«θα πρέπει να έχουμε την ταπεινότητα και τη σοφία να αναγνωρίσουμε ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός δεν είχε την ικανότητα να λύσει το πρόβλημα». Την άποψη αυτή εξέφρασε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κόμματος Εργασίας του Βελγίου (PTB) Ραούλ Εντεμπώ, στο ηλεκτρονικό περιοδικό του κόμματός του Solidaire, αναφερόμενος στο πρόβλημα της υγειονομικής κρίσης.
Σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, ένα χρόνο τώρα, δεν έχουν κατορθώσει σπουδαία πράγματα στην καταπολέμηση της πανδημίας. Αντίθετα, έχουν οδηγηθεί από φιάσκο σε φιάσκο, όπως έγραψε το γαλλικό περιοδικό Regards. Από το φιάσκο της μάσκας πέρασαν στο φιάσκο των τεστ. Και σήμερα βρίσκονται μπροστά σε ένα τεράστιο φιάσκο με την αδυναμία κάλυψης όλων των πολιτών με το εμβόλιο. Η αποτυχία τους έγινε ιδιαίτερα φανερή με την έλευση του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Μια αποτυχία που οφείλεται στο γεγονός ότι δεν επένδυσαν στα συστήματα υγείας, ούτε φρόντισαν να καλύψουν τα κενά από την έλλειψη του υγειονομικού προσωπικού. Ελλείψεις που ανέδειξαν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο εργαζόμενοι στην υγεία στο Παρίσι, και όχι μόνο, με το σύνθημα «τώρα έχουμε γάντια, αλλά δεν έχουμε χέρια». Οι ελλείψεις προφανώς οφείλονται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται στην ΕΕ τα τελευταία 30 χρόνια. Πολιτικές που οδήγησαν τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, όπως τη γαλλική Sanofi, στα χέρια ιδιωτών. Η ίδια είχε υποσχεθεί ότι μέχρι το τέλος του 2020 θα παρέδιδε το εμβόλιο, αφού είχε χρηματοδοτηθεί με το τεράστιο ποσό των 100 δισ. ευρώ. Το αποτέλεσμα ήταν να δηλώσει ότι αδυνατεί να εκπληρώσει την υποχρέωσή της. Ταυτόχρονα ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα «αναδιάρθρωσης», που σημαίνει απολύσεις. Αυτό σκέφτονται, να μειώσουν το προσωπικό στον τομέα «ανάπτυξης και επενδύσεων», απολύοντας 400 εργαζόμενους. Η πολιτική αυτή βρίσκει ισχυρή αντίσταση από την CGT και τα συνδικάτα στις άλλες χώρες, στις οποίες υπάρχουν θυγατρικές της. Η γαλλική κυβέρνηση, όμως, φαίνεται να ασχολείται περισσότερο με τα περιοριστικά μέτρα, που βρίσκονται στα όρια της νομιμότητας, εάν δεν τα ξεπερνούν.
Ο Ραούλ Εντεμπώ, στη συνέντευξή του, αναφέρεται στο ζήτημα και στην πολιτική του κόμματός του, ου αναπτύσσει μια πλούσια δράση στη βουλή, την ευρωβουλή, τους θεσμούς και τα κινήματα.
Η Ευρώπη απέτυχε να αντιμετωπίσει την πανδημία
Συνέντευξη του Ραούλ Εντεμπώ, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του Κόμματος Εργασίας του Βελγίου
Στο Βέλγιο πάρθηκαν και πάλι έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Σήμερα νομιμοποιούνται λόγω της πανδημίας, δεν υπάρχει όμως φόβος ότι μπορεί να διαρκέσουν και να λειτουργήσουν πειραματικά για τον περιορισμό των δικαιωμάτων μακροπρόθεσμα;
Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Τα οριζόντια μέτρα που εφαρμόστηκαν, όπως π.χ. η απαγόρευση της κυκλοφορίας, επέφεραν ένα σοβαρό πλήγμα κατά των ατομικών ελευθεριών. Και ο λόγος που πάρθηκαν οφείλεται στο γεγονός ότι δεν εξαντλήθηκαν όλοι οι άλλοι τρόποι και οι πρακτικές για την καταπολέμηση της πανδημίας. Θα αναφερθώ σε δυο: στην αποδιάρθρωση των πρωτοβάθμιων δομών υγείας και, δεύτερον, στην απουσία συστήματος που θα παρακολουθούσε από κοντά την υγειονομική κατάσταση των ανθρώπων. Η έλλειψη αυτή επιδιώκεται να αναπληρωθεί με τα ανελεύθερα μέτρα της καραντίνας, που θίγουν όλους τους πολίτες, όπως έχει αποφανθεί η Λίγκα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προσωπικά, ανησυχώ για τον περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων.
Ο κορονοϊός έχει επίδραση στις κινητοποιήσεις. Πώς θα μπορέσουν να κινητοποιηθούν οι διάφορες κοινωνικές κατηγορίες κατά των αντικοινωνικών μέτρων όταν δεν θα έχουν τη δυνατότητα να βρεθούν στους δρόμους;
Πρόκειται βέβαια για μια αντικειμενική δυσκολία. Τα κοινωνικά κινήματα ζουν και αναπτύσσονται μέσα στη δράση και όχι όπως μας λένε σήμερα “μέσω αντιπροσώπων” (….) Εκεί στη δράση, με τη φυσική μας παρουσία, ενωμένοι, μπορούμε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Είναι τελείως διαφορετικό να κατέβουμε στους δρόμους 50.000 άνθρωποι από το να πάρουμε μέρος σε μια τηλε-συνδιάσκεψη. Με αυτό δεν θέλω να πω πως δεν θα αξιοποιήσουμε την τηλε-συνδιάσκεψη. Το πιο ισχυρό, όμως, όπλο των κοινωνικών κινημάτων θα πρέπει να το αναζητήσουμε στις μορφές των κινητοποιήσεων, που θα μας επιτρέψουν να αντιδράσουμε (….)
Το PTB έχει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση, στη συμμετοχή, στη διαπαιδαγώγηση για την αντιμετώπιση των αντιλαϊκών μέτρων…
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν πραγματικό επικοινωνιακό πόλεμο. Τα κόμματα της συμμαχικής κυβέρνησης επιχειρούν να μας πείσουν ότι με τα μέτρα τους θα έχουμε “το μικρότερο κακό”. Πρόκειται ακριβώς για το ίδιο επιχείρημα που ακούγαμε τα τελευταία 25 χρόνια… Σήμερα αναφέρονται στην πανδημία για να νομιμοποιήσουν την πολιτική τους. Αυτή η πολιτική δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή από εμάς, την αριστερά. Αυτό που θέλουμε, είναι πάντα το καλύτερο. Εάν τις περασμένες δεκαετίες υιοθετούσαμε τις θεωρίες του “μικρότερου κακού”, δεν θα είχαμε κερδίσει το δικαίωμα της “άδειας με αποδοχές”. Δεν θα είχαμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Δεν θα υπήρχαν οι παιδικοί σταθμοί…. Όλα αυτά υπάρχουν, γιατί απορρίψαμε αυτές τις θεωρίες.
Τι σημαίνει πολιτικά για εσάς το δεύτερο κύμα….
Κατ’ αρχήν την πλήρη αποτυχία. Μας είπαν ότι πήραν το μάθημα από το πρώτο κύμα. Παρ’ όλα αυτά βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο. Προσωπικά δεν συμφωνώ με αυτό που λένε ορισμένοι ότι φταίνε οι πολίτες. Οι πολιτικοί που μιλάνε αυτή τη γλώσσα, το κάνουν γιατί θέλουν να καλύψουν τις δικές τους προσωπικές ευθύνες. Και, πρώτα- πρώτα, η πολιτική εξουσία έχει πολύ σοβαρές ευθύνες. Και αυτή θα πρέπει να απαντήσει γιατί στο Βέλγιο θα πρέπει κάποιος να περιμένει πέντε ημέρες για να έχει τα αποτελέσματα του τεστ, ενώ στην Κίνα γίνονται σε 7,5 εκατομμύρια ανθρώπους σε τρεις ημέρες. Γιατί στις ασιατικές χώρες τώρα, όπως έγινε γνωστό, ζουν σε μια –λιγότερο ή περισσότερο– «κανονικότητα»; Γιατί οι άνθρωποι μπορούν εκεί να βλέπουν τις οικογένειές τους; Και γιατί στην Ευρώπη δεν είναι δυνατό; Έχουν «διαφορετικό ιό» στην Κίνα από ό,τι εδώ; Όχι! Αυτό συμβαίνει γιατί εφαρμόζονται διαφορετικές πολιτικές. Εμείς εδώ στην Ευρώπη βιώνουμε μια πλήρη αποτυχία του συστήματος των τεστ και της παρακολούθησης των ασθενών. Και εδώ βρίσκεται μία από τις μεγαλύτερες διαφορές με τα συστήματα που εφαρμόζονται στην Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και την Κίνα.
Μίλησες για δυο μεγάλες διαφορές. Δηλαδή;….
Πρόκειται για καίρια ερωτήματα…. Και θα χρειαστεί να αναφερθώ και πάλι σε χώρα της Ασίας. Στο κρατίδιο της Καρέλα στις Ινδίες, όπου σε κάθε συνοικία υπάρχει ένα κέντρο υγείας, ένα πολυιατρείο με ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και γιατρούς που προσφέρουν και παρακολουθούν προληπτικά τους κατοίκους, με τους οποίους έχουν γνωριστεί πολύ καλά… Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι να καλέσουμε το κέντρο άμεσης βοήθειας, να μιλήσουμε σε έναν άγνωστο. Πόσοι ήταν οι υπεύθυνοι που παρακολουθούσαν τους ασθενείς, πριν την πανδημία, στο Βέλγιο; Δυο υπάλληλοι σε κάθε κοινότητα. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Ο πρόεδρος του κόμματός μας έχει αναφερθεί εκτενώς στο ζήτημα αυτό, στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Αυτούς τους έχουμε ξεχάσει». Θα ήταν, λοιπόν, καλύτερα, αντί να κλείνουμε τα μάτια μας για να μη βλέπουμε τις εμπειρίες των ασιατικών χωρών, να μαθαίνουμε από αυτούς τους λαούς. Θα πρέπει να είμαστε μετριόφρονες και σοφοί, ώστε να μην διστάζουμε να αναγνωρίζουμε ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός έδειξε ότι δεν είναι ικανός να λύσει τα προβλήματα.