Δεν έχω ξαναμιλήσει μ’ αυτό το ύφος δημόσια για κανέναν, αλλά ο κουτοπόνηρος σαν χατζηαβάτης πρωθυπουργός, παίρνοντας μεγαλύτερο θάρρος απ’ ό,τι του επιτρέπει το μπόι του, τόλμησε να πιάσει στο στόμα του τους Λαμπράκηδες. Δήθεν για να επαινέσει τις προοδευτικές θέσεις τους για τις κρατικές υποτροφίες σε όσους αριστεύουν στην εκπαίδευση, στην πραγματικότητα για να τις διαστρεβλώσει παριστάνοντας τον τιμητή τής σύγχρονης αριστεράς. Υποτροφίες που χρειάζονταν και χρειάζονται, γιατί η πολιτεία δεν εξασφάλιζε, ούτε σήμερα εξασφαλίζει την απρόσκοπτη συνέχιση των σπουδών σε όλους τους νέους και όχι μόνο σε όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα. Για να εμφανίσει, δηλαδή, την ανάγκη για κάλυψη ενός απαράδεκτου κενού σαν αποδοχή της λογικής της αριστείας, που αποκλείει τους μη έχοντες.
Εκείνο που καμώθηκε ότι ξεχνάει, είναι πως αυτές τις θέσεις για την εκπαίδευση τις πρόβαλλαν, τις υπεράσπισαν και τις διεκδίκησαν, αργότερα αρκετές από αυτές τις επέβαλαν, ματώνοντας στους δρόμους, με τους αγώνες τους. Με μαζικούς αγώνες, που αψηφούσαν τους εξαναγκασμούς των τότε δυνάμεων καταστολής και το σπουδαστικό της Ασφάλειας, συγκρίσιμους δολοφονικούς εχθρούς με τον κορονοϊό, τον οποίο εργαλειοποιεί σήμερα ο ίδιος για καταστείλει και να συκοφαντήσει κάθε αγωνιστική κινητοποίηση, καταγγέλλοντάς την σαν «κορονοσυγκέντρωση».
Και ανιστόρητος όπως είναι, μπέρδεψε τα συνθήματα και τις εποχές. Οι Λαμπράκηδες δεν θα μπορούσαν να θέσουν σαν ιδανικό την αριστεία για τους νέους που ήρθαν να τους συναντήσουν. Γιατί ήξεραν πόσο δύσκολο είναι σε μια κοινωνία πολλαπλών ανισοτήτων να υπαινίσσεσαι καν την αριστεία ως στόχο. Είχαν, άλλωστε, οι Λαμπράκηδες περισσότερα απτά εμπόδια στην εκπαίδευση να ανατρέψουν, όπως τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, που έφραζαν την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση – και όχι μόνο. Εμπνευση και αυτά της αείποτε δεξιάς.
Ας είναι πιο προσεκτικός, το λοιπόν, ο ξεδιάντροπος, γιατί μπορεί να του δοθούν και πιο αγανακτισμένες απαντήσεις στις ανιστόρητες προκλήσεις του. Δυστυχώς για τις λαθροχειρίες του, οι Λαμπράκηδες ζουν ακόμα. Ασε που, ακούγοντας κάτι τέτοια, είναι ικανοί ακόμα και εκ του τάφου να εγερθούν.