Τα Πετράλωνα,
εκεί που μας κλέβουν τη γειτονιά μας
Μεγάλωσα και ζω στα Πετράλωνα. Είναι μια ήσυχη εργατική γειτονιά, με ωραία νεανικά στέκια, με μπαράκια και πλατείες, με τους λιγοστούς, ωστόσο, χώρους πρασίνου, με τα κέντρα νεότητας και τα γηπεδάκια. Τα Πετράλωνα συνδυάζουν τη ζωή του κέντρου με την ηρεμία των προαστίων παρέχοντας ακόμα ένα στοιχείο που σε λίγες περιοχές διασώζεται. Παρέχει το στοιχείο της «γειτονιάς». Στα Πετράλωνα θα βρεις γνωστούς και φίλους όπου και να πας. Από φίλους που παίζαμε μπάλα στην ίδια πλατεία, από συμμαθητές που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και από συμπαίκτες που φορούσαμε τη φανέλα της τοπικής ομάδας. Από ανθρώπους που αγωνιστήκαμε μαζί για να μην γίνουν χώροι στάθμευσης τα γηπεδάκια του Ρουφ και να μην κλείσει η Κονίστρα. Από ανθρώπους που αγωνιζόμαστε μαζί για να μην ιδιωτικοποιηθεί ο λόφος του Φιλοπάππου. Άνθρωποι που στήριζαν και στηρίζουν τις δομές αλληλεγγύης, που αγωνίζονται να μην κλείσει η πρωτοβάθμια μονάδα υγείας, αυτοί που υπερασπίστηκαν την ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία της γειτονιάς.
Τους τελευταίους μήνες όμως στην γειτονιά υπάρχει φόβος. Οι φίλοι και οι γνωστοί ανησυχούν, και δικαιολογημένα αν με ρωτάτε. Στις γειτονιές που άλλοτε παίζαμε, ερωτευόμασταν, γελούσαμε πλέον φοβόμαστε να πάμε. Φοβόμαστε γιατί δεν ξέρουμε πότε και αν θα μας επισκεφθεί κι εμάς αυτή η διαβόητη ομάδα «Δράση». Τους τελευταίους μήνες, και με αποκορύφωμα τα γεγονότα στην πλατεία Μερκούρη, η τρομοκρατία που έχει διαχυθεί στη γειτονιά μας είναι αποκαρδιωτική. Τα βράδια η γειτονιά μοιάζει με ερειπωμένη πόλη. Οι ελάχιστοι που βγάζουν βόλτα τα κατοικίδια τους κοντοστέκονται σε κάθε στενό για να δουν αν υπάρχει αστυνομία. Οι ελεύθεροι χώροι πλέον περιφρουρούνται από δυνάμεις καταστολής που τραμπουκίζουν τον κόσμο με πρόσχημα την διασπορά του ιού.
Τα γεγονότα στην πλατεία Μερκούρη σηματοδοτούν μια νέα ζοφερή αρχή. Μια αρχή που βασίζεται στον φόβο και στην ανασφάλεια και που επενδύει στην απομόνωση και στην ατομικότητα. Μια αρχή που δεν θα επιτρέπει να πίνεις μπίρες στις πλατείες της γειτονιάς, δεν θα μπορείς να συζητάς, δεν θα μπορείς να αμφισβητείς.
Αυτό που λείπει από τις γειτονιές είναι η ελευθερία και η ζωντάνια. Λείπουν οι φωνές των παιδιών που παίζουν το απόγευμα στα στενά, λείπουν τα ζευγάρια που περπατάνε στο δρόμο, λείπουν τα πηγαδάκια των πιο μεγάλων που σχολιάζουν την καθημερινότητα. Το οξυγόνο των γειτονιών είναι οι άνθρωποί τους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας κλείσουν αυτό το οξυγόνο. Δεν πρέπει να αφήσουμε τις γειτονιές μας να ρημάξουν, να χάσουν την ζωή. Να χάσουν τις αρχές και τις αξίες που διδάσκονται στους δρόμους και στις πλατείες. Αρχές όπως η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και το ενδιαφέρον για τον διπλανό σου. Το ενδιαφέρον για το στέκι που θα βρεθείς με φίλους και πρώην συμμαθητές. Για εμάς τα Πετράλωνα δεν είναι άλλη μια αστική συνοικία. Είναι η ζωή και οι αναμνήσεις στις αυλές των σχολείων, τα πρώτα κρυφά τσιγάρα στη πλατεία του πολιτιστικού κέντρου και τα πρώτα ξενύχτια στο πάρκο της δεξαμενής. Αυτές τις αναμνήσεις δεν θα αφήσουμε να μας τις πάρουν.
Βασίλης Γλέζος,
κάτοικος Πετραλώνων
Η αστυνομία προκάλεσε την ταραχή
Βγαίνοντας με το καρότσι μου για να πάω να ψωνίσω στη λαϊκή, το Σάββατο 6 Μαρτίου 2021 το πρωί, συνάντησα μεγάλη αστυνομική δύναμη στην πλατεία Χίου κοντά στο σπίτι μου. Είχαν περικυκλώσει την πλατεία και έκαναν έλεγχο σε όποιον περνούσε ζητώντας να δούνε το μήνυμα εξόδου.
Τους έδειξα το κινητό μου και προχώρησα προς τη λαϊκή που γίνεται στην οδό Σαρανταπόρου, και απέχει 300 μέτρα από το σημείο του μπλόκου.
Στην αρχή της Σαρανταπόρου, στη γωνία με την οδό Σ. Βενιζέλου, και πριν μπούμε μέσα στη λαϊκή, συνάντησα περίπου 15 διαδηλωτές με δύο πανό και φέιγ βολάν που διαδήλωναν υπέρ του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα χωρίς να κάνουν φασαρία και χωρίς να ενοχλούν τον κόσμο.
Σταμάτησα να τραβήξω δυο φωτογραφίες πριν μπω να ψωνίσω και τότε άκουσα πίσω μου ποδοβολητό και αμέσως γέμισε ο δρόμος από αστυνομικούς πάνοπλους που άρχισαν να κυνηγάνε τους διαδηλωτές. Φάνηκε καθαρά ότι η αστυνομία είχε σκοπό να τους αναγκάσει να περάσουν ανάμεσα στον κόσμο και να δημιουργηθεί ταραχή.
Εκείνοι έτρεξαν να διαφύγουν περνώντας μέσα από τη λαϊκή, με τους αστυνομικούς να τρέχουν πίσω τους.
Ο κόσμος που ψώνιζε τά ’χασε και μερικοί άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα κατά της βίας των αστυνομικών.
Και τότε έγινε η επίθεση στον κόσμο, αφού οι διαδηλωτές είχαν πλέον απομακρυνθεί.
Βλέπω δίπλα μου μια κοπέλα να λέει κλαίγοντας ότι την έσπρωξαν βίαια ενώ είναι έγκυος.
Αμέσως πάρα δίπλα, βλέπω να έχουν συλλάβει μια άλλη κοπέλα, να την κρατάνε από τις μασχάλες και να την τραβάνε σέρνοντας, ενώ αυτή αντιστεκόταν φωνάζοντας με τρόμο.
Σε όλη τη διαδρομή από τη σύλληψη μέχρι το αυτοκίνητο της αστυνομίας, ο κόσμος ακολουθούσε φωνάζοντας με αγανάκτηση «αφήστε την» «ντροπή, αίσχος» έως ότου την έβαλαν βίαια μέσα στο αυτοκίνητο και έφυγαν αφήνοντας όλους μας παγωμένους από τη φρίκη γι’ αυτό πού συνέβη μπροστά στα μάτια μας.
Ελεάννα Κούνουπα,
αρχιτέκτων μηχανικός, κάτοικος Κάτω Χαλανδρίου
Η αυταρχικότητα και η βία
δεν χωράνε στη Νέα Σμύρνη
Την Κυριακή το μεσημέρι η οικογένεια μου έγινε αυτόπτης μάρτυρας του βίαιου ξυλοδαρμού του άτυχου νεαρού από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης. Έχουν περάσει μέρες, κι ακόμα δεν έχουμε συνέλθει. Κι ακόμα η γειτονιά έχει έναν κόμπο στον λαιμό. Τα παιδιά μου, 6,5 και 3,5 ετών, είδαν για πρώτη φορά στη ζωή τους σκηνές βίας. Μέρα μεσημέρι, στην πλατεία μας, στη γειτονιά μας. Γιατί συνέβη κάτω από το μπαλκόνι μας. Μέχρι να βάλουμε τα παιδιά μέσα στο σπίτι, είχαν ήδη δει μπροστά στα μάτια τους να εκτυλίσσεται μια απίστευτη σκηνή βιαιότητας, άγριας καταστολής και αυταρχισμού. Οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ έφτασαν κατά δεκάδες, κλούβες, σειρήνες, περιπολικά. Και όλη η γειτονιά στο «πόδι». Να φωνάζουμε από τα βάθη του πνεύμονα μας «σταματήστε». Και οι αστυνομικοί από κάτω να μας αγριοκοιτάζουν με ύφος «θα ανέβω πάνω». Το έχουν κάνει και στον σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ, όταν μπούκαραν σπίτι και τον ξυλοφόρτωσαν. Γύρω από το σκηνικό, οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένοι, παρέες πιτσιρικάδων, αποσβολωμένοι όλοι με αυτό το πρωτοφανές σκηνικό, ειδικά για ένα οικογενειακό προάστιο σαν τη Νέα Σμύρνη. Παιδιά τρομαγμένα, κουρνιασμένα στην αγκαλιά της μαμάς, που τους έκλεινε τα μάτια. Θαρραλέοι πολίτες που πλησίαζαν τους ανεξέλεγκτους, και σε παροξυσμό αστυνομικούς, και απαιτούσαν ή παρακαλούσαν να αφήσουν τον νεαρό για να εισπράξουν την «απάντηση» του γκλομπ να κραδαίνει στον αέρα. Εκφοβισμός και επίδειξη αυταρχισμού. Και ο νεαρός που δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα, να τρώει ξύλο.
Ο ένας μας γιος έπαθε υστερία και έβαλε τα κλάματα. Φοβόταν να βγει από το σπίτι. Μας έλεγε «κινδυνεύουμε, θα έρθουν στο σπίτι μας». Άκουγε τις κρότου λάμψης και τα ελικόπτερα αργότερα, και δεν μπορούσαμε να τον ηρεμήσουμε. Κάποια στιγμή μου λέει: «μαμά μου έχεις πει ότι αν ποτέ είμαστε σε κόσμο και με χάσεις από το χέρι, αν ποτέ κάτι συμβεί και χρειαστώ βοήθεια, να πάω σε έναν αστυνομικό. Είναι κακοί τελικά και μπορεί να με σκοτώσουν». Ένα παιδάκι 6,5 ετών να βρίσκεται μπροστά σε τέτοια διλήμματα... Και εμείς να πρέπει να του εξηγούμε ότι δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί το ίδιο και να πρέπει να μιλάμε για «καλούς» και «κακούς» και για γκρίζες ζώνες. Ο μικρότερος μας γιος, την επόμενη μέρα έπαιζε για πρώτη φορά βίαια με τα παιχνίδια του. Το ένα playmobil έδερνε το άλλο, κι ο μικρός έλεγε ότι κάνει τον κακό αστυνομικό. Η αυταρχικότητα και η βία δεν χωράνε στη γειτονιά μας. Δεν χωράνε σε καμία γειτονιά. Τρομοκρατούν τα παιδιά μας. Τρομοκρατούν την κοινωνία. Τρομοκρατούν τη Δημοκρατία.
Χρυσούλα Παπαΐωάννου,
δημοσιογράφος, κάτοικος Νέας Σμύρνης
Το πλήθος κυλούσε μπροστά στα μάτια μας
Η συγκέντρωση ήταν ειρηνική – οικογένειες με παιδιά, παρέες όλων των ηλικιών, των επαγγελμάτων, των ενδιαφερόντων. Μαζευτήκαμε στην πλατεία, γεμίζοντας πολύ παραπάνω από την «πάνω» και την «κάτω» μεριά της, ως την Ελευθερίου Βενιζέλου και την Ομήρου.
Αρχίσαμε όλοι μαζί να περπατάμε προς το Δημαρχείο, κατεβαίνοντας τη Βενιζέλου. Σταθήκαμε απέναντι από το Δημαρχείο και μείναμε εκεί – η παρέα μου κι εγώ.
Βλέπαμε μια λαοθάλασσα που κυλούσε μπροστά στα μάτια μας για μισή ώρα.
Όλο σκεφτόμουν «εδώ τελειώνει το πλήθος» κι εκείνο όλο συνέχιζε. Και συνέχιζε με μάσκες, αλλά χαμόγελα. Δεν τα έβλεπες – τα ένιωθες.
Υπήρχε ελπίδα, μια ανάσα πως –επιτέλους– οι άνθρωποι ζουν, διεκδικούν, αγωνίζονται, μιλούν με πράξεις, με αλληλεγγύη.
Ήταν σαν μια αχτίδα φωτός.
Η πορεία συνέχισε μέχρι το Άλσος και η συγκέντρωση έληξε.
Πολλοί παρέμειναν στην κεντρική μας πλατεία, για να συζητήσουν με φίλους και γνωστούς, να πιουν μια μπίρα.
Προς το Αστυνομικό Τμήμα της Νέας Σμύρνης, μακριά από εκεί που ήμασταν όλοι οι υπόλοιποι, είχαν ήδη αρχίσει τα σκηνικά. Με ενημέρωναν φίλοι μου με μηνύματα και με ρωτούσαν αν είμαι καλά.
Γύρισα σπίτι, άνοιξα την τηλεόραση. Οι ήχοι από τις κρότου λάμψης άρχισαν να ακούγονται κι εδώ. Μηνύματα, τηλέφωνα, βίντεο που άρχισαν να βγαίνουν στη δημοσιότητα και οι μνήμες από το 2008 ξύπνησαν αυτόματα.
Η Νέα Σμύρνη είναι ο τόπος ελεύθερων ανθρώπων.
Έχει ψυχή χαραγμένη στους δρόμους της.
Το βράδυ της 9ης Μαρτίου, κυβέρνηση θέλησε να τους μετατρέψει σε δρόμους φόβου, τρομοκρατίας και καταστολής.
Δεν τα κατάφερε.
Γιατί, αν η κυβέρνηση δεν ξέρει από ψυχή, ελευθερία κι αλληλεγγύη, η Νέα Σμύρνη ξέρει.
Φιλία Γεωργουδή,
κάτοικος Νέας Σμύρνης
Η πλατεία ήταν γεμάτη
Σε εποχές δυστοπικές, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για όλη την ανθρωπότητα λόγω της πανδημίας, το να βλέπεις μια μαζική και πολυσυλλεκτική διαδήλωση σε μια γειτονιά είναι από μόνη της μια πρώτη νίκη κατά της κοινωνικής αδικίας. Την Κυριακή το πανελλήνιο παρακολούθησε με αποσβολωμένα τα μάτια την απρόκλητη χρήση βίας από την αστυνομία με τον ξυλοδαρμό πολίτη σε δημόσια θέα. Μια πράξη που οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και καταγωγής, να βγούνε στους δρόμους της Νέας Σμύρνης και να εκφράσουν την αγανάκτησή τους. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν όλοι, γυναίκες, άνδρες, παιδιά, κόμματα, συλλογικότητες, οπαδοί αφήνοντας στην άκρη για λίγο τις όποιες διαφορές τους για ένα κοινό σκοπό. Την αντίθεση στα όσα έγιναν την Κυριακή, αλλά κυρίως για το γεγονός πως δεν υπήρξε δικαιοσύνη και ισονομία.
Το κάλεσμα ήταν στις 6μμ, αλλά ήδη μισή ώρα πριν η Πλατεία ήταν γεμάτη. Με τα πανό της, τα συνθήματά της και τα τραγούδια της. Όσο η ώρα περνούσε ο παλμός αυξανόταν όπως και ο κόσμος. Λίγο μετά τις 6μμ δόθηκε το σύνθημα και η πορεία ξεκίνησε, απόλυτα ειρηνικά και χωρίς καμία διάθεση για κάτι άλλο. Προορισμός της ειρηνικής διαδήλωσης ήταν το ΑΤ Νέας Σμύρνης. Κάποια στιγμή φτάνοντας στα μισά η πορεία σταμάτησε και άρχισαν ήδη να φτάνουν τα πρώτα νέα για συγκρούσεις. Αμέσως μέσα από τα στενά βρέθηκα μπροστά στα γεγονότα στην οδό Πλαστήρα, στα επεισόδια, μεταξύ των ταγμάτων ΔΕΛΤΑ και του πλήθους. Εικόνες ζοφερές, από κάποιους που προσπάθησαν να καπελώσουν το αυθόρμητο αυτό κίνημα των πολιτών. Επεισόδια, όμως που δεν θα μπορέσουν να χαλάσουν αυτό που είχα δει λίγες ώρες πριν. Μια λαοθάλασσα 10.000 ανθρώπων να διαδηλώνουν με ειρηνικό τρόπο ενάντια στο περιστατικό βίας της Κυριακής στην Πλατεία αλλά και τα όσα ακολούθησαν.
Θοδωρής Βασίλης,
δημοσιογράφος, κάτοικος Νέας Σμύρνης