Δέκα χρόνια μετά το κίνημα της πλατείας Ταχρίρ, η αυταρχική διακυβέρνηση του προέδρου Αλ Σίσι, φίλου των περισσότερων δυτικών κυβερνήσεων, καλά κρατεί. Ο Πρόεδρος επενδύει σε φρεγάτες και υπερσύγχρονα τρένα, ενώ καλπάζει η πανδημία στη χώρα του και οι φτωχοί έχουν αγγίξει τα 60 εκατομμύρια.
Καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, παρά τις αποφάσεις της Ευρωβουλής που κατακρίνουν την αιγυπτιακή κυβέρνηση, κλείνουν τα αυτιά τους στις κραυγές αγωνίας για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αίγυπτο, με εγκλήματα όπως η δολοφονία από την αιγυπτιακή μυστική υπηρεσία έπειτα από φρικτά βασανιστήρια, του ερευνητή Τζούλιο Ρετζένι (που είχε ως αντικείμενο της έρευνάς του τις συνδικαλιστικές ελευθερίες) με την άδικη φυλάκιση του αιγύπτιου φοιτητή Πάτρικ Τζάκι, καθώς και χιλιάδων άλλων ανθρώπων που το καθεστώς θεωρεί επικίνδυνους. Παρόλο που ο νόμος προβλέπει τα δύο χρόνια ως μέγιστη διάρκεια της φυλάκισης χωρίς δίκη, από το 2013 είναι χιλιάδες οι περιπτώσεις όπου αυτή η περίοδος παρατείνεται μέχρι τα πέντε χρόνια, μέσω νέων ενταλμάτων σύλληψης κατά τη λήξη της νόμιμης περιόδου. Πολύ συχνά οι κρατούμενοι χωρίς δίκη κατηγορούνται για «απειλή της εθνικής ασφάλειας», «προτροπή σε παράνομη διαδήλωση», «απόπειρα ανατροπής του πολιτεύματος», «διάδοση ψευδών ειδήσεων» «προπαγάνδα υπέρ της τρομοκρατίας».
Στις αιγυπτιακές φυλακές οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες, με απομόνωση για χρόνια, άρνηση ιατρικής φροντίδας, βασανιστήρια, αλλά και με τουλάχιστον 800 θανάτους κρατουμένων από το 2013. Επίσης, από τον Ιούλιο του 2013 έως τον Μάιο του 2019 υπήρξαν 2.400 θανατικές καταδίκες και 144 εκτελέσεις, συχνά μετά από αντικανονικές δίκες.
Σε απεργία οι εργαζόμενοι στη χαλυβουργία
Η ενημέρωση έχει δεχθεί ισχυρά πλήγματα, με καταδικασμένους δημοσιογράφους και με αυστηρή λογοκρισία, ώστε ο πληθυσμός να μην πληροφορείται τα εγκλήματα της κυβέρνησης. Όμως, κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων που παλεύουν για την επιβίωσή τους. Έτσι, τα συνδικάτα και η αιγυπτιακή αριστερά περιφρουρούν την χαλυβουργία Iron and Steel, τη μεγαλύτερη της Μέσης Ανατολής, σύμβολο των κατακτήσεων των εργαζομένων. Σ’ αυτήν, μέρα με τη μέρα, προστίθενται άλλες κρατικές επιχειρήσεις, που αγωνίζονται κατά του λουκέτου, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση.
Η χαλυβουργία Iron and Steel αναμένεται να κλείσει έπειτα από 67 χρόνια δραστηριότητας, στέλνοντας στην ανεργία 7.300 εργαζομένους.
Από την 17η Ιανουαρίου, οι εργαζόμενοι και στις τρεις βάρδιες, παρέμειναν μέσα στο εργοστάσιο, η αστυνομία στην είσοδο προσπάθησε να εμποδίσει την είσοδο σε άλλους αλληλέγγυους εργαζόμενους, ενώ συνέλαβε και έναν δημοσιογράφο του φιλοκυβερνητικού καναλιού Cairo 24.
Ο πρόεδρος των μεταλλουργικών επιχειρήσεων πρότεινε στους εργαζομένους μια γενναία αποζημίωση για όλους, προκειμένου να αποχωρήσουν. Οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν και επιμένουν στα αιτήματά τους, που είναι η ανάκληση των απολύσεων και νέες επενδύσεις εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεων. Σύμφωνα με τους εργαζομένους, η επιχείρηση αφέθηκε να φυτοζωεί, με αποτέλεσμα μεγάλες απώλειες, με στόχο τη διάλυσή της.
Κύμα συμπαράστασης
Το καθεστώς Αλ Σίσι, με την ώθηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, επιχειρεί κάτι που θα ήταν ακατόρθωτο για τον Μουμπάρακ, τη διάλυση του κρατικού παραγωγικού μηχανισμού.
Η διάλυση της χαλυβουργίας θα αφήσει ελεύθερο το πεδίο για τους στρατηγούς, που διαχειρίζονται την ανταγωνιστική επιχείρηση του Σουέζ, η οποία εγκαινιάστηκε τον Νοέμβριο του 2019.
Μια άλλη επιχείρηση με τους εργαζομένους σε αναβρασμό είναι η Delta Fertilizers, 130 χιλιόμετρα βόρεια του Καΐρου, η οποία πωλήθηκε κρυφά για να χτιστούν στη θέση της κατοικίες. Η διεύθυνση δεν δέχτηκε να συζητήσει με τους εκπροσώπους των εργαζομένων και επιμένει στην πρόθεση μετεγκατάστασης της επιχείρησης στο Σουέζ, σε 250 χιλιόμετρα απόσταση, όπου μόνο ελάχιστοι εργαζόμενοι θα είναι σε θέση να μεταφερθούν.
Η αστυνομία συνέλαβε 13 εργαζομένους, παρατείνοντας την κράτηση οκτώ συνδικαλιστών, γεγονός που προκάλεσε διαδηλώσεις αλληλεγγύης έξω από το εργοστάσιο, με αίτημα την απελευθέρωσή τους.
Οι αιγύπτιοι εργαζόμενοι δεν υποχωρούν και οι κινητοποιήσεις των εργοστασίων του δημόσιου τομέα που απειλούνται με διάλυση, συγχώνευση και ιδιωτικοποίηση συναντούν μεγάλο κύμα συμπαράστασης της αριστεράς, των συνδικάτων και της κοινωνίας των πολιτών, δημιουργώντας ελπίδες για μια νέα περίοδο κοινωνικών αγώνων.