Το ποτήρι ξεχείλισε μετά τη βία των αστυνομικών στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης, δεν ήταν η πρώτη φορά, είχαν προηγηθεί τα περιστατικά την Πρωτομαγιά, στις κινητοποιήσεις των ανθρώπων του πολιτισμού, στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, στις διεκδικήσεις των συνδικάτων, στα πανεπιστήμια της χώρας. Όλα αντιμετωπίστηκαν με απίστευτη αστυνομική βία, με θεσμική καταστολή και αναστολή θεμελιωδών όρων του Συντάγματος. Το ΜέΡΑ25 ζήτησε το συντονισμό της αντιπολίτευσης για την αντιμετώπιση της θεσμικής αντιδημοκρατικής πολιτικής και της «πολιτικής της έντασης» που ακολουθεί η κυβέρνηση της ΝΔ, με τον πρωθυπουργό να πρωτοστατεί. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το αίτημα για δημοκρατική εγρήγορση είχε διατυπωθεί πολιτικά. Είχε προηγηθεί η πρώτη πετυχημένη προσπάθεια την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μόνο που τώρα παίρνει επείγοντα χαρακτήρα στο βαθμό που η αστυνομική τρομοκρατία διευρύνεται και στις συνοικίες της Αθήνας. Το ίδιο και η αντίδραση της κοινωνίας. Με αυτή την αφορμή ζητήσαμε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, του δημοκρατικού τόξου να μας πουν την άποψη τους για το πώς σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν τον αντιδημοκρατικό κατήφορο, το κράτος «έκτακτης ανάγκης», το δόγμα του «νόμου και της τάξης» τόσο στο θεσμικό, κοινοβουλευτικό επίπεδο, όσο και στο επίπεδο της κοινωνίας. Δεν έχουμε την απαίτηση όλοι να συμφωνήσουν σε όλα, είμαστε ακόμα στην αφετηρία.
Το αστυνομικό κράτος
ως ιδεολογικό εργαλείο
Μια παραδοσιακή τάση της αριστερής θεωρίας είναι να αναλύει την κοινωνία με μια αναφορά στο ζεύγμα καταστολή - ιδεολογία. Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Μετά τον Αλτουσέρ, και ιδιαίτερα τον Πουλαντζά και τον Φουκώ, με διαφορετικούς διαβαθμούς, το ζεύγμα αυτό αποδείχτηκε ελάχιστα ικανοποιητικό όχι μόνο στη θεωρητική του θεμελίωση αλλά και στην εξηγητική του δύναμη. Και εκτιμώ ότι ούτε σήμερα, πολύ περισσότερο, αρκεί για να εξηγήσει την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ούτε βεβαίως για να παράξει μια θετική στρατηγική διεξόδου.
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία, ειδικά μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, για την επιλογή της καταστολής ως του μοναδικού εργαλείου που έχει απομείνει στην κυβέρνηση μετά την αποτυχία της στη διαχείριση της πανδημίας και την αποτυχία της στην οικονομική κρίση. Δεν είμαι όμως σίγουρος ότι τα πράγματα έχουν ακριβώς έτσι. Η στρατηγική Μητσοτάκή δεν είναι απλώς μια στρατηγική καταστολής και οικοδόμησης αστυνομικού κράτους για να περιοριστεί η κοινωνική δυναμική των κινημάτων ή των αντιστάσεων. Υπάρχει ένα στοιχείο που την διαφοροποιεί, από την αντιδραστική με την κυριολεκτική σημασία του όρου, καταστολή του μετεμφυλιακού κράτους ή την καταστολή της περιόδου του 2010-2014. Και το στοιχείο που την διαφοροποιεί είναι ότι εγκαινιάστηκε ήδη από τον Ιούλιο του 2019 σε μια περίοδο ύφεσης των κοινωνικών αγώνων και των κινημάτων. Εγκαινιάστηκε και υιοθετήθηκε σε μια περίοδο όπου δεν ήταν απολύτως ορατό το αντικείμενο της. Και ισχυρίζομαι ότι η ιδεολογική λειτουργία αυτής της στρατηγικής ήταν πολύ πιο ισχυρή από την αμιγώς κατασταλτική. Υπήρξε στην πραγματικότητα το ενοποιητικό αφήγημα του λαού της δεξιάς και του ακραίου κέντρου που ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρησιμοποίησε για να ανέλθει στην εξουσία και να οικοδομήσει την πολιτική του ηγεμονία.
Με λίγα λόγια η επένδυση στη βία και τον κοινωνικό διχασμό δεν επιλέχθηκε ως μορφή αντίδρασης, ως απάντηση σε μια κοινωνική ένταση και κινητικότητα αλλά είχε μια θετική - παραγωγική λειτουργία: ενοποίησε ιδεολογικά το λαό της Δεξιάς και του ακραίου κέντρου και υπήρξε ένας από τους βασικούς πυλώνες για την οικοδόμηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου – για λόγους και με τρόπους που δεν είναι της παρούσης. Η στρατηγική αυτή για κάποιο χρονικό διάστημα φάνηκε ότι παράγει πράγματι τα αποτελέσματα για τα οποία εκπονήθηκε. Φάνηκε να κερδίζει σε ένα κοινωνικό σώμα εξουθενωμένο, κατακερματισμένο και φοβισμένο από την περίοδο της δεκαετούς οικονομικής κρίσης.
Σε συνθήκη όμως εγκλεισμού, περιορισμού των ελευθεριών η άνωθεν εντολή για μηδενική ανοχή φαίνεται ότι γυρνάει μπούμερανγκ στους εμπνευστές της. Ο τελευταίος μήνας είναι ενδεικτικός, ενώ τα περιστατικά της Νέας Σμύρνης μπορούν να αποδειχτούν θρυαλλίδα κοινωνικών μετατοπίσεων και πολιτικών εξελίξεων. Η επένδυση στην κρατική βία ξέφυγε, ακούμπησε το μαλακό υπογάστριο της ελληνικής κοινωνίας, κινητοποίησε τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της νεολαίας της κρίσης και της νεολαίας του εγκλεισμού αλλά και ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων. Ξεπέρασε ένα ορισμένο όριο αντοχής και ανοχής. Και τούτο αυτή τη στιγμή δημιουργεί μια τεράστια ευκαιρία για της δυνάμεις υπεράσπισης της δημοκρατίας. Ένα νέο ετερόκλητο πολιτικό κοινωνικό υποκείμενο γεννιέται που πλέον αναγνωρίζει ότι η μάχη κατά της κυβέρνησης είναι και μάχη για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Και σε αυτή τη μάχη ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δεν μπορεί παρά να είναι πρωταγωνιστής.
Δημήτρης Τζανακόπουλος,
γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
Ο νέος αυταρχισμός
συνιστά αλλαγή καθεστώτος
Πριν έξι χρόνια, όταν τον Φλεβάρη του 2016 ιδρύαμε το DiEM25 στο Βερολίνο, στο Μανιφέστο του συμπεριελήφθη η πιο κάτω ανάλυση, την οποία αναπαράγω εδώ ως διδακτική για αυτό που ζούμε πλέον καθημερινά στη χώρα μας:
«Από τότε που ξέσπασε η πιο πρόσφατη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, από 2009 και μετά, το ευρωπαϊκό καρτέλ ξεκίνησε μια πρωτοφανή μεταφορά των τραπεζικών απωλειών στους ώμους των πιο αδύναμων ευρωπαίων. Οι πολιτικές ανταγωνιστικής λιτότητας, εσωτερικής υποτίμησης και η γενικευμένη θηριώδης επίθεση στις συντάξεις και στο βιοτικό επίπεδο των πολιτικά και οικονομικά αδύναμων, αποτέλεσε τον κορμό του μνημονιακού προγράμματος που έφερε τη Μεγάλη Ύφεση, σε χώρες όπως η Ελλάδα, και τον Μέγα Αποπληθωρισμό, σε χώρες όπως η Γερμανία.
Κι όταν ένας λαός, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, επέλεξε να αντισταθεί στην εξαθλίωση και τη χρεοδουλοπαροικία απαιτώντας τα αυτονόητα εντός μιας δημοκρατικής ένωσης, κατάργησαν την δημοκρατία χρησιμοποιώντας τις τράπεζες έτσι όπως κάποτε χρησιμοποιούσαν τα τανκς. Στόχος τους ένας: Να προειδοποιήσουν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι η αντίσταση στον αυταρχισμό και τις υφεσιακές πολιτικές τους θα παταχθεί αμείλικτα όπου και όποτε προκύψει.
Η καταστολή όμως αυτή, που εφαρμόστηκε δοκιμαστικά στην Ελλάδα το 2015, ενισχύει τον φαύλο κύκλο αυταρχισμού-κρίσης: Όσο πιο πολύ πνίγουν την δημοκρατία στα κράτη-μέλη,
τόσο ενισχύεται η οικονομική αποτελμάτωση,
τόσο μεγαλύτερη δόση αυταρχισμού χρειάζεται το βαθύ κατεστημένο για να συνεχίζει να επιβάλει τις αποτυχημένες πολιτικές λιτότητας,
τόσο περισσότερο ενισχύεται η οικονομική αποτελμάτωση.»
Δυο χρόνια αργότερα, το DiEM25 ίδρυσε το ΜέΡΑ25 ως εκλογικό του βραχίονα στην Ελλάδα. Μας ρώτησαν «Γιατί φτιάχνετε άλλο ένα κόμμα;» Απαντήσαμε ότι το 3ο μνημόνιο, που έφερε η συνθηκολόγηση της 6η Ιουλίου του 2015, σηματοδοτούσε μια νέα φάση της «Χρεοδουλοπαροικία η Ελλάς»: Το μνημονιακό πλιάτσικο που, ως το 2014, εστιαζόταν στη δημόσια περιουσία θα επεκτείνετο στην ιδιωτική περιουσία: πλειστηριασμοί, δευτερογενής αγορά κόκκινων δανείων των μικρομεσαίων, Νέος Πτωχευτικός Νόμος, κ.ο.κ.
Κρίναμε μάλιστα ότι η εφαρμογή από τον ΣΥΡΙΖΑ τέτοιων υπαγορευμένων από την τρόικα πολιτικών θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην εκλογική του ήττα και σε νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας – μια κυβέρνηση ακροδεξιά, ρεβανσιστική, αποφασισμένη να εφαρμόσει τις ίδιες πολιτικές με μεγαλύτερο ενθουσιασμό, με μεγαλύτερα ακόμα οφέλη για την ολιγαρχία. Αντιμέτωπη μ’ ένα ΣΥΡΙΖΑ ανίκανο να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση, δεδομένου ότι εφάρμοζε επί της ουσίας τις ίδιες τροϊκανικές πολιτικές όσο ήταν στην κυβέρνηση, πριν τις εκλογές του 2019 προβλέπαμε ότι η επερχόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη θα εισήγαγε, ανενόχλητη, όσες δόσεις αυταρχισμού και αστυνομοκρατίας απαιτούσε αυτή η νέα, εντατικοποιημένη, φάση του μνημονιακού πλιάτσικου. Όπερ και, δυστυχώς, εγένετο.
Cut στο περασμένο Σάββατο. Βλέποντας να εξελίσσονται τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, ένιωσα ότι το ποτήρι ξεχείλισε. Ότι η αστυνομική βία πλέον ξεπερνά τα όρια μιας νέας αστυνομοκρατίας που στήνει ένας υπουργός με «υπερβάλλοντα» ζήλο. Ότι ο νέος αυταρχισμός, αν και τον είχαμε προβλέψει στο πλαίσιο του 4ου και του επερχόμενου 5ου μνημόνιου, ξεπέρασε τα όρια ακόμα και της σημερινής, προβλέψιμης συγκυρίας. Ότι πλέον συνιστά αλλαγή καθεστώτος. Όπως είχα κάνει πριν την 17η Νοέμβρη, και αφουγκραζόμενος την ανάγκη των προοδευτικών πολιτών προς αυτή την κατεύθυνση, απηύθυνα δημόσια έκκληση στο ΚΚΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ να συντονίσουμε τις δράσεις μας για την προάσπιση βασικών αρχών του δημοκρατικού βίου και της νομιμότητας.
Επειδή η έκκλησή μου ήταν ειλικρινής και ανοικτή, δεν προσδιόρισα τις δράσεις που προτείνει το ΜέΡΑ25. Αντίθετα, άφησα περιθώριο στις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ να προτείνουν κοινές και συντονισμένες δράσεις υπέρ της συνταγματικής νομιμότητας. Όπως κάνουμε κάθε φορά που υπάρχει κάποιο κίνημα το οποίο πρέπει να στηριχτεί ή κάποιο δικαίωμα που πρέπει να προστατευτεί, το ΜέΡΑ25 αποζητά τη σύγκλιση σε κοινό μέτωπο.
Κάποιοι με κατέκριναν θυμίζοντας ότι, πράγματι, το ΜέΡΑ25 απορρίπτει τις «εκκλήσεις» του κ. Τσίπρα, και άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, να συμπράξουμε στο πλαίσιο μιας μελλοντικής προοδευτικής συγκυβέρνησης. Τους θυμίζω την ειδοποιό διαφορά μεταξύ συντονισμένων δράσεων εναντίον της αστυνομοκρατίας (ή, παραδείγματος χάρη, ενός κοινού μετώπου εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού) από το να δώσει το ΜέΡΑ25 ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που αποδέχεται τα τελεσίγραφα των δανειστών και συνεργάζεται με τον κ. Νετανιάχου στις εξορύξεις ανά την Ανατολική Μεσόγειο.
Κλείνοντας, όσο και να μας θλίβει, η αρνητική απάντηση των ηγεσιών του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στην έκκλησή μου δεν μας πτοεί. Εμείς θα εξακολουθήσουμε να αφουγκραζόμαστε την προοδευτική κοινωνία και να στηρίζουμε, μέσα κι έξω από τη Βουλή, κινήματα και ανθρώπους που ορθώνουν το ανάστημά τους εναντίον του νέου καθεστώτος Μητσοτάκη.
Γιάνης Βαρουφάκης,
γραμματέας του ΜέΡΑ25
Αυτό το σκηνικό επιβάλλεται να ανατραπεί
Υπάρχει ένας βέβαιος δρόμος για να καταρρεύσουν οι κοινωνίες, μαζί με τα προβλήματα της πανδημίας, όπως αυτά που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Οι σύγχρονες δημοκρατίες είναι υποχρεωμένες να αναζητούν τις απαραίτητες ισορροπίες ανάμεσα στις υποχρεώσεις και στα δικαιώματα, ιδιαίτερα σε συνθήκες πανδημίας. Αυτός είναι ο δρόμος που καλούνται να ακολουθήσουν οι κρατικοί μηχανισμοί, συμπεριλαμβανομένων και των μηχανισμών προστασίας της ασφάλειας του πολίτη, αλλά και τα κοινωνικά κινήματα.
Η βία είναι ό,τι πιο οπισθοδρομικό και συντηρητικό υπάρχει στην κοινωνία μας, γιατί περιορίζει την ελευθερία επιλογών. Και καμιά μορφή βίας δεν θα πρέπει να γίνει ανεκτή από την κοινωνία μας και τους πολίτες.
Η αστυνομική βία στη χώρα μας παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Οι εικόνες της επίθεσης της αστυνομίας κατά των νέων ανθρώπων στη Νέα Σμύρνη σοκάρουν.
Δεν έτυχε, είναι επιλογή της κυβέρνησης και προσωπικά του κ Μητσοτάκη. Όσο ο κόσμος τους γυρίζει την πλάτη, τόσο θα καταφεύγουν στην καταστολή.
Από την άλλη μεριά, καταδικάζουμε απερίφραστα την επίθεση που οδήγησε στον σοβαρό τραυματισμό του αστυνομικού στα επεισόδια που διαδραματίστηκαν την Τρίτη το βράδυ στη Νέα Σμύρνη. Την ώρα που οι πολίτες πληροφορούνται ότι είχαμε ρεκόρ κρουσμάτων, κάποιοι επιμένουν να παίζουν παιχνίδια με τη φωτιά.
Όποιος στήνει σκηνικά πόλωσης και διχασμού με θύματα τη δημόσια υγεία, την οικονομία, την κοινωνία και τελικά και τη δημοκρατική ομαλότητα θα πληρώσει το τίμημα.
Αυτό το σκηνικό επιβάλλεται να ανατραπεί. Επιβάλλεται να διεξαχθεί άμεσα συζήτηση στη Βουλή μεταξύ των αρχηγών των κομμάτων για την κατάσταση που δημιουργείται. Για την ποιότητα της δημοκρατίας και του κράτους που θέλουμε.
Ο κ. Μητσοτάκης έπρεπε να έχει κάνει το διάγγελμά του την Κυριακή ή τουλάχιστον χθες, να είχε αναφερθεί και στα απαράδεκτα γεγονότα της Κυριακής που προκάλεσαν και τα αντίστοιχα ντροπιαστικά και επικίνδυνα γεγονότα της Τρίτης.
Δεν μπορεί να διχάζεται η ελληνική κοινωνία με αυτό τον τρόπο και να θεωρούμε ότι υπάρχει έστω και ψήγμα θετικής αντίδρασης στο κομμάτι της βίας.
Το Σάββατο βρέθηκα στην τελετή μνήμης των 138 αστυνομικών, που έχουν χάσει τη ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας. Στο μνημείο έξω από τη ΓΑΔΑ. Την Κυριακή ένιωσα, μαζί με χιλιάδες ακόμα, αποτροπιασμό για τα γκλοπ του αυταρχισμού και τις εικόνες βίας, με έναν συμπολίτη μας να ουρλιάζει ότι πονάει, ανάμεσα σε οικογένειες με τα παιδιά τους. Και την Τρίτη το βράδυ, ήμουν στο 401, ως εκπρόσωπος της παράταξης, για να μάθω από κοντά, πως ήταν ο αστυνομικός που είδαμε αιμόφυρτο στο έδαφος. Η εικόνα που αντίκρυσα είναι μια ακόμα απόδειξη, ότι η Δημοκρατία μας δεν έχει άλλο δρόμο από το σεβασμό στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Η πολιτική σύγκρουση δεν περιλαμβάνει χαμένες ανθρώπινες ζωές, σπασμένα πλευρά και κεφάλια. Η πολιτική σύγκρουση δεν περιλαμβάνει γκλοπ και ρόπαλα. Η πολιτική σύγκρουση δεν περιλαμβάνει και πολλά ακόμα πράγματα, αλλά αυτά θα έπρεπε να είναι η ατζέντα των συζητήσεων για τη Δημοκρατία στη Βουλή. Για καθέναν από όσους καλλιεργούν το φόβο και το σκοτάδι της μισαλλοδοξίας, θα υπάρχουμε πολλοί περισσότεροι που θα πιστεύουμε στο φως της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, με κοινωνική ειρήνη, πρόοδο και δικαιοσύνη.
Αυτή είναι η δική μας μάχη.
Παύλος Χρηστίδης,
εκπρόσωπος Τύπου του ΚΙΝΑΛ
Τα στόματα των εργαζομένων δεν θα κλείσουν
Και για τον πλέον δύσπιστο είναι φανερό πια ότι η κυβέρνηση έχει εγκληματικές ευθύνες για τη διαχείριση της πανδημίας, για το ανοχύρωτο δημόσιο σύστημα υγείας, τις ελλείψεις προσωπικού, την άρνησή της να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, στα ΜΜΜ, στους χώρους εκπαίδευσης. Αυτή η εγκληματική πολιτική διαχείρισης της πανδημίας επιβάλλεται με την ένταση του αυταρχισμού. Με την κλιμάκωση της αστυνομικής βίας η κυβέρνηση επιδιώκει τόσο να αντιμετωπίσει τις υπαρκτές, δίκαιες λαϊκές αντιδράσεις, όσο και να εμπεδώσει ένα κλίμα ενοχοποίησης του λαού για την εξάπλωση της πανδημίας. Επιστρατεύουν ακόμα και τον χαφιεδισμό.
Παρ’ όλα αυτά, την Τρίτη, στη Νέα Σμύρνη, έγινε μία μεγαλειώδης διαδήλωση συνδικάτων, μαζικών φορέων, κατοίκων της περιοχής που «τσαλάκωσαν» τον φόβο, τη «συνήθεια» με την αστυνομική βία. Αυτή η κινητοποίηση δεν μπορεί να αμαυρωθεί από τα γνωστά σκηνικά που έστησε η κυβέρνηση μαζί με διάφορα ύποπτα στοιχεία. Ο αποτρόπαιος τραυματισμός του αστυνομικού ούτε αθωώνει, ούτε δικαιολογεί την αστυνομοκρατία και την καταστολή (πριν και μετά τη διαδήλωση), πράγμα που επεδίωξε να κάνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός με το διάγγελμά του.
Δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μια εμμονή της ΝΔ. Μια τέτοια προσέγγιση είναι βολική για την κυβέρνηση, ώστε να μετατρέψει το σοβαρό ζήτημα του περιορισμού των λαϊκών ελευθεριών σε μια ακόμα δικομματική κόντρα στη Βουλή. Μέσα σε έναν χρόνο, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, οι λαοί βλέπουν με τα μάτια τους να καταρρέουν μαζεμένοι μια σειρά διαχρονικοί μύθοι. Μόνο που τώρα γκρεμίζονται παίρνοντας μαζί τους τις ζωές δεκάδων χιλιάδων. Φανερώνεται όλο και σε περισσότερους το αποκρουστικό πρόσωπο της δικτατορίας του κεφαλαίου. Και αυτό γίνεται και στις χώρες με νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και στις χώρες με σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Το κοινό που συνδέει Μητσοτάκη, Μακρόν, Σάντσεθ είναι η προσήλωση στη στρατηγική της ΕΕ, στην υπεράσπιση των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος της υγείας, του εισοδήματος, των δικαιωμάτων του λαού.
Δεν είναι τυχαίο πως το νομοθετικό οπλοστάσιο που αντιμετωπίζει τον «εχθρό-λαό» (τρομονόμοι, κινητοποιήσεις που χαρακτηρίζονται ιδιώνυμα αδικήματα, περιορισμός απεργιακού δικαιώματος) κάθε χρόνο όλο και αναβαθμίζεται ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην κυβέρνηση. Προφανώς και η ΝΔ ως γνήσιος εκφραστής του «νόμου και της τάξης» τώρα αναβαθμίζει αυτό το οπλοστάσιο.
Απέναντι στην επίδειξη κυβερνητικής πυγμής και αλαζονείας, απάντηση μπορούν να δώσουν μόνο η οργάνωση, η διεκδίκηση, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η μαζική δράση. Κάτω από τις μάσκες υπάρχει φωνή, υπάρχουν αιτήματα για την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού, υπάρχει η καταδίκη της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Το ΚΚΕ, εδώ και ένα χρόνο, παλεύει έτσι ώστε απέναντι στον αυταρχισμό να εκφραστεί μια οργανωμένη-λαϊκή «απειθαρχία». Το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει, γιατί στο δρόμο τελικά θα κριθεί η αναμέτρηση με αυτή την πολιτική και εκεί θα μετρηθεί και η κάθε πολιτική δύναμη.
Νίκος Καραθανασόπουλος,
κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ