Μιας και έχει ήδη ανοίξει η κουβέντα για τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, στις οποίες η ακροδεξιά κυβέρνηση της χώρας θα επιχειρήσει να κάψει το χαρτί της απλής αναλογικής, ας πιάσουμε το νήμα ξεκινώντας από την πρόσφατη συνέντευξη ενός ειδικού και ιδιαίτερα έμπειρου στα εκλογικά. Στο φύλλο, λοιπόν, της «Εποχής» στις 19-20 Δεκεμβρίου, διαβάσαμε τη συνέντευξη του καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και παλιού γνώστη του δύσοσμου περιβάλλοντος των εταιριών δημοσκόπησης Ηλία Νικολακόπουλου. Παραθέτω αυτούσιο το παρακάτω απόσπασμα που περιλαμβάνει μια ενδιαφέρουσα ερώτηση και μια απάντηση με πολλές αναγνώσεις:
«Στις 17 Νοεμβρίου είδαμε μια σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ25 ενάντια στον αυταρχισμό της κυβέρνησης. Πιστεύεις ότι αυτή η προσπάθεια μπορεί να έχει προοπτική στο κοινωνικό πεδίο ή είναι μια στιγμή που θα μείνει στην ιστορία;
Ούτε καν θα μείνει στην ιστορία. Με το ΚΚΕ δεν νομίζω ότι θα υπάρξει ποτέ οποιαδήποτε σύμπτωση. Για το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας εισβολέας και με τον εισβολέα δεν θα κάτσει να συζητήσει. Όσον αφορά το ΜΕΡΑ25, νομίζω ότι αυτό δεν είναι κόμμα, για να μπορέσεις να καταλήξεις σε κάποια συμφωνία. Το μόνο κόμμα που θα μπορούσε να είναι μέσα σε ένα προοδευτικό τόξο, θα ήταν ενδεχομένως το ΚΙΝΑΛ. Αλλά αυτό δεν ξέρω αν θα υπάρχει μετά από ένα χρόνο. Άρα δεν δίνω τόσο μεγάλη σημασία στην ιστορική συνυπογραφή με το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ25. Ειδικά όσο το ΚΚΕ οικοδομεί ένα αφήγημα ότι ήταν το μόνο συνεπές κόμμα στην ιστορία. Για το ΚΚΕ, η εσωτερική πολιτική είναι δευτερεύουσα. Εξακολουθεί να προσβλέπει σε μια παγκόσμια συμμαχία, όπως ήταν ή όπως θεωρούσε ότι ήταν η Γ’ Διεθνής. Δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από αυτή τη γραμμή το ΚΚΕ».
Ο, κατά τεκμήριο έγκυρος και προσεκτικός, Ηλίας Νικολακόπουλος μας εκπλήσσει με τον αρνητικό και αφοριστικό τρόπο που αντιμετωπίζει την σύμπλευση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25. Ο τρόπος με τον οποίο αποδομεί το ΚΚΕ ως κόμμα και το ΜΕΡΑ25 ως «μη κόμμα» είναι ακραίος και διαμορφώνει μια αποκαρδιωτική εικόνα για το τοπίο εντός της Αριστεράς. Έστω κι αν κάποια από αυτά που λέει εν μέρει ισχύουν, είναι θεμιτό να απαξιώνει προοπτικά μια πρωτοβουλία, όπως αυτή της 17ης Νοέμβρη, η οποία μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία κοινής δράσης κι ίσως ευρύτερων συγκλίσεων; Ίσως αγνοεί, ή θεωρεί ανάξιες λόγου και σημασίας, κι άλλες πετυχημένες προσπάθειες σύμπτωσης σε τοπικά ή επιμέρους ζητήματα που προέκυψαν τον τελευταίο καιρό μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς. Ίσως να μη γνωρίζει ή να υποβαθμίζει, ελπίζουμε όχι εσκεμμένα, ότι τέτοιες πρωτοβουλίες σύμπλευσης αποτελούν πάγιο αίτημα και γίνονται δεκτές με ανακούφιση και ενθουσιασμό από τον απλό κόσμο της Αριστεράς και των Κινημάτων. Σε ένα περιβάλλον μεσαιωνικού ολοκληρωτισμού όπου η κυβέρνηση, με πρόσχημα την πανδημία, κονιορτοποιεί τις εργασιακές σχέσεις και τα ασφαλιστικά δικαιώματα, ξεθεμελιώνει κάθε κοινωνική κατάκτηση και υπονομεύει καθημερινά ακόμη και τα στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, η Αριστερά καλείται να παίξει ένα πολύτιμο ρόλο αναχώματος και επιτακτικής εναλλακτικής λύσης. Και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν περισσεύουν δυνάμεις. Όλοι, μικροί-μεγάλοι, στην Αριστερά πρέπει να αφήσουν πίσω τους ηγεμονισμούς, την αυτάρκεια, τις διαφωνίες, τις πικρίες, τις απογοητεύσεις, το τραυματικό παρελθόν και να προσανατολιστούν σε ένα δύσκολο στόχο: να φύγει από πάνω μας η επικίνδυνη, ασύδοτη, σκοταδιστική, ακροδεξιά κυβέρνηση. Κι ίσως οι επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, αν αντιμετωπιστούν ενωτικά και με επίκεντρο την απλή αναλογική, να αποτελέσουν μια μεγάλη ευκαιρία που είναι δύσκολο να ξαναβρεθεί στο μέλλον.
Ο κόσμος του ΚΙΝΑΛ, ένα πράγμα πρέπει να αποφύγει: να γίνει υποχείριο των αδίστακτων σχεδίων Λοβέρδου και Βενιζέλου που θα τον οδηγήσει στην ταύτιση και την ενσωμάτωση με την ακροδεξιά παρέα του Μητσοτάκη. Θα αποτελέσει μείζονα ηθική κατρακύλα, πολιτική ξεφτίλα και ιστορική ντροπή που δεν ξεπλένεται με τίποτα μια τέτοια ζοφερή εξέλιξη…