Απ’ την οικονομική κατάρρευση έως την πανδημία, η γενιά μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η γενιά των πολλαπλών κρίσεων. Είμαστε οι μαθητές/τριες που στο σχολείο αντιμετωπίζουμε μια εντατικοποιημένη πραγματικότητα, που οι ελλείψεις σε καθηγητές/τριες έχουν φτάσει στα όριά τους, που η παραπαιδεία ανθεί, που η πρόσβασή μας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Είμαστε οι φοιτητές/τριες που οι σχολές μας στα χρόνια των μνημονίων απώλεσαν το 80% της χρηματοδότησής τους, που δεν μπορούμε να σπουδάζουμε απρόσκοπτα και αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε, που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις διαγραφές. Είμαστε οι νέοι/ες επιστήμονες που βλέπουμε τα πτυχία μας και τα επαγγελματικά μας δικαιώματα να διαλύονται, που αναγκαζόμαστε να μεταναστεύσουμε. Είμαστε οι εργαζόμενοι/ες που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ανεργία, την επισφάλεια, την εργοδοτική αυθαιρεσία και τους χαμηλούς μισθούς. Είμαστε οι νέοι/ες που δεχόμαστε την κρατική καταστολή όταν αγωνιζόμαστε, αλλά ακόμα και όταν διασκεδάζουμε.
Στην παραπάνω πραγματικότητα, η πανδημία έρχεται να δυσχεράνει έτι περαιτέρω την καθημερινότητά μας. Η τηλεκπαίδευση, σε σχολείο και πανεπιστήμιο, έχει φτάσει στα όριά της. Ένας νέος άνθρωπος δεν μπορεί να μένει καθηλωμένος όλη μέρα μπροστά σε έναν υπολογιστή, ενώ οι ψηφιακές ανισότητες δημιουργούν προβλήματα προσβασιμότητας στην εκπαιδευτική διαδικασία και τη γνώση. Παράλληλα, το άνοιγμα των σχολείων δεν έγινε με όρους ενίσχυσης του δημόσιου σχολείου, αλλά με όρους επικοινωνιακού σόου. Η τηλεργασία δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο ελαστικοποίησης των ωραρίων. Η πανδημία έχει αποτελέσει πολλές φορές αφορμή για την περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών, απ’ τις απαγορεύσεις κινητοποιήσεων, μέχρι και τις επιθέσεις σε πλατείες όπου αποτελούν σημεία συνάντησης για τη νέα γενιά. Ταυτόχρονα, η αναγκαία κοινωνική αποστασιοποίηση δημιουργεί τριγμούς στις κοινωνικές μας σχέσεις. Αυτό επιφέρει σημαντικά αποτελέσματα στην ψυχολογία των νέων ανθρώπων.
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε
Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο. Μετά τη δεκαετή οικονομική και κοινωνική κρίση και την επιπρόσθετη υγειονομική κρίση του κορονοϊού, βαδίζουμε προς την αναζήτηση ενός νέου σημείου ισορροπίας. Η ελίτ, δια μέσου της κυβέρνησης της ΝΔ, έχει ήδη σκιαγραφήσει και περιγράψει τη «νέα κανονικότητα», δηλαδή την υποτίμηση της εργασίας, τη διάλυση κάθε πτυχής κοινωνικής στήριξης και την ιδιωτικοποίηση σημαντικών τμημάτων του δημόσιου τομέα. Για να το καταφέρει αυτό, η ΝΔ έχει καταφύγει στο δόγμα Βορίδη για θεσμική οχύρωση του κράτους απέναντι στην Αριστερά. Αυτό στην πράξη σημαίνει συρρίκνωση της δημοκρατίας, επίθεση στο συνδικαλιστικό και το φοιτητικό κίνημα, που αποτελούν το οξυγόνο της Αριστεράς, και φίμωση κάθε αντιπολιτευτικής φωνής μέσα απ’ τον έλεγχο των ΜΜΕ.
Οι νέοι/ες βρισκόμαστε στο επίκεντρο αυτής της επίθεσης. Απ’ τα πρώτα νομοθετήματα της κυβέρνησης της ΝΔ ήταν η κατάργηση του ασύλου, με πρόφαση την αντιμετώπιση της ανομίας. Σήμερα, η επίθεση στις ακαδημαϊκές και δημοκρατικές ελευθερίες πάει ένα βήμα παραπέρα. Η πανεπιστημιακή αστυνομία, οι πειθαρχικές διώξεις, η συνεχής επιτήρηση, έρχονται να διαμορφώσουν ένα Πανεπιστήμιο αποστειρωμένο από την πολιτική και τη διεκδίκηση. Στόχος αυτών των ρυθμίσεων είναι η άμεση καταστολή του φοιτητικού κινήματος, όταν αυτό θα αντιστέκεται στην υποβάθμιση και την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που προωθεί η ΝΔ. Όμως, η στόχευση της κυβέρνησης δεν είναι τόσο επιφανειακή. Θέλει να διαμορφώσει τον/την πειθήνιο/α φοιτητή/τρια, που θα πειθαρχεί σε μια εντατικοποιημένη πραγματικότητα και σε αντιδραστικά κελεύσματα υπό το φόβο της αστυνομικής μπότας, των πειθαρχικών διώξεων και των διαγραφών. Διαμορφώνεται, έτσι, ο/η μελλοντικός/ή εργαζόμενος/η, που δεν θα έχει συλλογικές αναπαραστάσεις, που δεν θα αγωνίζεται όταν του τσακίζουν τα δικαιώματα, που θα έχει ενσωματώσει τη λογική του ατομικού δρόμου. Η μάχη της δημοκρατίας, λοιπόν, είναι η μάχη της γενιάς μας, για ένα μέλλον που θα δουλεύουμε με αξιοπρεπείς όρους, που τα κοινωνικά και δημοκρατικά μας δικαιώματα δεν θα τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Οι αγώνες της νεολαίας σήμερα
Η κυβέρνηση της ΝΔ από τη μέρα της εκλογής της έχει βάλει στο στόχαστρο τη νεολαία. Μείωσε κατά 20% την χρηματοδότηση στις σχολές μας, συνδέοντάς την με την αξιολόγηση. Ισοτίμησε τα πτυχία μας με αυτά των κολεγίων. Κατήργησε το άσυλο και θέσπισε την πανεπιστημιακή αστυνομία. Δεν παίρνει κανένα μέτρο στήριξης των εκπαιδευτικών δομών της χώρας εν μέσω πανδημίας. Δεν μεριμνά για τους/τις νέους/ες εργαζομένους/ες. Καταστέλλει κάθε πτυχή των ζωών μας. Περνά αντιπεριβαλλοντικούς νόμους, που υπονομεύουν το ίδιο το μέλλον μας.
Απέναντι σε αυτήν την επίθεση, οι νέοι/ες αντιδράσαμε. Από τους/τις μαθητές/τριες που κινητοποιήθηκαν για ασφαλές άνοιγμα των σχολείων, αλλά και για το περιβάλλον, μέχρι και τις μεγάλες πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, η νέα γενιά βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την υπεράσπιση των κεκτημένων του λαού μας.
Αξίζει να σταθούμε στο πιο πολιτικά ενεργό κομμάτι της νέας γενιάς, τους/τις φοιτητές/τριες. Το φοιτητικό κίνημα παρά τους εξωτερικούς, αλλά και εσωτερικούς, τριγμούς που δέχεται, έχει καταφέρει να πρωτοστατήσει στους λαϊκούς αγώνες. Απ’ την πρώτη στιγμή της ανάληψης της διακυβέρνησης απ’ τη ΝΔ, το φοιτητικό κίνημα βρέθηκε στο δρόμο για να προασπίσει τις κατακτήσεις του. Δεκάδες φοιτητικοί σύλλογοι πανελλαδικά διενήργησαν μαζικές γενικές συνελεύσεις και χιλιάδες φοιτητές/τριες βρεθήκαμε στο δρόμο του αγώνα. Η πανδημία επέφερε μεγάλο πλήγμα στις συλλογικές μας διαδικασίες και τον τρόπο με τον οποίο κινητοποιούμαστε. Παρ’ όλ’ αυτά, οι φοιτητικοί σύλλογοι εν μέσω λοκντάουν πήραν αγωνιστικές αποφάσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη κι οι φοιτητές/τριες βρεθήκαμε ξανά κατά χιλιάδες στο δρόμο, παρά τις κρατικές απαγορεύσεις και την ακραία καταστολή. Σήμερα, συνεχίζουμε τον αγώνα υπεράσπισης της δημοκρατίας, αλλά και για την ικανοποίηση των αναγκών μας, κόντρα στην κυβερνητική πολιτική.
Η συμμετοχή στα κοινά και η Αριστερά
Τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι η νέα γενιά δεν είναι απολίτικη κι αδιάφορη. Παρ’ όλ’ αυτά, ο ατομικός δρόμος παραμένει κυρίαρχος σε μια μεγάλη μερίδα των νέων. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι οι νέοι/ες είναι πιο ενημερωμένοι και πολιτικοποιημένοι από ποτέ, δεν δείχνουν διάθεση ενεργής ενασχόλησης με την πολιτική μέσ’ απ’ τη συμμετοχή τους σε συλλογικά σχήματα. Ακόμα και άνθρωποι με προοδευτικές τοποθετήσεις, που ακόμα μπορεί και να κινητοποιούνται στα μεγάλα επίδικα, προτιμούν την ιδιώτευση απ’ το συλλογικό κι οργανωμένο αγώνα.
Αυτό αποτελεί μια πρόκληση για την Αριστερά και τις νεολαιίστικες οργανώσεις της, κι ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη νεολαία του. Είναι χρέος μας να συναντηθούμε με αυτόν τον κόσμο, που ενώ αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα αντίστασης απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό, δεν αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της οργάνωσης στην Αριστερά. Οφείλουμε να του εμφυσήσουμε όλα αυτά που μας εμπνέουν και μας έκαναν να οργανωθούμε στην Αριστερά και στη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, όπως η υπεράσπιση του δίκιου των πολλών και της δημοκρατίας, η ενωτική διάθεση απέναντι σε όλα τ’ αγωνιζόμενα κομμάτια, ο αγώνας για τον κοινωνικό μετασχηματισμό στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού με δημοκρατία κι ελευθερία. Αυτό θα το καταφέρουμε μόνο με ένα συνεκτικό σχέδιο, που θα μιλά στις ανάγκες της νέας γενιάς, μέσα απ’ την παρέμβασή μας στους χώρους που εργάζεται, σπουδάζει και ζει και μέσ’ απ’ την πρωτοπόρα κι ενωτική συμμετοχή μας στους αγώνες και τις μάχες για ζωή με δικαιώματα και αξιοπρέπεια.