Το κείμενο του Κώστα Παπακώστα με τίτλο «Μελαγχολικές συγκρίσεις με αφορμή την υπόθεση Κουφοντίνα», είναι ό,τι πιο εύστοχο και σπουδαίο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό για την εν λόγω υπόθεση. Ας μοιραστούμε το μεγαλύτερο κομμάτι του κειμένου:
«“Πλέον, η λεγόμενη δικαιοσύνη, έτσι όπως έχει ασκηθεί προς εσάς και ακόμη ασκείται, αν και νομικά δικαιολογείται, πολιτικά είναι ή εκδίκηση ή φόβος”. Αυτό έγραφε ο Φραντσέσκο Κοσίγκα, σε επιστολή που είχε στείλει στον φυλακισμένο Πάολο Περσικέτι, στέλεχος των ύστερων Ερυθρών Ταξιαρχιών, στο τέλος του μακρινού και θαμπού πλέον 1992. (...) Κι όμως, αυτός ο με το ατσαλάκωτο δεξιό βιογραφικό Κοσίγκα, στους ορκισμένους του εχθρούς, τους ερυθροταξιαρχίτες, αλλά και τις άλλες ένοπλες οργανώσεις στην Ιταλία, απέδωσε εκείνο το σεβασμό και την αξιοπρέπεια που απορρέει, όταν αντιμετωπίζεις έναν με κάποια αιτία εχθρό. Μιλούσε για και πολεμούσε τις “ένοπλες ανατρεπτικές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς”, όπως τις αποκαλούσε και τους “ένοπλους ανατροπείς του έννομου κράτους και των θεσμών”. Και τις-τους πολέμησε με λυσσαλέο τρόπο. Ειδικά τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, που η ένοπλη δράση της προκάλεσε 86 νεκρούς, κατά κύριο λόγο από το χώρο των σωμάτων ασφαλείας , των δικαστών και των πολιτικών. ΠΟΤΕ όμως δεν μίλησε για δολοφόνους του κοινού ποινικού δικαίου, για εγκληματίες και εγκληματικές οργανώσεις, για πολιτικούς προβοκάτορες και για θεωρίες συνομωσίας (…) Με αφορμή την υπόθεση Κουφοντίνα, φαντάζει αδιανόητη η μετεγκατάσταση στη σφαίρα του εγχώριου πολιτικού γίγνεσθαι μιας ανάλογης πολιτικής και κοινωνικής διαλεκτικής. Πόσο μάλλον όταν η εγχώρια κυνική αναλγησία στα ανώτατα επίπεδα των θεσμών, περίσσευε και περισσεύει. Ο αστισμός και η κυριαρχία στο τόπο μας αρνείται να παραδεχθεί ότι ο ακραίος ταξικός διαχωρισμός, αλλά και η πολιτική ιστορία της χώρας (χούντα, αμερικανοκρατία, κυπριακό) ήταν δυνατόν να διέγειρε και να σπινθήρισε λανθασμένες, αδιέξοδες, απελπισμένες και απονενοημένες πολιτικές συμπεριφορές. Ακόμη και σήμερα ο Κουφοντίνας, για το σύστημα εξουσίας, δεν νοείται ως πολιτικός κρατούμενος, ως φυλακισμένος επαναστάτης ή “επαναστάτης” για τη δικιά του αιτία, ως απόκοτο σε τελική ανάλυση των προαναφερόμενων ιστορικών διαδρομών και διαχωρισμών των τριών τελευταίων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα. Στην επίσημη αφήγησή νοείται ως εξαιρετικά επικίνδυνος μηδενιστής, πρωταγωνιστικό στέλεχος τρομοκρατικής οργάνωσης, που λάτρευε τη βία και την ένοπλη δράση …για τη δράση. Ο Κουφοντίνας επιδεικνύεται από την κυβέρνηση, που τον περιφέρει από φυλακή σε φυλακή, σαν ένα λαφυραγωγημένο τρόπαιο του δικού της κράτους νικητή, με “αλα καρτ” πολιτική χρήση του, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία και τη στιγμή. Διαβαθμισμένος μάλιστα, ως κορυφαίο ‘homo criminalis’, που ανήκει στον κόσμο ενός εγκληματικού και αποτρόπαιου τρομοκρατικού σιναφιού. Για τον οποίο το κράτος, το δικό της κράτος, ως αδίστακτος και αιώνιος εκδικητής, δεν αρκέστηκε στην τιμωρία του αντάρτικου με ή χωρίς εισαγωγικά παρελθόντος του, αλλά την τρίτη δεκαετία του νέου αιώνα τιμωρεί και το φυλακισμένο του παρόν».
Διαβάζοντας τα κείμενα συμπαράστασης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα παρατηρούμε ότι, ακόμα και οι πιο δυναμικοί υποστηρικτές των δικαιωμάτων του, διαχωρίζουν τη θέση τους από το ιδεολογικό, πολιτικό και επιχειρησιακό φορτίο που κουβαλά η 17Ν. Παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από το φινάλε της δράσης των οργανώσεων επαναστατικής βίας και την εξάρθρωση του αντάρτικου πόλης ανά την Ευρώπη, δεν πρέπει να ξεχνούμε και κάποιες άλλες παραμέτρους που αφορούν την πολιτική διάσταση των ένοπλων οργανώσεων και ειδικότερα του Δημήτρη Κουφοντίνα. Ήταν λίγος ο κόσμος που, μετά τον ακραίο ταξικό κι ιδεολογικό διαχωρισμό του μετεμφυλιακού κράτους, της χούντας, της μεταπολίτευσης και βιώνοντας την ακραία βία της εξουσίας, έβλεπε με ανακούφιση τις ενέργειες της 17Ν απέναντι στους βασανιστές της χούντας, τους αμερικανούς πράκτορες και συνολικά απέναντι στο αστικό κράτος; Ήταν λίγος ο κόσμος που έβλεπε τις οργανώσεις ένοπλης βίας και τις ενέργειές τους ως μέρος του επαναστατικού κινήματος; Ήταν λίγος ο κόσμος που διάβαζε με μεγάλο ενδιαφέρον και διατηρεί ακόμα και μέχρι σήμερα αρχειοθετημένες τις προκηρύξεις της 17Ν; Ήταν λίγος ο κόσμος που δεν οικειοποιήθηκε την εξομοίωση της ένοπλης επαναστατικής βίας με τον ισοπεδωτικό όρο «τρομοκρατία»; Πόσες χιλιάδες φύλλα είχαν πουληθεί όταν στην πρώτη σελίδα της «Ελευθεροτυπίας» δέσποζε η φωτογραφία της κηδείας των ηγετικών μελών της RAF-Φράξια Κόκκινος Στρατός; Αυτός ο κόσμος γιατί παραμένει τώρα βουβός; Αυτά τα ενδεικτικά ρητορικά ερωτήματα έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα της πολιτικής υπόστασης του φυλακισμένου Δημήτρη Κουφοντίνα, που τώρα μπαίνει σε δεύτερο πλάνο μπροστά στον έσχατο και αποφασιστικό αγώνα που δίνει για ισονομία και αξιοπρέπεια, έχοντας απέναντί του μια λυσσαλέα ακροδεξιά αντιμετώπιση από ένα ακραία εκδικητικό κράτος. Τώρα που τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο, κανείς δεν δικαιούται να σιωπά, να αποφεύγει να πάρει θέση, να μιλά γενικώς κι αορίστως. Κυρίως τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς από τα οποία περιμένουμε άμεσες κι αποτελεσματικές πρωτοβουλίες.