Αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες εβδομάδες να συντελείται είναι η δημιουργία ενός πολλαπλού ρήγματος. Μια συνισταμένη γεγονότων και πολλαπλών συνιστωσών, που μέσα στη συγχρονία τους διαμορφώνουν ένα μη ομοιογενές, αλλά ταυτόχρονα ξεκάθαρο πρόταγμα. Ένα πρόταγμα ηθικής ανανέωσης, έμπρακτης γενναιότητας και άμεσης εμπλοκής. Και ταυτόχρονα κινήσεις αποκαθήλωσης, αμφισβήτησης και αλληλεγγύης. Ειπωμένες και πραγματοποιημένες οριζόντια, με διαφορετικές εκφάνσεις και με διαφορετικούς όρους. Ένα ρήγμα που μοιάζει τόσο μεγάλο ώστε να χωρέσει πολλαπλές αδικίες διαφορετικής τάξεως, είδους και μεγέθους. Αποτελεί μια διαδικασία που ξεπερνά ομάδες, κόμματα και συγκεκριμένες κουλτούρες δημιουργώντας συνυπάρξεις και συνομιλίες φαινομενικά παράδοξες αλλά επί της ουσίας απολύτως διαμπερείς. Αυτό που βλέπουμε είναι ο παλιός κόσμος που ξεψυχά. Προφανώς σε αυτή του την καταβύθιση δεν θα φύγει χωρίς πάλη. Αλλά το θέμα είναι πως ό,τι και αν γίνει έχει ήδη ηττηθεί. Η αποκαθήλωση συγκεκριμένων συμπεριφορών και στάσεων, η απονομιμοποίηση συγκεκριμένων ομάδων και η απαξία απέναντι σε συγκεκριμένα πρόσωπα- φορείς συγκεκριμένων στάσεων έχει ήδη συντελεστεί. Ακόμα και αν τη βγάλουν καθαρή (ο καθένας ξεχωριστά ή όλοι μαζί), ακόμα και αν γυρίσουν με το ρεβανσισμό που τόσο ταιριάζει στο ήθος τους, η πρόταση θα έχει ήδη διατυπωθεί. Τίποτα από εδώ και πέρα δεν θα είναι το ίδιο, κανείς δεν θα σιωπήσει, κανείς δεν θα αισθανθεί ξανά μόνος απέναντί τους.
Ξεκινώντας από τις αποκαλύψεις και τις άμεσες καταγγελίες του metoo και φτάνοντας μέχρι της αποκαλύψεις στο σκάνδαλο Λιγνάδη. Περνώντας στις δημόσιες αντιδράσεις απέναντι σε στάσεις και τοποθετήσεις σε φράσεις τύπου «το πραγματικό θύμα είναι το θέατρο». Ξεσπώντας για τις δημόσιες ύβρεις του δίποδου σφάλματος που ονομάζεται Αλέξης Κούγιας και αντιδρώντας στις αθλιότητες που ξεστόμισε ο Λιγνάδης ως υπερασπιστική γραμμή περιγράφοντας ως ατάλαντους και ζηλιάρηδες, αριστερούς και μεταμοντέρνους όσους τον καταγγέλλουν. Τα γεγονότα περιγράφουν ένα συλλογικό ανάστημα και μια συλλογική πράξη που διατυπώνει το πιο απερίφραστο «ως εδώ».
Ίσως τα πράγματα να είχαν διαφορετική ένταση και τελικά διαφορετική τροπή, αν δεν είχαν αντιμετωπιστεί με τον αλαζονικό τρόπο της κυβέρνησης. Έναν αυταρχισμό εκφρασμένο ως αδιαφορία και ως περιφρόνηση από τη Λίνα Μενδώνη. Έναν αυταρχισμό εκφρασμένο ως σιωπή από την κυβέρνηση. Και έναν αυταρχισμό εκφρασμένο ως χρυσή ευκαιρία από τον πρωθυπουργό όταν αποφάσισε να εργαλειοποιήσει στη βουλή την απάντηση στην ερώτηση «γιατί τα καταγγέλλουν τώρα;» με τη θλιβερή απάντηση: γιατί τώρα είμαι εγώ πρωθυπουργός.
Ο αυταρχισμός αυτός συμπίπτει χρονικά με τον πλήρη παραλογισμό του σκληρού λοκντάουν ως μόνου μέτρου που μπορεί να φανταστεί η κυβέρνηση, με την αγριότητα της αστυνομικής καταστολής στα εκπαιδευτικά συλλαλητήρια και τα πανεπιστήμια και επίσης με την άθλια στάση απέναντι στο νόμιμο και δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα (το άρθρο αυτό γράφεται Πέμπτη βράδυ. Ας ελπίσουμε…). Κανείς δεν λέει πως τα αιτήματα ταυτίζονται. Κανείς δεν λέει πως οι φορείς των τόσο διαφορετικών αιτημάτων μπορούν να τσουβαλιαστούν. Και κανείς δεν μιλά για έναν ενιαίο πληθυσμό με συμφωνία ακόμη και σε περισσότερα από ένα από αυτά. Αλλά η χρονική σύμπτωση όλων αυτών των τόσο διαφορετικών γεγονότων και διαφορετικών αιτημάτων περιγράφει ένα καζάνι που βράζει. Και τα αιτήματα δεν έχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση. Αλλά έναν ολόκληρο κόσμο όπου η αλαζονεία και η εκμετάλλευση, η προσβολή και ο εξευτελισμός, ο αυταρχισμός και η υποτίμηση μπορούν να θεωρηθούν νόμιμες συμπεριφορές. Με κοινό παρονομαστή μια εξουσία που δεν ελέγχεται, δεν λογοδοτεί και κυρίως δεν φοβάται να επιδείξει τον εαυτό της. Είναι η εξουσία αυτή και ο επιμερισμός της σε μικρές καθημερινές εξουσίες που σκάβει το ρήγμα. Το ρήγμα αυτό που όλο μεγαλώνει και όλο βαθαίνει. Το ρήγμα αυτό που αν σκύψεις και ακούσεις θα ξεχωρίσεις να κοχλάζουν μέσα του μόνο τρεις λέξεις: Ελευθερία- ισότητα- δικαιοσύνη.