Το διαβατήριο εμβολιασμού είναι ακόμα ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, που θίγει ατομικά δικαιώματα και μπορεί να αποτελέσει υγειονομική βόμβα
Ισως κάποια στιγμή μετά από χρόνια ο Αδωνις Γεωργιάδης να κληθεί να εξηγήσει στην ασφαλιστική του εταιρεία, η οποία θα έχει καταχωρισμένα όλα του τα στοιχεία υγείας, ότι δεν πάσχει από «υποκείμενο νόσημα» και δεν ήταν αυτός ο λόγος για τον οποίο εμβολιάστηκε πριν την προβλεπόμενη λόγω ηλικίας σειρά του. Το ίδιο πρόβλημα θα έχουν και άλλα γαλάζια παιδιά, που μπήκαν σφήνα στη σειρά εμβολιασμού από αλτρουισμό... «για να μην πάνε χαμένες οι δόσεις». Αλλά τι σημασία έχει μια τέτοια μελλοντική μικροενόχληση μπροστά στη χαρά να ανήκεις στους τυχερούς που θα μπαίνουν στη fast lane, πριν πετάξουν για ένα ανέμελο Σαββατοκύριακο στην «covidfree» Μύκονο (τυχαίο παράδειγμα).
Ομως η παραπάνω υπόθεση είναι μάλλον ανεπαρκής για να εξηγήσει τον φανατισμό με τον οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να επιβάλει τα «διαβατήρια εμβολιασμένων» ενόψει καλοκαιριού. Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε πρωτίστως τις πιέσεις των μεγάλων τουριστικών και αεροπορικών εταιρειών, οι οποίες όπως και πέρυσι επιδιώκουν να επιβάλουν τα δικά τους υγειο-οικονομικά πρωτόκολλα.
Σε πάρα πολλές χώρες της Ευρώπης το ζήτημα προκαλεί προβληματισμό για πολλούς λόγους. Ας τους δούμε με τη σειρά. Καταρχήν τίθεται ένα ζήτημα προσωπικών δεδομένων. Δεν θα ξέρουν μόνο οι «αρχές» ποιός και πότε εμβολιάστηκε ή καλύτερα ποιός δεν εμβολιάστηκε. Αυτή η πληροφορία θα δοθεί έμμεσα ή άμεσα και σε ιδιωτικές εταιρείες. Αν μάλιστα η υπόσχεση είναι για μια προνομιακή μεταχείριση, τότε ουσιαστικά θα πρόκειται για έναν έμμεσα υποχρεωτικό εμβολιασμό.
Αυτό το γνωρίζουν στις Βρυξέλλες, όπως επίσης γνωρίζουν ότι πολλές χώρες δεν είναι πρόθυμες να μοιραστούν τα υγειονομικά τους δεδομένα. Το πιστοποιητικό εμβολιασμού θα είναι χρήσιμο, λοιπόν, να αποκτήσει έναν ενιαίο ευρωπαϊκό χαρακτήρα, αλλά δεν μπορεί να εγκριθεί από την ΕΕ ως έγγραφο εξασφάλισης προνομίων και μάλιστα με διαδικασία κατεπείγοντος, όπως επιθυμεί η ελληνική κυβέρνηση. Γιατί εκτός όλων των άλλων αποκλείεται ως το καλοκαίρι να έχει δοθεί η δυνατότητα στο σύνολο των Ευρωπαίων να εμβολιαστούν. Συνεπώς ένα τέτοιο μέτρο θα αποτελεί σαφή διάκριση εναντίον των νέων, που θα είναι οι... τελευταίοι. Αλλά και εναντίον ανθρώπων με άλλα προβλήματα, που οι γιατροί τους συνέστησαν να μην εμβολιαστούν.
Επίσης υπάρχουν ένα σωρό ιατρικά ερωτήματα, όπως το αν οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν την ασθένεια αν μολυνθούν. Μπορεί ο Ελληνας πρωθυπουργός να «ντύθηκε επιστήμονας» και να διαβεβαίωσε ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, όμως επιστημονικά τεκμηριωμένη απόφαση επ’ αυτού δεν υπάρχει ακόμα. Ενα ερώτημα αφορά επίσης, όπως παρατήρησε και η Ανγκέλα Μέρκελ, το τι θα συμβεί με τα παιδιά. Θα μπορούν να ταξιδέψουν με τους κατέχοντες το πράσινο διαβατήριο εμβολιασμένους γονείς τους; Κι αν πράγματι είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στις μεταλλάξεις, όπως ισχυρίζονται αρκετοί ειδικοί τι θα γίνει; Θα τα αφήσουν πίσω στην πατρίδα οι γονείς ή θα τα φέρουν στα covidfree νησιά μας για να «συναντηθούν» με εικοσάρηδες και τριαντάρηδες μη εμβολιασμένους, που θα δουλεύουν στα ξενοδοχεία και εστιατόρια; Αν κάποια στιγμή αποδειχτεί ότι κάποιο από τα εμβόλια δεν ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στις μεταλλάξεις τι θα χρησιμεύσουν τα «διαβατήρια»; Ή ακόμα αν εμφανιστεί μια εντελώς καινούρια μετάλλαξη;
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν υπάρχουν ακόμα τεκμηριωμένες απαντήσεις. Υπάρχει μόνο η βιασύνη κάποιων πολιτικών, που γνωρίζουν ότι ακόμα μια χρονιά με «ημιθανή» ή «νεκρό» τουρισμό μπορεί να τους κοστίσει την καρέκλα τους. Και είναι αποφασισμένοι να τα ρισκάρουν όλα. Κλασικό παράδειγμα ο Σεμπάστιαν Κουρτς της Αυστρίας, που έχει χάσει τον έλεγχο της πανδημίας την οποία, όπως ο Ελληνας φίλος και ομοϊδεάτης του χειρίστηκε αποκλειστικά επικοινωνιακά. Οσο για τις συγκρίσεις με το Ισραήλ καλό θα είναι να αναρωτηθεί όποιος τις κάνει, αν θα ήθελε να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα αντίστοιχο «στρατιωτικό κράτος». Αν ναι, να μας το πει να το ξέρουμε.