Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Η στοχοποίηση της νεολαίας από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν είναι κάτι το καινούριο. Αντίθετα, ίσως να είναι ένα από τα πιο συνεπή της χαρακτηριστικά. Ο χώρος της παιδείας είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα αυτής της συνέπειας. Την περίοδο της καραντίνας είδαμε την ανεπάρκεια να πηγαίνει χέρι χέρι με ιδεολογικές εφαρμογές, που απαξιώνουν και καταστρέφουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Οι ελαττωματικές μάσκες, η άρνηση να αυξηθούν οι τάξεις και το προσωπικό, ή απίστευτη γελοιότητα μέτρων τύπου παγουρίνο ή κουβερτάκι, οι παλινωδίες της τηλεκπαίδευσης και η τελική κατάληξη τα εκπαιδευτικά ιδρύματα να παραμένουν κλειστά εδώ και μήνες περιγράφουν ένα φιάσκο στα όρια του εγκλήματος. Το γεγονός, όμως, πως η απόλυτη αυτή ανεπάρκεια διαχείρισης συναντιέται με μέτρα, όπως η εξίσωση των πτυχίων των πανεπιστημίων με τη βιοτεχνία των ιδιωτικών κολλεγίων ή η θέσπιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας μετατρέπει την επιθετική αδιαφορία σε καθαρή επιθετικότητα. Η απαξίωση της παιδείας είναι και μια ταυτόχρονη απαξίωση της νεολαίας και ταυτόχρονα μια ακύρωση της προοπτικής της.
Στην περίοδο της έκτακτης ανάγκης που ονομάστηκε πανδημία, η επιθετικότητα αυτή εμπότισε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και του δημόσιου διαλόγου. Οι νέοι στοχοποιήθηκαν συλλήβδην για τη μετάδοση του ιού. Και μαζί κάθε έκφανση της ζωής τους. Η συναναστροφή, η κοινωνικοποίηση, το σεξ, η διασκέδαση. Η ατομική ευθύνη υπήρξε στην πραγματικότητα μια μέθοδος, ώστε να μπορεί η κυβέρνηση να επιλέγει τις ατομικότητες που ευθύνονται. Και επέλεξε τη νεολαία. Για μήνες ολόκληρους μια κυβέρνηση ποινικοποιούσε την ηλικία σε καθημερινή βάση. Μέσα από επίσημα στόματα ή μέσα από καλοπληρωμένα δήθεν ρεπορτάζ των δήθεν μέσων ενημέρωσης. Όταν η ρητορική πάλιωσε επιλέχθηκαν οι μεταλλάξεις και πιο πρόσφατα οι πορείες ως βασικός λόγος της μετάδοσης. Αλλά ο πόλεμος με την νεολαία από την μεριά της κυβέρνησης δεν τελείωσε.
Καθ’ όλη τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η αστυνομική βία έχει αυξηθεί γεωμετρικά. Και ακριβώς επειδή ασκείται σε καθημερινή βάση με τις ευλογίες της κυβέρνησης συμβαίνει σε κοινή θέα και με τρόπο σχεδόν επιδεικτικό. Η βία αυτή προφανώς και στρέφεται απέναντι σε συγκεκριμένες ομάδες ατόμων. Προς τους μετανάστες, προς ανθρώπους συγκεκριμένων φρονημάτων (όπως μας αποκάλυψαν απλόχερα οι Κυρανάκης και Βορίδης) και προφανώς κατά της νεολαίας. Η αστυνομία κυνήγησε τους νέους στα μπαρ, στα κλαμπ, στα σινεμά, στις πλατείες, ακόμα και στα σπίτια τους.
Με το διάγγελμά του την Τρίτη το βράδυ, ο πρωθυπουργός αποφάσισε να απειλήσει σε ζωντανή σύνδεση έναν ολόκληρο λαό. Ή μάλλον οποιονδήποτε του εναντιώνεται. Δεν βγήκε ποτέ να κάνει δηλώσεις -πόσο μάλλον διάγγελμα- για τα εκατοντάδες θύματα που ξυλοκοπούν και παρενοχλούν σε καθημερινή βάση οι πραιτοριανοί του. Καμία αναφορά στον 29χρονο που είδαμε να βασανίζουν, καμία αναφορά στα περιστατικά υπέρμετρης βίας από τη μεριά της αστυνομίας στην ίδια πορεία. Εντός αυτής της απειλής, το μόνο υποκείμενο που αναφέρθηκε ήταν οι «νέοι μας», οι οποίοι ταυτίστηκαν από τον ίδιο με την καταστροφή. Καλλιεργώντας, για άλλη μια φορά, κοινωνικούς αυτοματισμούς που ταυτίζονται με τα ήθη της δεξιάς της δεκαετίας του ’50.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι μια επικίνδυνη κυβέρνηση. Για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι πως δεν μπορεί να διακρίνει τα όρια της πολιτικής από την επικοινωνία. Η διαρκής στοχοποίηση της νεολαίας εντάσσεσαι σε αυτό το πλαίσιο αντίληψης. Γνωρίζει πως το εκλογικό της ακροατήριο είναι οι μεγαλύτερες ηλικίες, ηλικίες που ενημερώνονται κυρίως από τα παραδοσιακά μέσα τα οποία η κυβέρνηση ελέγχει απόλυτα. Στοχοποιώντας λοιπόν μια κοινωνική ομάδα εκτός αυτής της ακολουθίας πιστεύει πως τρομοκρατεί άρα και συσπειρώνει το φυσικό της ακροατήριο. Όμως, η επικοινωνία δεν παράγει μόνο τηλεοπτική αποδοχή ή εκλογικά ακροατήρια, παράγει και πολιτική. Και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της νεολαίας είναι πως ριζοσπαστικοποιείται γρήγορα, απότομα και αποφασιστικά. Ειδικά όταν τη λοιδορείς κατ’ εξακολούθηση, της κλέβεις τα καλύτερα χρόνια της με την υποκριτική πολιτική σου και την ανικανότητά σου και τη σαπίζεις στο ξύλο στις πλατείες.
Και όταν κηρύσσεις έναν πόλεμο, είναι καλό να ξέρεις πως υπάρχει και η πιθανότητα να τον χάσεις.