Από τους δρόμους της πόλης, εδώ και κάποιους μήνες, λείπουν οι άνδρες και οι γυναίκες με τα κόκκινα γιλέκα, οι άνθρωποι της Σχεδίας. Το περιοδικό δρόμου, το οποίο πωλούν συνάνθρωποί μας που είναι άστεγοι, χρόνια άνεργοι ή ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ανέστειλε τη λειτουργία του λόγω του κορονοϊού. Ωστόσο, οι αναγνώστες μπορούν να αποκτήσουν το περιοδικό και να συνεχίσουν να ενισχύουν τους συνανθρώπους μας, κάνοντας συνδρομή. Με αφορμή την εβδομάδα πωλητών περιοδικών δρόμου, η «Εποχή» μιλά με τον Μιχάλη Σαμόλη, άστεγο και φιλοξενείται στον Κ.Υ.Α.Δ.Α και τα τελευταία έξι χρόνια είναι πωλητής της Σχεδίας και οδηγός στις Αόρατες Διαδρομές, που διοργανώνει το περιοδικό.
Πόσο άρχισε η συνεργασία σας με τη «Σχεδία»;
Είχα ένα φορτηγό και δυστυχώς το 2012, ένα πρωί, ξύπνησα και μου είχαν κλέψει το φορτηγό. Άντεξα ένα χρόνο με τα χρήματα που είχα στην τράπεζα, δεν μπορούσα να βρω δουλειά, και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μού είπε ότι πρέπει να αφήσω το σπίτι. Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές. Κάποια στιγμή με βρήκε μια κυρία και μου σύστησε την «Κλίμακα». Οι άνθρωποι εκεί είδαν ότι είμαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση –είχα κάνει δύο απόπειρες αυτοκτονίας– με βοήθησαν, μου βρήκαν τον ξενώνα. Μέσα από τον ξενώνα γνώρισα ένα παιδί, ένα φίλο, που δούλευε στη «Σχεδία».
Πώς άλλαξε τη ζωή σας η «Σχεδία»;
H ζωή μου άλλαξε ολοκληρωτικά χάρη στη «Σχεδία». Έξι χρόνια τώρα, περνάω την πόρτα της Σχεδίας για να πουλάω το περιοδικό. Είμαι γραμμένος και στη θεατρική ομάδα της Σχεδίας με πολύ μεγάλες επιτυχίες και πολλές γνωριμίες. Το 2015, επτά άνθρωποι της Σχεδίας παίξαμε στο Εθνικό Θέατρο. Ήταν μεγάλη τιμή. Έχω παίξει στο Μέγαρο Μουσικής, στη Λυρική Σκηνή, στο Φεστιβάλ Αθηνών, έχω μιλήσει σε εφημερίδες, στις ειδήσεις, σε ξένα κανάλια.
Ποιες ήταν οι σκέψεις σας όταν ξεκίνησε ο κορονοϊός;
Κοίτα, εγώ αισθάνθηκα ασφάλεια, γιατί ο Δήμος Αθηναίων –επειδή είμαστε 300 άτομα εδώ– πήρε πολλές προφυλάξεις. Μέσα στο κέντρο ένιωσα ασφάλεια, έξω φοβόμουν και φοβάμαι. Και το πιο λυπηρό είναι ότι τώρα έχουμε να δουλέψουμε οχτώ μήνες. Και αυτό είναι τραγικό, γιατί εμείς ζούσαμε από τα 10-15 ευρώ που βγάζουμε. Άλλους πόρους δεν έχουμε. Και το κράτος δεν μας έδωσε αυτά τα 800 ευρώ που έδωσε σε εργαζόμενους που σταμάτησαν να εργάζονται. Εγώ είμαι σε λίγο καλύτερη μοίρα, αλλά υπάρχουν παιδιά με ενοίκια 100-120 ευρώ. Αυτά τα παιδιά είναι σε δύσκολη θέση, γιατί χρωστάνε ενοίκια και μάλλον τους απειλούν με εξώσεις.
Οι συνθήκες στις δομές αστέγων του Δήμου πως είναι;
Οι συνθήκες είναι πολύ καλές, το φαγητό έχει βελτιωθεί. Για προστασία έχουμε αντισηπτικά, βιταμίνες. Δεν είναι εύκολο να τηρήσει κανείς τα μέτρα γιατί είμαστε όλοι μαζί. Από τη στιγμή που θα μπεις μέσα στο κτίριο φοράς μάσκα, στο ασανσέρ έχουμε σαπούνι. Τα χέρια μας τα πλένουμε συχνά, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε 1,5-2 μέτρα απόσταση. Είμαστε 300 και ζούμε σε δύο κτίρια, δεν μπορούμε να μην έχουμε επαφές.
Οι δομές που υπάρχουν σήμερα αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες όσων βρίσκονται στο δρόμο;
Εδώ, που ήρθαμε είναι μεγαλύτερα τα κτίρια και χωράει περισσότερος κόσμος, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να καλύψεις όλους αυτούς που είναι στον δρόμο. Στη δομή φτιάξαμε και ένα ξενώνα νύχτας. Εγώ εδώ έπρεπε να κάνω χαρτιά και να κάνω εξετάσεις. Τώρα στον νέο ξενώνα μόνο με μια απλή ταυτοποίηση κάποιος μπορεί να έρθει και να μείνει. Ακόμα, είναι πολύ σημαντικό ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Δήμος Αθηναίων έφτιαξε ξενώνα για χρήστες.
Σας λείπει η δουλειά σας;
Μου λείπει είναι η επαφή με τους ανθρώπους που αγοράζουν το περιοδικό. Είναι σημαντικό πράγμα. Πρέπει να καταλάβεις ότι οι άνθρωποι που αγοράζουν τη «Σχεδία» είναι άνθρωποι που μας αγαπάνε, μας εκτιμούν. Κάθονται κουβεντιάζουν μαζί μου, αν είμαι καλά, αν θέλω κάτι. Έξι χρόνια τώρα που πουλάω το περιοδικό έχω κάνει και φιλίες, έχω και ανθρώπους που περιμένουν να με βρουν για να πάρουν τη «Σχεδία».
Οι άνθρωποι της Σχεδίας, με το άνοιγμα του λιανεμπορίου, βρέθηκαν ξανά στους δρόμους, παρατηρήσατε κάποια αλλαγή στον κόσμο;
Δυστυχώς, δεν είχε λεφτά ο κόσμος. Περνούσαν πελάτες που ξέρω ότι αγοράζουν το περιοδικό και μου εξηγούσαν «φίλε Μιχάλη, να σου δώσω δύο ευρώ. Θα έπαιρνα το περιοδικό, αλλά δεν έχω λεφτά».
Σας φάνηκαν δεκτικοί στην επαφή;
Ήταν δεκτικοί. Έχω πολλούς πελάτες που με αγκαλιάζουν, με φιλάνε. Τώρα κρατούσαμε απόσταση ενός μέτρου και παραπάνω ορισμένες φορές. Αυτό με στεναχώρησε λίγο, γιατί είναι διαφορετικό πράγμα η επαφή. Δεν ξέρω πως το έχεις νιώσει εσύ, αλλά εγώ το ένιωσα πολύ, γιατί πολλοί άνθρωποι περνούσαν, με φιλούσαν και αισθανόμουν την αποδοχή του κόσμου. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μου. Αυτό τώρα έφυγε, ελπίζω όμως να γυρίσει, γιατί μου λείπει περισσότερο από τα χρήματα, αν και δεν έχω καθόλου χρήματα.