Στην παρουσίαση του σχεδίου νόμου που κατέθεσε την περασμένη Τετάρτη, η υπουργός Παιδείας συνοδευόταν –κατόπιν «μιας εξαιρετικής συνεργασίας», όπως δήλωσε– από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη – γεγονός πρωτάκουστο στην εκπαιδευτική μας ιστορία. Όχι προφανώς για την… προστασία της, αλλά γιατί τα δυο από τα τρία θέματα του νομοσχεδίου αφορούν την ασφυκτική αστυνόμευση της πανεπιστημιακής ζωής ή σύμφωνα με τον βαρύγδουπο παραπλανητικό τίτλο του νομοσχεδίου, «Προστασία της Ακαδημαϊκής Ελευθερίας και Αναβάθμιση του Ακαδημαϊκού Περιβάλλοντος». Τα πάντα μπορούν να γίνουν με το αξιακό περιεχόμενο των λέξεων, μέχρι και η πλήρης αντιστροφή του νοήματος τους.
Ούτε μια παράγραφος άλλωστε των 31 άρθρων του νομοσχεδίου, δεν αναφέρεται σε θέματα ακαδημαϊκής αναβάθμισης των ΑΕΙ. Αντίθετα, με κάθε λέξη του, όσο και αν επιχειρείται η ουδετεροποίηση της γραφής τους, αναδεικνύεται η βαθιά αντιδημοκρατική, αυταρχικά συντηρητική και ταξικά μονομερής σύλληψή του και υποδόρια ο φόβος απέναντι στους νέους και την κριτική σκέψη που παράγει το πανεπιστήμιο. Γι’ αυτό μεριμνά, άλλωστε, και η πρώτη ενότητα του σχεδίου με τις περιοριστικές διατάξεις εισαγωγής στα ΑΕΙ καθώς και τα χρονικά όρια της φοίτησης, που η κριτική τους αναπτύσσεται σε άλλο άρθρο της εφημερίδας.
Έτσι, σε πλήρη αντίθεση με τη σχεδόν χιλιόχρονη πανευρωπαϊκή ιστορία και παράδοση των Αυτοδιοικούμενων Πανεπιστημίων, ως Ένωσης Ενηλίκων Πολιτών - Διδασκαλών και Φοιτητών Universitas Magistorum and Scolarium, όπως θεσμοθετήθηκε μαζί με το Πανεπιστημιακό Άσυλο και το Αυτοδιοίκητο με βούλα του Πάπα Ιννοκέντιου Γ’ στα 1210, που θητεύουν στην αναζήτηση της πάντα άπιαστης αλήθειας, μέσα σε καθεστώς Ελευθερίας της Έρευνας και της Διδασκαλίας με Ελεύθερη Πρόσβαση των Πολιτών, δημιουργείται εντός τους… αστυνομική «Ομάδα Προστασίας του Πανεπιστημίου»! Σκοπός της η «εφαρμογή και υποστήριξη συστήματος ελεγχόμενης πρόσβασης» στους εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους με «ηλεκτρονική κάλυψη επί 24ώρου βάσης» που θα αποθηκεύεται σε ειδικό «Κέντρο Ελέγχου και Λήψης Σημάτων και Εικόνων» το οποίο «θα είναι συνδεδεμένο με όλα τα συστήματα ασφαλείας και επικοινωνίας του κάθε Ιδρύματος και θα εξαιρείται της υποχρέωσης… δημοσίευσης του υλικού του».
Προς πραγμάτωση αυτής της κατεύθυνσης, προωθείται ο άμεσος διορισμός «1.000 κατώτερων αξιωματικών και αστυφυλάκων» –σε πρώτη φάση για τέσσερα ΑΕΙ: ΕΚΠΑ, ΑΠΘ, ΟΠΑ, Πατρών– και επικεφαλής «προϊστάμενο που υποδεικνύεται από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, με δικαίωμα συμμετοχής σε συνεδριάσεις όταν καλείται χωρίς όμως δικαίωμα ψήφου» – πάλι καλά!
Η Ομάδα θα συνεργάζεται με τον Πρύτανη, ενώ οι διοικήσεις των Ιδρυμάτων «υποχρεούνται να διευκολύνουν με κάθε τρόπο το προσωπικό της Ομάδας». Οι ειδικοί αυτοί φρουροί εκτός του «συστήματος ελεγχόμενης εισόδου και εξόδου» θα έχουν και… «προανακριτικά καθήκοντα». Ταυτόχρονα τα ΑΕΙ υποχρεώνονται να συστήσουν αυτοτελή «Μονάδα Ασφαλείας Προστασίας για εφαρμογή παρακολούθησης και ουσιαστικής στήριξης του συστήματος ελεγχόμενης πρόσβασης». Σε περίπτωση μη σύστασης της Μονάδας εντός… 20ημερών από την ψήφιση του νόμου, «αυτό λαμβάνεται υπόψιν κατά την ετήσια επιχορήγηση του ΑΕΙ»!
Η Ομάδα θα υπάγεται κατευθείαν στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και θα χρηματοδοτείται απ’ αυτό, στο οποίο προφανώς και θα συγκροτηθεί ειδική διεύθυνση συντονισμού όλου αυτού του έργου, αντίστοιχη με το αλήστου μνήμης επί χούντας «Σπουδαστικό». Με τη διαφορά ότι τότε δεν υπήρχαν ένστολοι αστυνομικοί στα Πανεπιστήμια, αλλά ένας υπεύθυνος κατά σχολή υπαστυνόμος με ένα αστυφύλακα βοηθό και βέβαια έναν απόστρατο αξιωματικό σε κάθε ΑΕΙ ως «Κυβερνητικό Επίτροπο». Εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το νομοσχέδιο είναι πιο σεμνό μιλά μόνο για… «Προϊστάμενο της Ομάδας»!
Παράλληλα στο τρίτο κεφάλαιο του νομοσχεδίου θεσπίζεται νέο ειδικό «Πειθαρχικό Δίκαιο» για του φοιτητές, όπου καταγράφονται με γραφειοκρατική λεπτομέρεια σειρά αυστηροποιημένων πειθαρχικών διατάξεων και διώξεων ακόμη και για τη «με οποιονδήποτε τρόπο ρύπανση και ηχορύπανση», π.χ. το κόλλημα μιας αφίσας, «η χρήση των υποδομών για σκοπούς που δεν συνάδουν με την αποστολή του Ιδρύματος» π.χ. μια συγκέντρωση για θέματα καταπάτησης ελευθεριών και δικαιωμάτων. Βέβαια, ρητά απαγορεύεται «η εκούσια παρεμπόδιση της εύρυθμης λειτουργίας του Ιδρύματος», δηλαδή η όποια μορφή συλλογικής δράσης, κατάληψης ή παρακίνησης σε αποχή από μαθήματα, ενώ θεσπίζεται και ειδικό «Πειθαρχικό Συμβούλιο» όπου προτείνεται να συμμετέχει και ένας φοιτητής που «εκλέγεται με ηλεκτρονική ψηφοφορία από το σύνολο των φοιτητών» αλλά η παρουσία του… δεν είναι απαραίτητη! Επίσης, όπως είπε και η Υπουργός, σε νέο νομοσχέδιο έρχονται και οι πειθαρχικές διατάξεις για τα μέλη ΔΕΠ που η κωδικοποίηση τους βρίσκεται σε εξέλιξη. Έτσι ώστε η πειθάρχηση όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας να ολοκληρωθεί!
Μόνο που η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν είναι μια απλή δημόσια υπηρεσία ή κέντρο παροχής γνώσεων σε πελάτες, αλλά δημόσιος χώρος κριτικής γνώσης, που με όρους κινήματος μετατρέπεται σε υλική δύναμη, η οποία στην ιστορία της έχει αποδείξει ότι μπορεί και να καταργεί νόμους, να ανατρέπει προσπάθειες Συνταγματικής Αναθεώρησης. Με αντίθετη, λοιπόν, όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα το νομοσχέδιο θα καταργηθεί στην πράξη.