H Λουζαΐν Αλ Χαθλούλ ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών,
που έμεινε σχεδόν δυόμιση χρόνια στη φυλακή υπό άθλιες συνθήκες
Η ιστορία της Λουζαΐν Αλ Χαθλούλ φέρνει ξανά στην επιφάνεια μια υπόθεση που θάβεται κάτω από τα συμφέροντα κρατών που υποτίθεται ότι αγωνίζονται για το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Για χάρη του πετρελαίου δεν πρέπει να γίνεται και μεγάλη συζήτηση για το «φιλικό» κράτος της Σαουδικής Αραβίας, όπου μια δράκα ευγενών κυβερνά με μεσαιωνικές μεθόδους και όπου οι γυναίκες αποτελούν πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας.
Η Αλ Χαθλούλ, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών, έμεινε σχεδόν δυόμιση χρόνια στη φυλακή, υπό άθλιες συνθήκες, εκ των οποίων τρεις μήνες σε απομόνωση, ενώ οι συγγενείς της καταγγέλλουν ότι υπέστη βασανιστήρια, ηλεκτροσόκ, μαστίγωση και σεξουαλική κακοποίηση. Μετά τις καταγγελίες της ίδιας και της οικογένειάς της, η εισαγγελία απάντησε ότι είναι αδύνατο να ελεγχθούν οι καταγγελίες, γιατί το περιεχόμενο των τηλεκαμερών εντός της φυλακής σβήνεται μετά από 40 μέρες. Τον Μάρτιο η ακτιβίστρια θα βρεθεί εκτός φυλακής, διότι το δικαστήριο δέχτηκε την αναστολή για την ποινή των δύο χρόνων και δέκα μηνών. Εν τω μεταξύ, όμως, καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια και οκτώ μήνες φυλακή (για πέντε χρόνια δεν θα μπορεί να βγει από τη χώρα) από ένα ειδικό δικαστήριο κατά της τρομοκρατίας. Η κατηγορία ήταν ότι «προέβη σε διάφορες δραστηριότητες που απαγορεύονται από τον αντιτρομοκρατικό νόμο». Ο υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι η Αλ Χαθλούλ είχε έρθει σε επαφή με «εχθρικά» κράτη, στα οποία παρείχε εμπιστευτικές πληροφορίες. Ένα από τα «εχθρικά» κράτη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει άριστες σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία. Όμως, το σπουδαιότερο έγκλημα της Λουζαΐν είναι ότι ήρθε σε επαφή με οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία και η Human Rights Watch. Η ίδια δεν αποδέχεται την καταδίκη και επιμένει να υποβάλει έφεση.
Η Αλ Χαθλούλ δεν είναι η μόνη γυναίκα που έχει υποστεί δίωξη λόγω του αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών. Μαζί της, το 2018, είχαν συλληφθεί και η Νασίμα Αλ Σαντάχ, η Σαμάρ Μπαντάουι και η Νουφ Αμπντελαζίζ που διεκδικούσαν το δικαίωμα των γυναικών στην οδήγηση και παραμένουν στη φυλακή, παρά την αναγνώριση αυτού του δικαιώματος από τον πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν.
Όμως, εκτός από τις ακτιβίστριες που τολμούν να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους, αψηφώντας τις συνέπειες, υπάρχουν στη Σαουδική Αραβία και οι γυναίκες που δεν έχουν την αντίστοιχη γενναιότητα και ζουν κάτω από το βάρος της αυστηρής εφαρμογής της σαρία, του ισλαμικού νόμου. Μια γυναίκα, σύμφωνα με τη σαρία, δεν μπορεί να βγει έξω από το σπίτι χωρίς τη συνοδεία ενός άνδρα, πατέρα, αδελφού, κάποιες φορές γιου, δεν έχει δικαίωμα να επιλέξει τον σύντροφό της, η μαρτυρία της στο δικαστήριο έχει τη μισή αξία από τη μαρτυρία ενός άνδρα, ενώ, σε περίπτωση διαζυγίου, στις ελάχιστες φορές που τα παιδιά είναι υπό την επιμέλεια της μητέρας, τα κορίτσια στα 7 τους χρόνια υποχρεωτικά πηγαίνουν στον πατέρα, ενώ τα αγόρια στα 9 τους χρόνια έχουν δικαίωμα να επιλέξουν. Υπό αυτές τις συνθήκες η ενδοοικογενειακή βία είναι αδύνατο να ελεγχθεί και οι γυναίκες που κατορθώνουν να ξεφύγουν από δραματικές καταστάσεις αυτού του είδους, επιστρέφουν στον κακοποιητή τους με τη συνοδεία της αστυνομίας.
Οι –όχι και τόσο ισχυρές– διεθνείς πιέσεις οδήγησαν το 2011 στην παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, κι έτσι είχαν πρόσβαση, θεωρητικά, το 2015 στις δημοτικές εκλογές, που είναι οι μοναδικές που επιτρέπονται. Μοιάζει κοροϊδία, όμως, αυτή η συμμετοχή σε μια χώρα όπου μόλις από το 2018 οι γυναίκες μπορούν να οδηγήσουν μόνες τους, όχι σε όλες τις περιπτώσεις και πάντα με την άδεια ενός άνδρα, όπου χρειάζονται την άδειά του για να αποκτήσουν τα εκλογικά έγγραφα, τη συνοδεία του για να ψηφίσουν και, ακόμη περισσότερο, για να θέσουν υποψηφιότητα.
Έτσι, οι εγγεγραμμένες στους εκλογικούς καταλόγους ήταν 136.000, λιγότερο από το 10% του εκλογικού σώματος, με 900 υποψήφιες σε σύνολο 7.000. Λιγότερο από το 1% των γυναικών εξελέγησαν στον πρώτο γύρο, δηλαδή 13.
Πολλά θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε για τις γυναίκες της Σαουδικής Αραβίας, που ζουν υπό καθεστώς κανονικής σκλαβιάς. Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να πούμε, είναι ότι χρειάζονται την αλληλεγγύη μας και ότι συχνά οι πανηγυρισμοί για δικαιώματα που δήθεν αποκτούν, σκοπό έχουν να κρύψουν την πικρή αλήθεια.
Τόνια Τσίτσοβιτς