Όποιος γνωρίζει τον Θοδωρή Δρίτσα, αναγνωρίζει στο πρόσωπό του την ευγενέστερη μορφή της Αριστεράς. Η ηρεμία, η νηφαλιότητα και η αθόρυβη αλλά ουσιαστική παρουσία του πάντα μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση. Ήταν εκείνη η σημαντική περίοδος για την Αριστερά κατά την οποία ήταν στο προσκήνιο οι ενωτικές διεργασίες στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το αυτοδιοικητικό εγχείρημα με το πετυχημένο, κινηματογραφικής έμπνευσης, όνομα «Το λιμάνι της Αγωνίας» άφηνε το ποιοτικό του στίγμα στον Πειραιά και ο Θοδωρής Δρίτσας ήταν από τους πρωταγωνιστές αυτής της σημαντικής συμμετοχικής προσπάθειας των πολιτών του μεγάλου λιμανιού. Στις συναντήσεις εκείνης της περιόδου στα γραφεία και στα φεστιβάλ της «Εποχής» διέκρινες έναν άνθρωπο με βαθιά πολιτική σκέψη και ιδιαίτερο ήθος. Αργότερα, στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και στο προσκήνιο δυσμενών και δυσάρεστων πολιτικών εξελίξεων, ο Θοδωρής Δρίτσας ξεχώριζε για την ποιότητα και τη νηφαλιότητα του πολιτικού του λόγου. Και φτάσαμε στη σημερινή εποχή του ακροδεξιού μεσαίωνα, με αφορμή δηλώσεις που σε κάθε πολιτισμένη χώρα θα ήταν προφανείς και κοινά αποδεκτές, να τον πιάνουν στο στόμα τους κάθε λογής πολιτικά σκουπίδια και να τον εγκαλούν άπαντες οι μισθωμένοι κονδυλοφόροι ενός ολοκληρωτικού μιντιακού συστήματος. Αυτό το αηδιαστικό μοντέλο «κάνω την τρίχα-τριχιά», στο οποίο ειδικεύονται κάθε λογής ανθρωπάκια που οι αξίες τους περιορίζονται στις δύσοσμες υπηρεσίες που προσφέρουν στα αφεντικά τους, δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο το ηθικό πολιτικό ανάστημα ενός Αριστερού όπως ο Θοδωρής Δρίτσας.
Ο Θοδωρής Δρίτσας με τη συνέντευξή του στο Κανάλι 1, με αφορμή τη εκδικητική μανία του ακροδεξιού κράτους απέναντι στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για το απαγορευμένο θέμα της 17Ν. Και να μιλήσουμε με τους πραγματικούς όρους και χαρακτηρισμούς κι όχι με αυτούς που έχει επιβάλει η εξουσία, διαστρέφοντας και δυσφημώντας ένα φαινόμενο που πλέον έχει κριθεί κι αποτιμηθεί ιστορικά:
-Ο δύσοσμος όρος «τρομοκρατία», που επιβλήθηκε και καθιερώθηκε από την εξουσία και τα μιντιακά της φερέφωνα, δεν μπορεί να περιλαμβάνει οργανώσεις ένοπλης επαναστατικής βίας όπως η 17Ν. Δεν είναι αποδεκτός ούτε επιστημονικά ούτε πολιτικά και καθιερώθηκε με σκοπό να εξαλείψει το ηθικό και ιδεολογικό υπόβαθρο αυτών των οργανώσεων, οι οποίες αποτέλεσαν απότοκο συγκεκριμένων κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, η δράση τους είχε πολιτικά κίνητρα και ανήκουν στην παράδοση της επαναστατικής Αριστεράς.
-Το ακροδεξιό κράτος προσπαθεί να επιβάλει την αποδοκιμασία της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», κρατώντας για τον εαυτό του το μονοπώλιο της κρατικής βίας. Μια θεσμοθετημένη κι ανεξέλεγκτη κρατική βία που την βλέπουμε συνεχώς να εντείνεται, να θεριεύει και να αποτελεί πλέον το κυρίαρχο δόγμα στήριξης των γενικευμένων κατασταλτικών επιδιώξεων της κυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό συναινεί, δυστυχώς, κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχώς αυτολογοκρίνεται φοβικά απέναντι στην επικοινωνιακή παντοδυναμία της ακροδεξιάς προπαγάνδας και, αντί να ορθώσει το ανάστημα του εκφράζοντας ψύχραιμες και τολμηρές αριστερές απόψεις, αδειάζει τον Θοδωρή Δρίτσα και τον οδηγεί στην αναδίπλωση των δηλώσεών του.
-Η 17Ν ήταν γέννημα των ακραίων φασιστικών συνθηκών που κυριάρχησαν στην επταετή χούντα των συνταγματαρχών, της αποικιοκρατικής εξουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα και της ατιμωρησίας βασικών συντελεστών της χούντας στην μεταπολίτευση. Δεν είναι τυχαίο που οι πρώτες ενέργειές της στράφηκαν εναντίον βασανιστών της χούντας και πρακτόρων της CIA στην Ελλάδα. Αυτές μάλιστα οι ενέργειες ήταν απόλυτα στοχευμένες και η επιχειρηματολόγησή τους με τις γνωστές δημοσιευμένες προκηρύξεις είχαν ιδιαίτερη απήχηση στον κόσμο. Σε επόμενες χρονικές περιόδους υπήρξαν λανθασμένες κι αποτυχημένες ενέργειες που έπληξαν σε μεγάλο βαθμό τους στόχους και την εικόνα της 17Ν, παράλληλα με το τέλος της δράσης αντίστοιχων οργανώσεων στην υπόλοιπη Ευρώπη.
-Όταν η εξάρθρωση της 17Ν βρισκόταν σε εξέλιξη, με τις γνωστές θεάρεστες πρακτικές που ακολούθησαν τη σύλληψη του Σάββα Ξηρού, ο Δημήτρης Κουφοντίνας παραδόθηκε στις αρχές και ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της οργάνωσης. Από τότε έμεινε πιστός στις αρχές του και δεν έκανε δηλώσεις μετάνοιας. Αυτή γενναία ανάληψη πολιτικής ευθύνης δεν συγχωρείται από το εκδικητικό κράτος της ακροδεξιάς. Ο Κουφοντίνας αποτελεί ένα αγκάθι στην εξουσία τους, ακόμα και ως φυλακισμένος απεργός πείνας που φτάνει στα όριά του. Ακόμα φοβούνται το ηθικό και ιδεολογικό του υπόβαθρο και γι’ αυτό άλλωστε τον θέλουν νεκρό…