Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Σε αυτόν τον τόπο, η επίκληση της νομιμότητας και του σεβασμού των δικαιωμάτων των κρατουμένων έχει τεχνηέντως μεταλλαχθεί σε ταύτιση με τις πράξεις τους και με ασέβεια προς τα θύματα και τους οικείους τους.
Σε αυτόν τον τόπο, η εξουσία μπορεί να ισχυρίζεται εγγράφως και ενυπογράφως ότι έχουν συμβεί πραγματικά γεγονότα τα οποία ανάγονται μόνο στη σφαίρα του εικονικού.
Σε αυτόν τον τόπο, οι αρμόδιοι μπορούν να αυτοκαθίστανται αναρμόδιοι και να αρνούνται κάθε συνομιλία με τους υπαγόμενους στην αρμοδιότητά τους.
Σε αυτόν τον τόπο, τα όργανα του κράτους έχουν την ευχέρεια να φάσκουν και να αντιφάσκουν, να κενολογούν αντί να αιτιολογούν, να αυτοαναιρούνται και να θριαμβολογούν για τις ασυναρτησίες τους.
Σε αυτόν τον τόπο, οι λέξεις που παραπέμπουν στο (τυποποιημένο) δίκαιο, στους θεσμούς, στην εφαρμογή των κανόνων, στα όρια άσκησης της διακριτικής ευχέρειας, στις εγγυήσεις, στον έλεγχο και τη λογοδοσία χάνουν το νόημά τους.
Σε αυτόν τον τόπο, τα κατεπείγοντα δεν έχουν προτεραιότητα, σε όποιο επίπεδο και από όπου και αν τίθενται.
Οι κρατούμενοι και τα δικαιώματά τους είναι ένα πεδίο που προσφέρεται για τις δοκιμές όλων των ανωτέρω. Οι έγκλειστοι στις φυλακές με αποφάσεις της δικαιοσύνης, βρίσκονται σε αυτές είτε προκειμένου να εκδικαστεί η υπόθεσή τους, είτε για να εκτίσουν την ποινή που τους επιβλήθηκε. Στην τελευταία περίπτωση, τα δικαστήρια κρίνουν τις πράξεις τους και αποφαίνονται για τον αξιόποινο χαρακτήρα και την απαξία. Όποιος καταδικάζεται και εκτίει ποινή για οποιοδήποτε έγκλημα δεν ξαναδικάζεται, ούτε ξανακαταδικάζεται για το ίδιο έγκλημα, ούτε για τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του.
Σε αυτόν τον τόπο, όμως, τα νόμιμα και τα ηθικά δεν είναι δεδομένα, ούτε και ζητούμενα. Τι μένει; Οι κραυγές αγωνίας, από τη μια πλευρά, και οι κραυγές λοιδορίας, από την άλλη πλευρά. Οι παράλληλοι μονόλογοι μεταξύ εκόντως μη ακοόντων. Οι προσβολές και η απαξίωση κάθε λόγου που δεν συντάσσεται με τον κυρίαρχο.
Ο Συνήγορος του Πολίτη, στο πλαίσιο του θεσμικού του ρόλου, έθεσε μια σειρά από εύλογα και εύστοχα ερωτήματα σε σχέση με τους χειρισμούς αρμοδίων και μη για τη μεταγωγή ή τις μεταγωγές του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα (πόσες μεταγωγές έχουν γίνει, με ποια διαδικασία, για ποιους λόγους, από ποια φυλακή και προς ποια φυλακή). Τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Ο εγκληματίας δεν δικαιούται να ομιλεί ως κρατούμενος ζητώντας να εφαρμοστεί ένας νόμος ψηφισθείς και δυσμενής γι' αυτόν. Και η κλεψύδρα αδειάζει.
Η υπόθεση δημοσιοποιήθηκε και πήρε διαστάσεις, λόγω ονομάτων. Κατ' εξαίρεσιν. Κι αν δοθεί κάποια λύση, δεν θα είναι η τελική. Εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλες όμοιες υποθέσεις "ζουν ανάμεσά μας", χωρίς κανείς να ομιλεί γι’ αυτές. Ακόμη κι αν δικαιούται.
ΥΓ1. Διαγράφεται το τελευταίο ρήμα. Είναι επικίνδυνο για το καθεστώς.
ΥΓ2. crimevssocialcontrol: Το θεσπισμένο δικαίωμα των κρατούμενων να έχουν δικαιώματα
Προσυπογράφω.