Όσοι ζουν στη Θεσσαλονίκη γνωρίζουν ότι εννιά στις δέκα κινητοποιήσεις ξεκινούν από το άγαλμα του Βενιζέλου στην Αριστοτέλους. Ακριβώς απέναντι από το άγαλμα υπάρχουν τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, που από τα μεγάλα τους παράθυρα είναι κρεμασμένο ένα μεγάλο πανό με συνθήματα κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας και συνολικά του νόμου του υπουργείου για την εκπαίδευση. Στις συχνές και μαζικότατες φοιτητικές, αλλά και συνολικά του εκπαιδευτικού κόσμου, διαδηλώσεις του τελευταίου χρονικού διαστήματος, θα περίμενε κανείς αυτοί που κρέμασαν το πανό να το υποστηρίξουν και με τη φυσική τους παρουσία. Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν φάνηκε και η παρουσία μελών του ΣΥΡΙΖΑ στις μαζικές κινητοποιήσεις ήταν ανύπαρκτη. Φαίνεται ότι η γραφειοκρατικοποίηση της λειτουργίας του κόμματος και η πολύχρονη αποχή του από τις διαδικασίες του κινήματος έχουν απονευρώσει τα μέλη του που έχουν ξεχάσει πως είναι να κατεβαίνεις στο δρόμο. Το άλλοθι ότι τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ προπηλακίζονται λεκτικά στις διαδηλώσεις και δυσχεραίνεται η συμμετοχή τους δεν ισχύει πλέον και φαίνεται ότι είναι βολικό να συνεχίζουν κάποιοι να το επικαλούνται. Ίσως να τους αρκεί να παρακολουθούν από τα παράθυρά τους, απέναντι από το άγαλμα του Βενιζέλου, την εξέλιξη των κινητοποιήσεων με την ηχηρή απουσία τους. Δικαίως, λοιπόν, εξανίσταται ο παλαίμαχος κινηματικός Τριαντάφυλλος Μηταφίδης όταν, συμμετέχοντας στη διαδήλωση, έλεγε με νόημα: «Που είναι όλοι αυτοί που γράφουν «σεντόνια» στην «Εποχή» και στα αριστερά έντυπα; Πόσους πανεπιστημιακούς είδες στη διαδήλωση;». Είχε δίκιο. Σ’ όλη τη διάρκεια της πορείας είδα μόνο τον Άρη Στυλιανού…
Μετά το επαίσχυντο ρεζιλίκι του πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, που ως έσχατο κυβερνητικό τσιράκι κάλεσε τα ΜΑΤ να μακελέψουν τους φοιτητές που είχαν καταλάβει την πρυτανεία, ό,τι πιο δύσοσμο, διαπλεκόμενο και βαθύτατα συντηρητικό έχει να επιδείξει η πανεπιστημιακή κοινότητα έσπευσε να συνδράμει υπογράφοντας υπέρ του πρύτανη. Μαζί τους κι ο μαϊντανός Σπύρος Βούγιας, τον οποίο στηρίξαμε ως ΑΚΟΑ, τρομάρα μας, τότε που το έπαιζε Αριστερός, στις δημοτικές εκλογές του 1998 για το δήμο Θεσσαλονίκης. Δεν τους πέρασε όμως, η κατάληψη συνεχίστηκε κι όταν ο εκλεκτός της αμερικάνικης πρεσβείας ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη με τις αύρες του για να την σπάσει, έγινε το αυτονόητο, αυτό που έπρεπε να γίνεται εδώ και πολύ καιρό: βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν άμεσα στην πρυτανεία του Α.Π.Θ. και μαζί με πολύ κόσμο που συγκεντρώθηκε σταμάτησαν την επέμβαση των ΜΑΤ. Μια κίνηση που είχε πρακτικό αποτέλεσμα, απέδειξε ποιος πρέπει να είναι πραγματικά ο ρόλος ενός βουλευτή της Αριστεράς κι ενός κόμματος που καιρός είναι να εγκαταλείψει το γραφειοκρατικό-φοβικό-συστημικό προφίλ του, να ξαναβγεί στους δρόμους και να ξαναπιάσει το νήμα της σύνδεσής του με τα κινήματα.
ΥΓ. Η μεγάλη διαδήλωση της Νέας Σμύρνης, οι διαρκείς κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον απεργό πείνας και δίψας Δημήτρη Κουφοντίνα, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες φοιτητικές κινητοποιήσεις, καιρός είναι να δούμε και αντίστοιχες καταλήψεις στις πρυτανείες των πανεπιστημίων της Αθήνας, αποτελούν σημαντικές νίκες του κινήματος. Το δόγμα της ατομικής ευθύνης στο οποίο «τσίμπησε» κι η Αριστερά, η γενικευμένη κι η ανεξέλεγκτη βία της ακροδεξιάς κυβέρνησης πήραν την απάντηση που τους αρμόζει. Και ας μην ξεχνούν ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα που συνεχίζει να δίνει τον δικό του έσχατο αγώνα αξιοπρέπειας, γνωρίζοντας ότι έχει πλέον πολύ κόσμο μαζί του.