Δημιουργός και ερμηνευτής, από τις πλέον ενδιαφέρουσες και σημαντικές παρουσίες την τελευταία δεκαετία στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Η φωνή του, ιδιαίτερη, πέρασε στη μουσική μας μνήμη με την ερμηνεία του τραγουδιού «Της άρνης το νερό». Με αυτό το τραγούδι ο Σταύρος Σιόλας κέρδισε τις καρδιές μας και το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 2006 όπου επίσης απέσπασε και το Βραβείο καλύτερης ερμηνείας. Ο Σταύρος Σιόλας είναι ταγμένος σε δύο τέχνες: τη μουσική και το θέατρο. Ο ίδιος δηλώνει: «Το θέατρο και η μουσική είναι υψίστης σημασίας τέχνες για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό». Σπούδασε ηθοποιός σε δύο σοβαρές δραματικές σχολές, του Διαμαντόπουλου και του Κουν. Έχει παίξει στο θέατρο και στον κινηματογράφο και έχει γράψει μουσική για αρκετές μουσικές παραστάσεις. Ως μουσικός, έχει σπουδάσει πιάνο και παραδοσιακά όργανα, έχει πάρει μαθήματα φωνητικής και βυζαντινής μουσικής και έχει παρακολουθήσει κύκλο σπουδών για τα Πολυφωνικά της Ηπείρου. Ο πολυτάλαντος Σταύρος Σιόλας συνθέτει, γράφει στίχους και ερμηνεύει τραγούδια. Στη δισκογραφία εμφανίστηκε το 2002 με τον προσωπικό του δίσκο «Ήσυχη μέρα» σε στίχους και μουσική δική του. Ακολούθησε το άλμπουμ, «Στα μισά της νύχτας», σε μουσική δική του και στίχους του Πόλυ Κυριάκου και του Φίλιππου Γράψα (παραγωγή Γιώργος Ανδρέου), αλλά έγινε ευρύτερα γνωστός το 2013 όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος τα «Διόδια», με το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου να θεωρείται ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της ελληνικής τραγουδοποιίας. Ο Σταύρος Σιόλας επανέρχεται με τη νέα μεγάλη διαφαινόμενη δισκογραφική του επιτυχία «Φωνές θιάσου». Σε αυτό το δίσκο ένας θίασος φωνών καλείται να ενσαρκώσει τους ήρωες των τραγουδιών και να φωτίσει τις πανανθρώπινες ιστορίες τους. Με χαρά σας τον συστήνουμε, μέσα από μια σύντομη τηλεφωνική συνομιλία μας.
Πρώτα θέλω να απευθυνθώ στον τραγουδιστή, πως νιώθεις τώρα που το τραγούδι είναι μόνο του χωρίς το ζωντανό κοινό, χωρίς το χειροκρότημα;
Η άμεση ζωντανή επικοινωνία με το κοινό είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές για έναν ερμηνευτή, είναι εκεί που επιτελεί το έργο του και κορυφώνεται η ιερότητα του λειτουργήματος του τραγουδιού! Χωρίς τραγούδι είμαστε μόνοι ερμηνευτές και κοινό. Θα ήταν ενδιαφέρον ίσως και εποικοδομητικό να μην υπήρχε πρόσβαση σε κανένα ηχογράφημα για όλη αυτή την περίοδο, για να επαναπροσδιοριστεί η αξία του τραγουδιού που έχει ξεχαστεί μέσα στην πληθώρα της ποιοτικά μέτριας προσφοράς του.
Στις Φωνές Θιάσου λειτούργησες στην κυριολεξία με τη διπλή σου ιδιότητα και ως μουσικός και ως άνθρωπος του θεάτρου, έχεις πει άλλωστε πως αντιμετωπίζεις το τραγούδι σαν μονόλογο και τον μονόλογο σαν τραγούδι. Σε ποιο τραγούδι του δίσκου οι χαρακτήρες ανταποκρίθηκαν απόλυτα στη θεατρική σου ιδέα;
Θεωρώ πως σε όλο το δίσκο οι ερμηνευτές κατάφεραν να αναδείξουν τους χαρακτήρες των τραγουδιών τους, αλλά εκεί που είναι εμφανέστερο λόγω του διαλογικού χαρακτήρα του τραγουδιού είναι το «Τραίνο» που μοιράζομαι με τον Μίλτο Πασχαλίδη, όπου εκείνος υπηρετεί το ρόλο του απελπισμένου και εγώ το ρόλο του παρηγορητή και η αντίθεση της διάθεσης, άρα και της ερμηνείας μας, είναι έκδηλη. Αυτό άλλωστε είναι και το εύρημα του τραγουδιού που είναι σαν παραλογή των δημοτικών μας τραγουδιών.
Οι αναφορές των τραγουδιών σου διακρίνονται από ευαισθησία και εσωτερικότητα, συγχρόνως είναι ανθρώπινα επικοινωνιακές, άραγε θα βρουν αποδέχτες μέσα από το διαδίκτυο;
Ναι γιατί όχι; Τα τραγούδια μου είναι ιδιαίτερα έως και πειραματικά καμιά φορά, έξω από φόρμες και κανόνες και «κανονικά» άλλες φορές. Αλλά πάντα θέλουν να απευθύνονται σε ένα ευρύ και όχι ελιτίστικο κοινό. Πάντα μου άρεσε η καλή λαϊκή τέχνη!
Ευτύχησες να συναντηθούν στις Φωνές θιάσου σπουδαίοι στιχουργοί και ερμηνευτές. Εσύ ως σκηνοθέτης πόσο προκάλεσες αυτή την τύχη και πιο ήταν το κριτήριο της επιλογής σου;
Στο δίσκο αυτό μελοποίησα στίχους που βρεθήκανε στα χέρια μου με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου μέσα τους. Αφού προέκυψαν τα τραγούδια προσκάλεσα τις φωνές που άκουγα στις μελωδίες μου και απλόχερα μου διέθεσαν τον εαυτό τους. Δεν ήταν ένα σχέδιο που το είχα ολοκληρωμένο στο μυαλό μου από την αρχή, αλλά σχηματιζόταν όσο προέκυπταν τα τραγούδια. Πάντως σίγουρα συνέβη στο μυαλό μου πριν γίνει πράξη.
Εμφανέστατα αντλείς τα μουσικά σου υλικά από τη βυζαντινή και τη δημοτική μας μουσική, στις δίκες σου όμως προσωπικές στιγμές τι μουσική ακούς και ποιοι συνθέτες σε έχουν επηρεάσει;
Από μικρός έχω διάφορα και ετερόκλητα ακούσματα που έχουν διαμορφώσει και την αισθητική που επιβιώνει στις μουσικές και τις ενορχηστρώσεις μου. Η παραδοσιακή μουσική είναι σίγουρα ένας πολύ βασικός άξονας μου. Ο Χατζιδακικός λυρισμός είναι επίσης ένας πολύ σημαντικός άξονας μου. Η κλασική μουσική επίσης, και ιδίως τα ορατόρια, σύγχρονοι συνθέτες όπως ο Νίκος Ξυδάκης και η Λένα Πλάτωνος αλλά και διεθνείς καλλιτέχνες όπως η Bjork, ο Leonard Cohen, ο Nick Cave, οι Portishead κ.ά. συνθέτουν το σύνολο των ακουσμάτων μου.
Αποδεικνύεις ότι είσαι και ευαίσθητος κοινωνικά καλλιτέχνης με τις συμμετοχές σου σε κινήματα αλλά και με τη σύμπραξη σου στο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη «Το νερό των Σταγιατών», μια συμβολική συμπαράσταση στον αγώνα των κατοίκων του χωριού Σταγιάτες του Πηλίου, οι οποίου αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση του νερού της περιοχής. Πιστεύεις πως ο κόσμος της τέχνης είναι αρκετά ενεργός στα θέματα του περιβάλλοντος;
Με αφορά ιδιαιτέρως το περιβάλλον και ιδίως η θαυμαστή ελληνική φύση αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα, δύο έννοιες απολύτως αλληλένδετες. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία δίνω το παρών σε κάθε είδους πρωτοβουλία που καλεί σε ευαισθητοποίηση για τα παραπάνω ζητήματα. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που κάνουν το ίδιο, αλλά θα μπορούσαμε να είμαστε πολλοί περισσότεροι. Αυτοί που είναι συνήθως απόντες είναι αυτοί που έχουν κεκτημένο ένα μεγάλο κοινό και μάλλον φοβούνται να το ρισκάρουν με κοινωνικοπολιτικές τοποθετήσεις.