Με τον Μήτσο Παλαιολογόπουλο είχα την τύχη να συναντηθούμε αρχικά εκτός πολιτικής. Υπάλληλος βιβλιοπωλείου εγώ, υπάλληλος σε εκδοτικό οίκο εκείνος στις αρχές της μεταπολίτευσης. Άνθρωπος σεμνός, ευγενικός, προσεκτικός κέρδιζε την εμπιστοσύνη σου και τη συμπάθεια με την πρώτη επαφή. Λίγο αργότερα, όταν βρεθήκαμε σύντροφοι στο ΚΚΕ Εσωτερικού, η χαρά ήταν διπλή, γιατί συναντούσα έναν άνθρωπο που άξιζε κάθε εκτίμηση, όχι επειδή ήταν σύντροφος, αλλά επειδή μπορούσε να την έχει κερδίσει και σε ανύποπτο χρόνο.
Γνωρίζοντας σιγά σιγά την ιστορία του, αλλά και τη δράση του στο παρόν, μια ευχάριστη έκπληξη σε περίμενε. Αυτή την ήπια, ευγενική προσωπικότητα ο Μήτσος Παλαιολογόπουλος την οικοδομούσε με υπόβαθρο έναν χαρακτήρα δραστήριου, επίμονου αγωνιστή, σταθερού έως αμετακίνητου στις απόψεις του, στρατευμένου στην ανανεωτική αριστερά ανθρώπου. Στην πλούσια σε σκληρές εσωτερικές αντιπαραθέσεις πορεία της αριστεράς, όσοι βρέθηκαν σε διαφορετικές τοποθετήσεις μαζί του, ξέρουν ότι από το στόμα του Μήτσου δεν μπορούσε να ακουστεί πικρός, προσβλητικός λόγος για οποιονδήποτε φορέα διαφορετικής άποψης, όσο αντίθετη κι αν ήταν από τη δική του.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν είχε απόψεις ελαστικές, έτοιμες να προσαρμοστούν σε καταστάσεις. Κι όμως, δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος, όχι μόνο τώρα, που τάχα «ο αποθανών δεδικαίωται», που θα έλεγε πικρή κουβέντα για τον ίδιο.
Δεν ήταν μόνο η αγωνιστική ιστορία του που τον έκανε σεβαστό. Αυτή κρατούσε από τα νεανικά, τα μαθητικά του χρόνια, τα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Επονίτης στην Εθνική Αντίσταση στην πολύπαθη επαρχία Καλαβρύτων κι αργότερα σπουδαστής στο Λαϊκό Διδασκαλείο Πελοποννήσου που ίδρυσε ο Δημοκρατικός Στρατός, συμμερίστηκε μετά την απελευθέρωση, στη μετεμφυλιακή πραγματικότητα, τα πάθη των αριστερών και των δημοκρατών. Στα χρόνια της δικτατορίας κατέφυγε πρόσφυγας στη Γαλλία, όπου ανέπτυξε σημαντική αντιδικτατορική δράση.
Όλα αυτά επικυρώνονταν με την καθημερινή παρουσία του στην πολιτική δράση. Στη μεταπολίτευση, από κάθε θέση που βρέθηκε, έδωσε τις δυνάμεις του για την ενίσχυση των ιδεών και της δράσης της ανανεωτικής αριστεράς. Ανιδιοτελής και ακούραστος, όσο κι αν με το πέρασμα του χρόνου τα περιθώρια όλων μας στενεύουν.
Δεν ήταν, όμως, μόνο άνθρωπος της δράσης, τον απασχολούσε και η μελέτη της ιστορίας, του κινήματος και της ιδιαίτερης πατρίδας του. Δημοσίευσε διάφορες μελέτες, ανάμεσά τους: «Ελληνες αντιφασίστες εθελοντές στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο 1936-1939», «Το Λαϊκό Διδασκαλείο Πελοποννήσου, ένα φυτώριο δασκάλων του ΔΣΕ», «Το Παγκράτι στην Εθνική Αντίσταση 1940-1944», «Οι κοτζαμπάσηδες των Καλαβρύτων και ο ρόλος τους στην επανάσταση του 1821».
Όσοι από τους ανθρώπους της «Εποχής» είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, του απευθύνουμε το τελευταίο αντίο και στέλνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στη συντρόφισσα της ζωής του Ρούλα.