Πολλοί, αν όχι όλοι, εξεπλάγησαν με τη μαζικότητα της δεύτερης πορείας "Ως Δαμέ", στις 20 Φλεβάρη στη Λευκωσία. Αναμφίβολα, η αστυνομική βαρβαρότητα της 13ης Φλεβάρη, ενεργοποίησε τα δημοκρατικά αντανακλαστικά πολλών Κυπρίων.
Βλέπετε, οι μαζικές πορείες, και πολύ περισσότερο η αστυνομική καταστολή τους, ήταν εικόνες πρωτόγνωρες για την Κύπρο. Ο επικοινωνιακός πόλεμος που στήθηκε, όμως, από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ και το κλίμα τρομοκράτησης που καλλιεργήθηκε από την αστυνομία, ουδόλως προμήνυε τι θα ακολουθούσε.
Εξάλλου, οι δρόμοι της Λευκωσίας είχαν να δουν τόσο κόσμο να διαδηλώνει από τον Ιούλιο του 2011 και την εθνικιστική υστερία που επισκίασε τη δικαιολογημένη αγανάκτηση πολλών πολιτών για τα λάθη που οδήγησαν στην έκρηξη του φονικού φορτίου στο Μαρί.
Έκτοτε, η Αριστερά κοιτούσε αμήχανα τη Δεξιά να ανεβαίνει στην εξουσία, να διαλύει ό,τι υπήρχε σε κοινωνικό κράτος και εν τέλει να εκτροχιάζει -ίσως οριστικά- τη λύση του Κυπριακού. Η μόνη μεγάλη κινητοποίηση επί διακυβέρνησης Αναστασιάδη ήρθε το καλοκαίρι του 2018, όταν βγήκαν στους δρόμους οι εκπαιδευτικοί (περίπου 8.000 διαδηλωτές).
Πού κρύβονταν, λοιπόν, αυτές οι 10.000 άνθρωποι; Οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Κύπρο, από το 2004 και μετά, περνούν από διαδοχικές ανατροπές. Τα παραδοσιακά κόμματα συρρικνώνονται, ένα 40% του εκλογικού σώματος απέχει σταθερά από τις εκλογές, ενώ πάνω από 40.000 νέοι/ες δεν έχουν καν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους.
Οι συνδιοργανώτριες συλλογικότητες δεν ξεπήδησαν από το πουθενά. Έχουν τη δική τους ιστορία στον αντιεξουσιαστικό χώρο της Κύπρου, μπαίνουν μπροστά με ακτιβιστικές δράσεις στους αγώνες ενάντια στον εθνικισμό και υπέρ της επανένωσης της Κύπρου, καλύπτουν το πράσινο κοινοβουλευτικό κενό, μιλούν ανοικτά για θέματα φύλων και σεξουαλικού προσανατολισμού, υπερασπίζονται δικαιώματα μεταναστών και προσφύγων.
Και πλέον ξέρουν ότι απευθύνονται σε ένα ευρύτερο κοινό, που μπορεί να μην είναι τόσο ριζοσπαστικό όσο οι ίδιες θα ήθελαν, αλλά σίγουρα ένα κομμάτι του έδειξε πως μπορεί να εκφραστεί μέσα από ή/και να στηρίξει αυτές τις συλλογικότητες, τις οποίες το σύστημα επιμένει να περιγράφει ως ακραίες ή περιθωριακές.
Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί το κίνημα "Ως Δαμέ", αλλά αισθανόμαστε πως η τεράστια πορεία πολιτικής ανυπακοής, που διοργάνωσε στις 20 Φλεβάρη, μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για κάτι ακόμα ομορφότερο.