Η έφοδος της αστυνομίας στο ΑΠΘ στις 11 Μαρτίου είναι, δυστυχώς, μια μόνο στιγμή σε ένα συνεχές πρωτόγνωρης αστυνομικής αυθαιρεσίας και ωμής καταστολής. Η στιγμή αφορά τους νέους που έχουν στοχοποιηθεί από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ και εντάσσεται σε μια συγκυρία όπου ο θυμός περισσεύει μετά από μήνες αποτυχημένων μέτρων καραντίνας, αύξησης των θανάτων, επιδεικτικής απαξίωσης των μέτρων ασφάλειας στα γλέντια των κυβερνώντων, οικονομικής κατάρρευσης και επαναλαμβανόμενων ακυρώσεων κάθε ελπίδας για το σύνολο του πληθυσμού. Όλοι όσοι επιχείρησαν στις 22 Φεβρουαρίου την κατάληψη του κτιρίου διοίκησης του ΑΠΘ είναι φοιτητές και φοιτήτριες, δεν προκάλεσαν φθορές και δεν έφεραν αντίσταση στην προσαγωγή τους. Η βάναυση αντίδραση της αστυνομίας στα όσα διαδραματίστηκαν έξω από το κτίριο διοίκησης του ΑΠΘ είναι πλέον καθομολογούμενη. Η βαναυσότητα αυτή φωτίζεται πιο επιτακτικά δεδομένης της παντελούς απουσίας των πρυτανικών αρχών του ΑΠΘ που προκάλεσαν την επέμβαση της αστυνομίας, αλλά δεν παρέλαβαν το κτίριο διοίκησης μετά την αποχώρηση της αστυνομίας. Πρυτανικών αρχών που η μόνη τους «επιτυχία» είναι ότι ανέδειξαν το ατελέσφορο στρατοπέδευσης της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Η κατάσταση όμως έγινε ακόμα χειρότερη μετά την αναίτια επέμβαση της αστυνομίας τα ξημερώματα της 11ης Μαρτίου. Η επέμβαση αυτή έγινε αφού το προηγούμενο βράδυ είχε ήδη ανακοινωθεί η ειρηνική λήξη της κατάληψης! Η «σκηνοθεσία» της δεύτερης επέμβασης (ελικόπτερο, άνδρες της ασφάλειας με περίστροφα κλπ.) αφορά μόνο το φιλοθέαμον κοινό της ακροδεξιάς βαρβαρότητας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η βία αποτελεί στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης που επενδύει στη δημιουργία εσωτερικών εχθρών για να συγκροτήσει ένα αρραγές πολιτικό μέτωπο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε ένα περιβάλλον κοινωνικής καταστροφής, η κρατική βία παράγει «συνομιλητές». Τα κενά φύλαξης που σαφώς υπάρχουν σε λίγα κεντρικά πανεπιστήμια δεν θα λυθούν μέσω της κλιμακούμενης κρατικής καταστολής που απλά θα τα επιτείνει. Κανένας εκπαιδευτικός θεσμός δεν μπορεί να λειτουργήσει με την αστυνομία, τα πειθαρχικά και την οργουελικής έμπνευσης παρακολούθηση των μελών του. Πολλά πρέπει να αλλάξουν στο πανεπιστήμιο, αλλά όχι δια της Ιεράς Εξέτασης και των ραβδούχων. Η ακαδημαϊκή κοινότητα θα βρεθεί στα ίδια αμφιθέατρα, εργαστήρια και αίθουσες συνεδριάσεων όταν αυτή η συγκυρία θα έχει περάσει. Το ζητούμενο σήμερα είναι να διαμορφώσουμε τους όρους, ώστε την επόμενη μέρα να μην υπάρχουν στο πανεπιστήμιο νικητές και ηττημένοι αλλά λιγότερη πόλωση και αυταρχισμός, περισσότερος ακαδημαϊσμός και δημοκρατία συνάμα με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και φοίτησης καθώς και περισσότερο προσωπικό. Υπάρχουν ελπιδοφόρα παραδείγματα όπως αυτό της συνετής στάσης των πρυτανικών αρχών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Η πορεία για την αυριανή μέρα απαιτεί ακύρωση της εφαρμογής του νόμου 4777, αναστοχασμό για την αποτελεσματικότητα ορισμένων μορφών πάλης, ατέρμονη προσπάθεια διαλόγου με τους φοιτητές μας και απροϋπόθετη στήριξή τους ανεξάρτητα από τις όποιες συμφωνίες και διαφωνίες μας, άμεσο σχεδιασμό και προετοιμασία ώστε να υπάρξει σταδιακή επαναλειτουργία των πανεπιστημίων με όρους υγειονομικής ασφάλειας.
Στην πορεία αυτή οφείλουμε να μην εγκλωβιστούμε στην επιτακτική, σχεδόν τραγική, συγκυρία. Για να την υπερβούμε χρειαζόμαστε όχι μόνο αρνήσεις αλλά προτάσεις. Η κυβέρνηση βυθίζεται σε ένα σπιράλ αντιπαράθεσης με τα πανεπιστήμια και νομοθετεί σε προβλέψιμες κατευθύνσεις. Για την ακαδημαϊκή κοινότητα προκύπτει ως μόνη επιλογή η διαμόρφωση προτάσεων που θα δεσμεύσουν την αντιπολίτευση στη δημιουργία ενός πλαισίου ισορροπίας και περιορισμού του «ράβε – ξήλωνε» στα πανεπιστήμια. Μιλώντας για πλαίσιο ισορροπίας δεν αναφερόμαστε στην παύση της δυναμικής που συνιστά ίδιον των εκπαιδευτικών συστημάτων, αλλά σε θεσμικές και χρηματοδοτικές προβλέψεις που υπηρετούν τις αναπτυξιακές προοπτικές των πανεπιστημίων, με ακαδημαϊσμό και δημοκρατία προς όφελος μιας κουρασμένης κοινωνίας και μιας οικονομίας σε βαθιά ύφεση. Ας επιδιώξουμε το μέγιστο για να αποκτήσουμε το καλύτερο δυνατό.