Η πρόσφατη απαγόρευση των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων μέχρι την 1η Φεβρουαρίου δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας σε σχέση με την εργαλειακή χρήση της πανδημίας. Η διευκρίνιση που εκδόθηκε λίγο αργότερα καθιστώντας σαφές πως η απαγόρευση αυτή δεν ισχύει για τους καταναλωτές, το μόνο που προσέθεσε ήταν την άλωση των ήδη ανύπαρκτων προσχημάτων.
Η πανδημία είναι το εργαλείο αυτό που χωρίζει τους πολίτες ανάλογα με τις ιδιότητες τους. Τις ιδιότητες αυτές που η κυβέρνηση θεωρεί πως κυριαρχούν σε έναν πολίτη και όχι απλώς τον χαρακτηρίζουν, αλλά στην πραγματικότητα ορίζουν το τι είδους πολίτης είναι. Αν για παράδειγμα ο πολίτης αυτός χαρακτηριστεί διαδηλωτής, τότε χάνει μια σειρά από συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες και οφείλει να μείνει σπίτι του. Αν πάλι χαρακτηριστεί ως πιστός (χριστιανός ορθόδοξος φυσικά) ή καταναλωτής έχει κάθε δικαίωμα να ασκήσει τις ίδιες ακριβώς ελευθερίες ακόμα και εντός ενός στενού πλαισίου.
Γιατί η πανδημία είναι το μεγάλο κόσκινο. Αυτό που χωρίζει την κοινωνία σε φίλους και σε εχθρούς με βάση την λειτουργία τους. Η κυβέρνηση, μέσα από το στόμα της αστυνομίας η οποία πια αποτελεί τον εκτελεστικό της βραχίονα σε κάθε κοινωνική έκφανση, δεν διχάζει απλώς την κοινωνία επιβάλλοντας κατά το δοκούν. Στην πραγματικότητα κατασκευάζει πολίτες με τον πιο άγριο τρόπο. Περιγράφει χαρακτηριστικά παραχωρώντας ελευθερίες στους φορείς τους, ενώ αποτρέπει άλλα απειλώντας με απόλυτους περιορισμούς. Ο χρήσιμος καταναλωτής, ο πιστός που ταυτίζεται με τον ψηφοφόρο της δεξιάς, ο φοβισμένος έγκλειστος, ο λάτρης των παρελάσεων (οι οποίες σε αντίθεση με τις πορείες θα γίνουν κανονικά), ο εμβολιασμένος δαπίτης, ο αθλούμενος κροίσος, ο αθωωμένος μηντιάρχης, ο αδικημένος και επιχορηγούμενος συκοφάντης μεγαλοδημοσιογράφος είναι ανθρωπότυποι συμβατοί με τα χαρακτηριστικά του επιθυμητού πολίτη του αύριο. Οποιοσδήποτε ασκεί κριτική, έμπρακτα ή έστω θεωρητικά, ή έχει δεύτερες σκέψεις είναι επικίνδυνος και στερείται άμεσα των πολιτικών του ελευθεριών.
Η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί την πανδημία ως γύψο στους πολίτες. Ως μια διαδικασία επιβολής χαρακτηριστικών και συμπεριφορών που η ίδια κρίνει ως αρετές. Γιατί αν τελικά δεν μπορείς να είσαι κυβέρνηση για όλους τους πολίτες τι είναι αυτό που σε εμποδίζει να φέρεις όλους τους πολίτες στα μέτρα σου; Είναι η δική της προκρούστια γεωμετρία. Η διαδικασία με την οποία κόβει ή τεντώνει μέλη από τους πολίτες. Ο πολιτικός ακρωτηριασμός ως υγειονομική μέριμνα και θρίαμβος της δημοκρατίας.
Σε κάθε της έκφανση η πανδημία είναι το χρήσιμο σοκ, το απόλυτο πολιτικό εργαλείο. Δίνει την ευκαιρία στην κυβέρνηση να περάσει διχαστικά και καταστροφικά νομοσχέδια ορίζοντας την κάθε αντίδραση σε αυτά ως υγειονομικό κίνδυνο. Της δίνει την ευκαιρία μέσα από τις προφάσεις για χρηματοδοτήσεις στα μίντια να φιμώσει κάθε μορφή αντιπολίτευσης και να ταυτίσει κάθε κριτική που της ασκείται με τη σιωπή. Να κυριαρχήσει με τρόπο απόλυτο στην καθημερινότητα και την εργασία, στις συνήθειες και τα σώματα.
Η εργαλειακή χρήση της πανδημίας δεν έχει ως αποτέλεσμα μόνο την παραμόρφωση της κοινωνίας. Αλλά ταυτόχρονα και τους όρους με τους οποίους ένας πολίτης αντιμετωπίζει την ίδια την πανδημία. Η πανδημία παύει να αποτελεί έναν κοινό εχθρό. Σχετικοποιείται και κωδικοποιείται εκ νέου με διαφορετικούς όρους. Μεταμορφώνεται σε ένα διαρκές γκλοπ, στριμωξίδι στο λεωφορείο, θάνατο σε ράντζο επαρχιακού νοσοκομείου. Γίνεται μια συνθήκη που υπερβαίνει την υγειονομική της έκφανση και εμπεριέχει όλα τα αποτελέσματα που την περιέχουν ως αφορμή.
Γιατί η πανδημία έχει σταματήσει να απειλεί αποκλειστικά την υγεία των πολιτών. Είναι η υγεία της ίδιας της κοινωνίας αυτή που βρίσκεται σε κίνδυνο.