Το ξύλο που έριξε η κυβέρνηση την Τετάρτη και την Πέμπτη στους φοιτητές και τους εκπαιδευτικούς που διαδήλωναν στο κέντρο της Αθήνας, ενώ συζητιόταν και ψηφιζόταν το νομοσχέδιο για την παιδεία, δεν ήταν απλώς ένα ακόμα περιστατικό κρατικής καταστολής στη βίαιη καθημερινότητα που μας έχει επιβάλει ο αλαζόνας πρωθυπουργός. Στην πραγματικότητα ήταν η πρώτη πρόβα της πανεπιστημιακή αστυνομίας, η πρώτη επίδειξη του ρόλου που θα συντελέσει στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η κυβέρνηση έχει τα αντανακλαστικά της απόλυτης αγριότητας. Τα αντανακλαστικά αυτά που λένε πως ό,τι δεν της αρέσει, μπορεί να το σπάσει και να το ξεριζώσει. Αντανακλαστικά ανθρώπων που χρησιμοποιούν την αστυνομία ως μπράβους που θα επιβάλουν αυτό που επιθυμούν, οτιδήποτε και αν είναι αυτό. Αντανακλαστικά αλαζόνων ιδιοκτητών, που δεν τους ενδιαφέρει ούτε καν το πολιτικό αποτέλεσμα, παρά μόνο η άνευ όρων επιβολή του.
Οι μέρες της συζήτησης στη Βουλή ήταν κάποιες από τις μαύρες στην κοινοβουλευτική διαδικασία. Ψέματα, εξυπνάδες και ξανά ψέματα, από ανθρώπους που αδιαφορούν για κάθε επιχειρηματολογία, από ανθρώπους που γνωρίζουν πως η επιθυμία τους θα περάσει επειδή έχουν τους αριθμούς. Τόσο η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, όσο και ο πρωθυπουργός, είναι άνθρωποι που δεν έχουν περάσει ούτε έξω από ελληνικό πανεπιστήμιο. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, το απέδειξαν με τις ψευδείς κατασκευές που ξεστόμισαν για το πανεπιστήμιο. Άνδρο ναρκωτικών και βιασμών, οι αιώνιοι φοιτητές κοστίζουν στον έλληνα φορολογούμενο, όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου έχουν τη δική τους αστυνομία. Το όργιο ψευδολογίας περιγράφει την απουσία του επιχειρήματος και τη συντριπτική επικράτηση της προπαγάνδας στον πολιτικό τους λόγο. Ταυτόχρονα, στην ουσία του συμπυκνώνει και την απόλυτη αδιαφορία των «αρίστων» για το δημόσιο πανεπιστήμιο και τη δημόσια παιδεία. Δεν βρισκόμαστε μόνο μπροστά στην προσπάθεια αλλαγής του ίδιου του πανεπιστημίου. Ακόμα πιο έντονα, βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη υποβάθμισή του απέναντι στην αμφίβολη αυτή μπίζνα που ονομάζεται ιδιωτικά κολλέγια.
Το πανεπιστήμιο με τους όρους που αναδείχθηκε στην Ευρώπη τους τελευταίους αιώνες, πεθαίνει. Η αστυνομία δεν αποτελεί απλώς ένα μέσο καταστολής απέναντι στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Στην πραγματικότητα αποτελεί την είσοδο του κράτους και τη διεκδίκηση απόλυτης διαχείρισης κόντρα στο αυτοδιοίκητο του Πανεπιστημίου. Η αστυνομία γίνεται ο εκπρόσωπος του κράτους, ενσαρκώνοντας με τον πιο απόλυτο τρόπο τα χαρακτηριστικά που αυτό έχει λάβει: έλεγχος, βία, καταστολή.
Είναι η εξαλλοσύνη της επιβολής ως ρυθμιστικός κανόνας της γνώσης. Γιατί ο στόχος δεν είναι απλώς οι πανεπιστημιακές δραστηριότητες, αλλά η ίδια η γνώση. Περιχαρακωμένη, επιβλεπόμενη, περιορισμένη. Ποινικοποίηση της διαφωνίας, της κουβέντας, των εκδηλώσεων, των φοιτητικών δικαιωμάτων, πόσο μάλλον των φοιτητικών επιθυμιών.
Οι ρυθμίσεις προέρχονται από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν στο ελάχιστο τι νομοθέτησαν. Ακριβώς γιατί αγνοούν τα χαρακτηριστικά του ελληνικού πανεπιστημίου. Αυτό που νομοθετήθηκε, είναι η καθημερινή βία στα πανεπιστήμια. Οι καθημερινές συγκρούσεις και η καθημερινή αντιπαράθεση φοιτητών και πανεπιστημιακών με ένα σώμα ξένο σε αυτόν τον χώρο. Γιατί το πανεπιστήμιο δεν είναι γήπεδο, που θα επιβάλεις με τη βία την παρακολούθηση του αγώνα από τους οπαδούς. Είναι μια ζωντανή διαδικασία συμμετοχής και ανταλλαγής, όπου στο κέντρο του βρίσκεται η ελευθερία του λόγου. Η οποιαδήποτε μετατόπιση από αυτό τον ορισμό απαγορεύει ουσιαστικά στο πανεπιστήμιο να λειτουργήσει ως τέτοιο. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Και αυτή τη στιγμή, η σύγκρουση θεσμοθετήθηκε σε καθημερινό επίπεδο.