Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Καλέσαμε κόμματα και πολιτικούς χώρους της Αριστεράς και της Οικολογίας να τοποθετηθούν στον παρακάτω προβληματισμό - ερώτημα: Διαπιστώνουμε, με αφορμή (και πρόσχημα) την πανδημία, μια διαρκώς αυξανόμενη θεσμική παρέμβαση του υπουργού προστασίας του πολίτη σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής. Είτε πρόκειται για νομοσχέδια, είτε για τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας. Πέρα δηλαδή από τα συνεχή κρούσματα αυταρχισμού και καταστολής, η κυβέρνηση – μέσω του αρμόδιου υπουργού Μ. Χρυσοχοΐδη – φαίνεται πως προκρίνει ένα αυταρχικό μοντέλο, δια της επιβολής, σε ό,τι αφορά την άσκηση των καθηκόντων της και την εφαρμογή της πολιτικής της.
Τι σηματοδοτεί η επιλογή αυτή και από πού αντλεί η κυβέρνηση την «άνεση» να το κάνει; Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που υπάρχουν και πόσο αναγκαία θεωρείτε τη συλλογική αντίδραση απέναντι σε τέτοιες πρακτικές;
Ακολουθούν οι τοποθετήσεις που λάβαμε, ενώ προηγείται ο προβληματισμός που ζητήσαμε, με αφορμή το ίδιο ερώτημα, από τον Κωστή Παπαϊωάννου.
Ο θυμωμένος υπουργός, η αστυνομική δημοκρατία
και μια ρεβάνς από τη μεταπολίτευση
Του Κωστή Παπαϊωάννου
«Έδωσε πουθενά η Αστυνομία στα κοινωνικά προβλήματα λύσεις; Αλήθεια πιστεύουν ότι αν συλλάβουμε ένα παιδί που ενδεχομένως ρίξει και μια μολότοφ κάποια στιγμή και το βάλουμε φυλακή δεν θα βγει ο χειρότερος εγκληματίας;(…) Ρωτάνε κάποιοι πως βρέθηκε ένα παιδί 15 χρόνων στον δρόμο και πετάει πέτρες. Δηλαδή ποιος θα βγει στο δρόμο τελικώς; Ένα παιδί 15 χρονών και μάλιστα από μεσοαστική οικογένεια, επειδή είχε κάποιες ιδέες. Δεν μπορείς να συλλαμβάνεις 15 χρονών παιδιά επειδή είναι αναρχικοί».
Αυτά έλεγε το 2010. Το 2009 έλεγε πως η Αθήνα ήταν Καμπούλ. Δεν πρόκειται να κάνουμε αναδρομή σε λόγους παλιούς του κ. Χρυσοχοΐδη. Είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Δεν είναι η αμετροέπεια το ζήτημα, η ελικοειδής διαδρομή, η ανακολουθία λόγων και έργων. Τι σηματοδοτεί για τη δημοκρατία η πολιτική του, αυτό είναι το θέμα.
Στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ο υπουργός δημόσιας τάξης δεν είναι ραχοκοκαλιά της κυβέρνησης, δεν είναι άνθρωπος ορχήστρα, δεν μοιράζει παιχνίδι. Με την έννοια αυτή, ο κ. Χρυσοχοΐδης φέρνοντας ταυτόχρονα υπερσυγκέντρωση εξουσίας στο υπουργείο του και συνολική «αστυνομικοποίηση» του κυβερνητικού έργου γίνεται φορέας πολιτειακής διολίσθησης. Το υπουργείο Προ.Πο. είναι πλέον συναρμόδιο στο σύνολο σχεδόν του νομοθετικού έργου. Όλα γίνονται θέμα αστυνομίας, από την υγειονομική πολιτική ως την παιδεία και τα πανεπιστήμια. Δεν είναι αποτέλεσμα πρόσκαιρης έκτακτης συνθήκης, όπως καλοπροαίρετα μπορεί κανείς να εννοήσει. Είναι μια στρέβλωση που αφήνει ήδη το αποτύπωμά της και δύσκολα θα αναιρεθεί. Και αυτό είναι κεντρική επιλογή της κυβέρνησης.
Όπως θύμισε ο Δημήτρης Ψαρράς, (Εφημερίδα των Συντακτών, 28/7/2019), το μοντέλο υπερσυγκέντρωσης αρμοδιοτήτων στο υπουργείο αυτό, με τη μεταφορά τομέων που δεν έχουν σχέση με την αστυνόμευση, είχε εφαρμοστεί ξανά από τον ίδιο υπουργό. Με προεδρικό διάταγμα το 2010 όλες οι αρμοδιότητες του υπουργείου Ναυτιλίας πέρασαν στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Παράνοια: ποντοπόρος ναυτιλία, ναυτική εργασία, εκπαίδευση και περίθαλψη στο υπουργείο Προ.Πο. Το ίδιο συμβαίνει τώρα στον τομέα των φυλακών.
Είναι ο πρώτος αδηφάγος υπουργός που επιδιώκει αύξηση αρμοδιοτήτων; Όχι. Ούτε ο πρώτος που κάνει την ασφάλεια όχημα πολιτικής ανόδου. Βοά η συνέργειά του με τον κ. Λοβέρδο, τον Απρίλιο 2012, στην περίπτωση των οροθετικών γυναικών: έκαναν προεκλογική εκστρατεία και αντί φυλλαδίων μοίραζαν συλλήψεις, υποχρεωτική εξέταση για HIV και δημόσια διαπόμπευση όσων δυστυχών τοξικοεξαρτημένων βρέθηκαν οροθετικές. Η δίωξή τους σε βαθμό κακουργήματος, επειδή τάχα ήταν όλες ιερόδουλες και επιδίωκαν να μεταδώσουν τον ιό στους πελάτες, κατέπεσε. Όλες αθωώθηκαν τέσσερα χρόνια μετά, αλλά η δουλειά είχε γίνει.
Ξανά στο παρόν. «Ας είμαστε ρεαλιστές. Η Ελλάδα δεν πάσχει σήμερα από καταπάτηση δικαιωμάτων. Από ασφάλεια υποφέρει». Αυτά έλεγε στις προγραμματικές δηλώσεις. Και στην τελετή παράδοσης: «Η ασφάλεια ταυτίζεται με τη Δημοκρατία». Ο υπουργός πρεσβεύει ένα δόγμα που θέτει πολιτειακά ζητήματα. Ναι, η δημοκρατία χρειάζεται ασφάλεια, ναι βασίζεται στην ασφάλεια. Αλλά όχι, η δημοκρατία δεν ταυτίζεται με την ασφάλεια. Όταν ταυτίζεται μαζί της, η δημοκρατία ρηγματώνεται: αστυνομοκρατούμενοι δρόμοι, στρατικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας, αποδυνάμωση κάθε μηχανισμού λογοδοσίας, απαγόρευση συνάθροισης με απλή απόφαση αστυνομικού οργάνου. Ένα δόγμα «αστυνομία παντού, νέα σώματα, νέες αρμοδιότητες, νέες προσλήψεις» δεν είναι ασφάλεια. Δεν είναι αστυνόμευση. Πρόκειται για αλλαγή παραδείγματος. Επιτέλους, «τα χέρια της αστυνομίας λύθηκαν»!
Ο κ. υπουργός είναι διαρκώς θυμωμένος: σε κάθε ερώτηση για τα πεπραγμένα του αντιδρά θιγμένα και εριστικά, είτε αφορά τον φυγόποινο Παππά είτε την εθνική οδό που κλείνει. Εξαγριώνεται όταν τεθεί ζήτημα αστυνομικής αυθαιρεσίας, βρίσκεται σε δικό του πόλεμο με αντιπάλους «κάποιους φωνακλάδες επώνυμους», τους «βιαιολόγους των κοινωνικών μέσων», τη «δήθεν ευαισθησία της αριστεράς». Ο κ. υπουργός είναι σε τροχιά αυτανάφλεξης, ο λόγος του εκτραχύνεται, προσομοιάζει στον λόγο ακραίων συνδικαλιστών της ΕΛΑΣ στα τηλεοπτικά παράθυρα παρά θεσμικά υπεύθυνου προσώπου. Είναι πλέον μια γκροτέσκα φιγούρα.
Ο κ. Χρυσοχοΐδης φωνάζοντας «Η δημοκρατία επανέρχεται» παίρνει μια δική του φαντασιακή ρεβάνς από τη μεταπολίτευση.
Κυβέρνηση Όρμπαν αλά ελληνικά
Θα έλεγα ότι είναι υπόθεση της κυβέρνησης στο σύνολό της. Δεν αφορά έναν «κακό», ακραίο υπουργό, ανάμεσα σε «καλούς» και ήπιους. Είναι θέμα στρατηγικής επιλογής, η οποία ούτε πρόσκαιρη είναι ούτε τυχαία. Η κυβέρνηση της ΝΔ, με σχέδιο και στρατηγικό ορίζοντα επιχειρεί –και το κάνει με επιτυχία, με βάση την ταξική και κοινωνική της μεροληψία– να παντρέψει τη νεοφιλελεύθερη εμμονή της με τον αυταρχισμό και την ανελευθερία. Και χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, όλες τις μεθόδους, όπως είδαμε και με τις αδιανόητες δηλώσεις του υπουργού Προ.Πο. για τους νεκρούς στο Μάτι και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι απροκάλυπτες θεσμικές, ενίοτε αντισυνταγματικές, παρεμβάσεις της, έχουν ως στόχο την κοινωνική αμφισβήτηση και τη συλλογική αντίδραση σε μέτρα, που μεταπολιτευτικά ουδείς διανοήθηκε να πάρει. Πρόκειται για ολομέτωπη επίθεση της ριζοσπαστικής Δεξιάς στη νεολαία, στον κόσμο της εργασίας, σε κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες, με σκοπό να διαμορφώσει ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο, μια άλλη κοινωνία.
Η ΝΔ αισθάνεται ιδεολογικά κυρίαρχη και αξιοποιεί συντηρητικά και φοβικά αντανακλαστικά, κλείνει το μάτι στο υπαρκτό ακροδεξιό ακροατήριο, «παίζει» με τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Πρόκειται για κυβέρνηση Όρμπαν αλά ελληνικά.
Εντούτοις, η Ιστορία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα κινήματα, ούτε η Αριστερά. Απέναντι στο «μαύρο» του συντηρητισμού, απέναντι στο σκοτάδι της ανελευθερίας και του περιορισμού της δημοκρατίας, οι αντιστάσεις, κυρίως της νεολαίας, είναι ορατές και ελπιδοφόρες. Αρκεί και η ποικιλόμορφη Αριστερά (κοινοβουλευτική και μη), να βρει κοινούς βηματισμούς στη Βουλή και το δρόμο. Είναι η κρίσιμη ώρα.
Πάνος Λάμπρου,
μέλος ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ - Υπεύθυνος Τομέα Δικαιωμάτων
Επιτελική μετατόπιση προς τα ακροδεξιά
H επανειλημμένη νομοθετική καταφυγή στο χαρτοφυλάκιο του κ. Χρυσοχοΐδη είναι η αναμενόμενη επιβεβαίωση της εμμονής στο δόγμα «νόμος και τάξη», όπως το αντιλαμβάνεται και το προωθεί οριζόντια σε κάθε ευκαιρία η κυβερνητική παράταξη. Εκείνο, λοιπόν, που σηματοδοτεί αυτή η επιλογή δεν είναι τίποτε άλλο από τη σταδιακή αλλά σταθερή ιδεολογική και επιτελική μετατόπιση της ΝΔ προς τον ακροδεξιό χώρο, από τον οποίο άλλωστε παραδοσιακά προσδοκά εκλογική στήριξη.
Καταρχάς η «άνεση» στην οποία ορθά αναφέρεστε είναι εκτός των άλλων και πρωτοφανής, αφού μεταπολιτευτικά καμία άλλη κυβέρνηση δεν αποπειράθηκε καν να προωθήσει τέτοιες πολιτικές. Τρεις συνθήκες παρέχουν στη ΝΔ αυτή τη δυσάρεστη ευχέρεια: το ακραίο αβαντάρισμα της κυβέρνησης, οι τακτικές αποπροσανατολισμού και η φίμωση του αντίλογου από τα κατεστημένα ΜΜΕ κι από διάφορους «ημέτερους» διαμορφωτές κοινής γνώμης· οι ποικίλες και πολυδιάστατες δυσκολίες που συνοδεύουν την πανδημία και τον εγκλεισμό, και η τρομοκαπηλεία που συντηρείται από τη μονταζιέρα του διαρκούς πανικού. Το τρίπτυχο «κανάλια σύμμαχοι - πολίτες κλειδαμπαρωμένοι - μόνιμη κρισιμότητα» είναι πολύ βολικό για μια κυβέρνηση που υλοποιεί τη μετάβαση σε καθεστώς αστυνομοκρατίας.
Ο μεγάλος κίνδυνος, λοιπόν, είναι η μετατροπή του κράτους σε ένα μόρφωμα καφκικής έμπνευσης και η ταυτόχρονη εκτροπή του πολιτεύματος προς έναν ιδιότυπο ελληνικό ορμπανισμό. Μάλιστα, αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει: δικαιώματα περιστέλλονται και μέτρα επιβάλλονται χωρίς νόμο, επειδή απλώς εξαγγέλλονται από κάποιον υπουργό· μια αστυνομία με πολύ βαρύ χέρι μπαίνει πλέον και στα Πανεπιστήμια· προωθούνται όλες οι αντιδημοκρατικές «θεσμικές παρεμβάσεις» με σκοπό να αποκλειστεί η έκφραση και η δράση της Αριστεράς· ο εσωτερικός εχθρός έχει κατασκευαστεί, κι έχει το πρόσωπο του κάθε αδύναμου και του κάθε αντιφρονούντα.
Αυτονόητα, λοιπόν, η συλλογική αντίδραση είναι όχι απλώς επιθυμητή, αλλά επιβεβλημένη. Κάθε μέρα που περνά, η ΝΔ δεν χάνει ευκαιρία να επιβάλλει ακόμη περισσότερο την καταπιεστική ατζέντα της, άρα κάθε μέρα εφησυχασμού έχει διπλό αρνητικό αντίκτυπο. Ωστόσο, τα έγκαιρα αντανακλαστικά δεν είναι ζητούμενο μόνο για τους πολίτες ατομικά, αλλά και για τις κάθε είδους συλλογικότητες. Και στο επίπεδο αυτό, λοιπόν, χρειάζεται περισσότερη και δυναμικότερη εγρήγορση.
Αγγελική Αδαμοπούλου,
βουλεύτρια Α’ Αθήνας με το ΜέΡΑ25
Καταστολή,
το alter ego της αντιλαϊκής πολιτικής
Πράγματι, η παρουσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη γίνεται εντονότερη το τελευταίο διάστημα και δεν είναι τυχαίο. Η αντιλαϊκή πολιτική συνοδεύεται πάντα από αυταρχικά - κατασταλτικά μέτρα ενάντια σε όποιον την αμφισβητεί. Πολύ περισσότερο τώρα, που το ξέσπασμα της νέας οικονομικής κρίσης συνοδεύεται με νέα επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα.
Το έδαφος βέβαια έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια και αφορά όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Να θυμηθούμε τον χαρακτηρισμό των λαϊκών διαδηλώσεων ως «κίνδυνο για την ασφάλεια» από την ΕΕ; Τους «τρομονόμους», που διαρκώς εμπλουτίζονται από όλων των ειδών τις κυβερνήσεις;
Σε αυτό το έδαφος εντείνεται και ο κρατικός αυταρχισμός. Η ΝΔ αποτελεί τον πιο αυθεντικό εκφραστή αυτής της πολιτικής, επιδιώκοντας μάλιστα να ακουμπήσει και ένα «άστεγο» ακροδεξιό ακροατήριο. Αυτό αποτυπώνεται με διάφορους τρόπους. Είτε με την ψήφιση νόμων, όπως ο κατάπτυστος ν. 4703/20, με τον οποίο επιχειρείται η παρεμπόδιση των λαϊκών διαδηλώσεων. Είτε με την έκδοση αποφάσεων που απαγορεύουν τις υπαίθριες συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων, όπως έγινε τις μέρες του Πολυτεχνείου. Είτε με την άγρια καταστολή που εξαπολύθηκε τη μέρα του Πολυτεχνείου ενάντια στην υποδειγματική διαδήλωση του ΚΚΕ, που ακύρωσε στην πράξη τα αντιδημοκρατικά φιρμάνια της κυβέρνησης.
Πρόσφατα, μάλιστα, είδαμε ακόμα και νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια, να εισάγεται στη Βουλή, από κοινού από τα υπουργεία Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη.
Κι εδώ όμως το υπόβαθρο είναι η εντεινόμενη λειτουργία του Πανεπιστημίου ως επιχείρηση, που έχει ανάγκη την παρουσία της Αστυνομίας. Αυτός είναι ο κύριος λόγος της μόνιμης εγκατάστασής της μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα είναι η ενσωμάτωση της αντιδραστικής οδηγίας της ΕΕ, γνωστής ως «τρομονόμος» στην Τέχνη, που επιχειρεί να λογοκρίνει και να ποινικοποιήσει κάθε προοδευτικό καλλιτεχνικό δημιούργημα. Καταστολή ακόμη κι εκεί...
Οδηγία, την οποία κύρωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2018, ενώ αυτές τις μέρες στην Ισπανία της δήθεν «προοδευτικής διακυβέρνησης» συνελήφθη καλλιτέχνης με βάση τον αντίστοιχο «τρομονόμο»!
Να πού βρίσκει το θάρρος η ΝΔ και ανεβάζει την ένταση της καταστολής! Στην ΕΕ του αντικομμουνισμού και της καταπολέμησης του ριζοσπαστισμού, στη στρατηγική της δίωξης κάθε φωνής ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου!
Γιάννης Δελής,
βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ
Αυταρχισμός με επιστημονική επίφαση
Η πανδημία αποδείχθηκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία επιβολής αυταρχικών μέτρων και συμπεριφοράς από μέρους της δεξιάς κυβέρνησης, σε βάρος των ελευθεριών των πολιτών και της κοινωνίας. Τα μέτρα περιορισμού, με επιστημονική επίφαση, παρουσιάζονται ως τα μόνα σωστά και επιβεβλημένα. Η ελληνική συντηρητική κυβέρνηση, που εφαρμόζει την αυστηρότητά της επιλεκτικά, έχει αποδείξει από την αρχή της θητείας της το αυταρχικό της πρόσωπο, απαξιώνοντας και υποτιμώντας την κρίση και την ωριμότητα των πολιτών. Τους επιφορτίζει μάλιστα με το δόγμα της «ατομικής ευθύνης» χωρίς η ίδια να ενισχύει το δημόσιο σύστημα υγείας, τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα και την οικονομία. Η πανδημία είναι όμως μία μόνο όψη της αυταρχικής και αντιδημοκρατικής πολιτικής της, η οποία γίνεται σαφής με τον καλύτερο τρόπο, όπως πρόσφατα με το κλείσιμο της Εθνικής Οδού από τον αναρμόδιο υπουργό Προστασίας του Πολίτη, ενώ ήταν υποχρέωση του παραχωρησιούχου, με τα μηχανήματα που διέθετε, να κρατήσει την Εθνική Οδό ανοιχτή. Σε αντίθετη περίπτωση θα του επιβαλλόταν πρόστιμο. Άρα, γιατί η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πανάκεια;
Με την ίδια αυθαίρετη παρέμβαση ο εν λόγω υπουργός παρενέβη και στο νομοσχέδιο για την Παιδεία, επιβάλλοντας τον πρωτοφανή τρόπο φύλαξης των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από την Αστυνομία (!), προσπαθώντας να ικανοποιήσει το φοβισμένο και πλέον συντηρητικό κοινό. Βεβαίως, προηγήθηκε η κατασυκοφάντηση των ΑΕΙ και της νεολαίας με μια συντονισμένη προπαγανδιστική εκστρατεία μέσα από τα φερέφωνα της κυβέρνησης.
Οι πολίτες συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο την αυθαίρετη και αντιδημοκρατική τακτική της κυβέρνησης αλλά οι συνθήκες της πανδημίας τους εμποδίζουν να εκφράσουν την αντίδρασή τους αποτελεσματικά. Ωστόσο, όσο υπεύθυνοι πρέπει να είμαστε με την προστασία της υγείας των συμπολιτών μας και της δικής μας, άλλο τόσο θα πρέπει να προστατεύσουμε τις ελευθερίες μας ως πολίτες και να υπεραμυνθούμε των συνταγματικών μας δικαιωμάτων, αρνούμενοι κάθε ανοχή σε αυταρχικές πολιτικές και πρακτικές.
Έλενα Μπότση,
συνεκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων
Πρότυπο ανελευθερίας
με ευρύ φάσμα εφαρμογής
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ζωή του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα κρέμεται από μια κλωστή. Η δε μετατροπή σε συλλήψεις των 61 προσαγωγών αλληλέγγυων έξω από το υπουργείο Υγείας αποτελεί το τελευταίο κρούσμα, σε ένα πλούσιο κρατικό τρομο-ρεπερτόριο: προσαγωγές φωτορεπόρτερ, απρόκλητοι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, ιδεολογικός εκφοβισμός αντιπάλων, ισχυρές δόσεις υποβολιμαίας «δημοσιογραφίας». 19 χρόνια μετά, ζούμε σε μικρογραφία (;) όσα εκτυλίχθηκαν το τρομο-καλοκαίρι του 2002 – με επικεφαλής, τότε και τώρα, έναν υπουργό Καταστολής που δημιουργεί δυσφορία ακόμα και σε παραδοσιακά στελέχη της Δεξιάς.
Ασφαλώς, η πολιτεία Χρυσοχοΐδη δεν εξαντλείται στην εκδικητική αντιμετώπιση του Δημήτρη Κουφοντίνα. Τα πιο πρόσφατα «παράσημά» της είναι η χουντικής υφής πανεπιστημιακή αστυνομία, οι ανάλογου πολιτικού ήθους απαγορεύσεις και η κρατική βία της 17ης Νοέμβρη και της 6ης Δεκέμβρη 2020, οι αναίτιες προσαγωγές φεμινιστριών και μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η αναίτια διάλυση της ιστορικής αντιφασιστικής συγκέντρωσης της 7ης Οκτώβρη, η φυγοποινία του ναζιστή Παππά, οι άνευ ορίων προσλήψεις αστυνομικών και οι αντίστοιχες προμήθειες εξοπλισμού. Ο κατά δήλωσή του πολέμιος της Μεταπολίτευσης είναι από τους πλέον ενθουσιώδεις οικοδόμους της ανελευθερίας που διαθέτει το σημερινό κυβερνητικό σχήμα.
Αν στεκόμαστε στην απεργία πείνας –ελπίζοντας ολόψυχα να αποβεί νικηφόρα–, είναι γιατί η εξώθηση του 63χρονου απεργού πείνας στα άκρα δεν συνιστά απλά «μια ακόμα» περίπτωση δυσανάλογα αυταρχικής μεταχείρισης. Η ίδια μαρτυρά τη στράτευση του κράτους σε ένα πρότυπο ανελευθερίας που, ενώ εμπεδώνεται σε «αδύναμους κρίκους» και μειοψηφίες, διαθέτει ωστόσο ευρύτατο φάσμα εφαρμογής: υπερσυγκέντρωση εξουσιών στο Προ.Πο., φωτογραφική νομοθεσία κατά πολιτικών αντιπάλων, τροποποίηση όρων κράτησης επί το δυσμενέστερο, υπέρβαση ακόμα και φωτογραφικών νόμων, εργαλειοποίηση της πανδημίας και έκθεση ανθρώπων σε κίνδυνο, ψευδείς βεβαιώσεις για τη συγκάλυψη έκνομων ενεργειών της διοίκησης, πολιτικές διακηρύξεις εκδικητικότητας από στόματα κρατικών λειτουργών.
Η αναβάθμιση του κρατικού αυταρχισμού έχει άρωμα ολοκληρωτισμού – και τα αποτελέσματά της είναι ορατά στα σώματα των ανθρώπων που αντιστέκονται (συχνά δε και στις αντιλήψεις όσων έχουν λόγους να δυσφορούν). Χρειαζόμαστε αναβαθμισμένα αντανακλαστικά και συνέργειες. Η 17η Νοέμβρη του 2020 έδειξε δυνατότητες που χρειάζεται να θυμόμαστε.
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Σκληρή καταστολή ως «λύση»
σε κάθε κοινωνικό ζήτημα
Η ΝΔ, από τη στιγμή που αναδείχτηκε κυβέρνηση μέχρι και σήμερα, εφαρμόζει ένα κράμα πολιτικής που χαρακτηρίζεται από νεοφιλελεύθερα και αντιλαϊκά μέτρα στην οικονομία, με παράλληλη σκληρή καταστολή ως στήριγμα των παραπάνω κι ως «λύση» για κάθε κοινωνικό ζήτημα που ανακύπτει. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η περυσινή 17η Νοέμβρη και η 6η Δεκέμβρη, η προκλητική διάλυση με αύρες και χημικά του μεγαλειώδους αντιφασιστικού συλλαλητηρίου στο Εφετείο, αλλά και η βίαιη αντιμετώπιση του φοιτητικού και πανεκπαιδευτικού κινήματος τόσο πέρυσι, με αποκορύφωμα την εισβολή ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, όσο και οι πρόσφατες 24 συλλήψεις τις μέρες ψήφισης του νομοσχεδίου Κεραμέως. Μέσα σε αυτά πρέπει να προστεθεί και το καθεστώς εξαίρεσης που επιβάλλεται στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα με τη ζωή του να απειλείται άμεσα. Η πανδημία αξιοποιείται ως ευκαιρία για την επίθεση στα κεκτημένα της δημοκρατικής κοινωνίας. Βλέπουμε προσλήψεις ειδικών φρουρών αντί για ενίσχυση του ΕΣΥ, ενώ η αυταρχική κατρακύλα αποτυπώνεται ξεκάθαρα με τις πολλαπλές, χωρίς πραγματικά υγειονομικά κριτήρια, απαγορεύσεις και πρόστιμα που σκοπό έχουν την καλλιέργεια φόβου στον κόσμο. Άλλωστε στους χώρους εργασίας, σε κλειστούς χώρους συνωστισμού και στα ΜΜΜ γίνεται η πραγματική υπερμετάδοση του Covid-19 κι όχι στις πλατείες, όπου επιτέθηκε με μανία πέρυσι η κυβέρνηση στη νεολαία.
Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν γίνονται σε κενό χρόνου και χώρου. Γίνονται σε μια χώρα που έχει ήδη πληγεί από τη δεκαετή μνημονιακή λιτότητα και βέβαια στο έδαφος που έστρωσε σε μια σειρά τομείς η προηγούμενη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κυβέρνηση. Τόσο με την πολιτική της όσο και με τη λογική ανάθεσης και ενσωμάτωσης μιας σειράς αντιστάσεων, αποδυνάμωσε τις δυνατότητες απάντησης στη σημερινή ρεβανσιστική Δεξιά. Απέναντι στα παραπάνω χρειάζεται η ενότητα της πραγματικής ριζοσπαστικής Αριστεράς που έχει αναφορά στα κινήματα, στους εργαζόμενους, στη νεολαία ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η σαρωτική πολιτική στον δρόμο. Είναι αναγκαία εκείνη η συλλογική εμβάθυνση της επεξεργασίας ενός αντικαπιταλιστικού συνολικού σχεδίου που θα εμπνεύσει μια νέα συστράτευση όλων των πληττόμενων.
Συνάντηση