Ήταν ένα ήρεμο αλλά αποφασιστικό ξέσπασμα οι συγκεντρώσεις στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, στη Δράμα και αλλού, το Σαββατοκύριακο 13 και 14 Μαρτίου. Στο Ελληνικό - Γλυφάδα, τα Εξάρχεια, την Ηλιούπολη, τη Νίκαια, τη Ν. Ιωνία, τη Ν. Σμύρνη, την Πετρούπολη, το Χαλάνδρι – Αγία Παρασκευή. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των πορειών - συγκεντρώσεων ήταν, εκτός από τη διάθεση παρέμβασης και ειρηνικής διαμαρτυρίας, η πολύ μεγάλη συμμετοχή νέων ανθρώπων. Οι νέοι άνθρωποι ξαναβγαίνουν στον δρόμο και δίνουν άλλον αέρα και στους μεγάλους και τους μεσαίους σε ηλικία που αψήφισαν τον κορονοϊό. Η αστυνομία δεν παρενέβη πουθενά κι αυτό είναι ένα καλό νέο που δείχνει αφενός την ηθική - πολιτική νίκη του κινήματος, αφετέρου την αμηχανία της κυβέρνησης να συνεχίσει την ίδια τακτική βίας, προς το παρόν.
Το επόμενο βήμα, όμως, χρειάζεται ευρύ πνεύμα, νέες ευρηματικές ιδέες, έξυπνες και πρωτότυπες δράσεις, προοπτική, συμμαχίες, σχεδιασμό, κατανόηση του σχεδίου του αντίπαλου. Τα αδύνατα και προκλητικά σημεία του που θίγουν όχι εμάς αλλά την κοινωνία, για να χάσει την ηγεμονία, που ακόμη έχει ισχυρές βάσεις. Το ευρύτερο φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο δουλεύει εναντίον μας με δυο δέσμες επιχειρημάτων. Η μια, είναι ότι δεν υπάρχουν τα επίδικα του 2012.
«Στην παρούσα συγκυρία, δείχνει να απουσιάζει το κεντρικό διακύβευμα που οδήγησε στο Σύνταγμα τους Αγανακτισμένους – οι απώλειες συνεπεία της οικονομικής κρίσης» λένε. Και στη συνέχεια μινιμάρουν τη σημασία της επίκλησης της «αστυνομικής βίας και της απολυταρχικής αυθαιρεσίας της κυβέρνησης». Κάποιοι, μάλιστα, δεν διστάζουν να «νουθετήσουν» την κυβέρνηση προειδοποιώντας την ότι «ασφάλεια δεν είναι να πέφτει κάθε μέρα ξύλο. Είναι να μην χρειάζεται να πέφτει ξύλο», προσθέτουν.
Η άλλη είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αβαντάρει δυνάμεις που δεν ελέγχει και πάει εκών άκων στο 2008, όπου η στάση του τότε του είχε στοιχίσει και εκλογικά. Αυτό το λένε οι πιο έξυπνοι από τους αντιπάλους, διότι ιδίως όπως φάνηκε στη Ν. Σμύρνη η προσπάθεια να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ως οργανωτής και υποκινητής δεν έπεσε απλώς στο κενό, γελοιοποίησε και τον πρωθυπουργό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζουν, πρέπει να αρθεί στο ύψος κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ο ηγέτης της μαζί με τον πρωθυπουργό να μεριμνήσουν να πέσει η θερμοκρασία στη δημόσια ζωή που έχει ανέβει επικίνδυνα, να την ρυθμίσουν…
Αντιπαρέρχομαι το ηθελημένο κενό για το ποιος ανεβάζει τη θερμοκρασία και προχωρώ στα επιχειρήματα. Ούτε η μια ούτε η άλλη ομάδα επιχειρημάτων αντέχει και ο/η αναγνώστης/ρια της Εποχής έχει πολύ υλικό πρόσφορο και στην τρέχουσα έκδοσή της. Θα προσθέσω λίγα μόνο λόγια. Για το αν υπάρχει ικανός κοινωνικός, οικονομικός και υγειονομικός λόγος που ανησυχεί και κινητοποιεί τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, μόνο τυφλοί δεν το βλέπουν και πολιτικά μύωπες δεν προβλέπουν τη σκοτεινή εικόνα μετά το τέλος της πανδημίας. Όσο για την προσπάθεια τρομοκράτησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάταιη γιατί ο ίδιος, ο στελεχικός κορμός του και ο κόσμος του κυρίως, γνωρίζει τους σταθμούς της διαδρομής του και τα δυνατά του σημεία, τι ήταν τα χαρακτηριστικά της δράσης, της ιδεολογίας και της πολιτικής του, που του ανατέθηκε ένας κεντρικός ρόλος και αυτή είναι περιουσία του τώρα. Και αυτή η εμπειρία του. Ακόμη και αν χρειαζόταν να πάει ακόμη πιο πίσω, στο 1993, και τότε ένα δυναμικό και ευρύ κίνημα αντιμετώπισε το νεοφιλελεύθερο σχέδιο της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη. Ανεξάρτητα από τις μετέπειτα εξελίξεις.
Η πίεση που ασκείται, ωστόσο, στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη, θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Και υπάρχουν δυνάμεις στο κόμμα που την υπολογίζουν –όλοι, εξάλλου, πρέπει να την αξιολογήσουμε και να την αντιμετωπίσουμε– σε βαθμό που μετατρέπεται σε πολιτικό δισταγμό. Το ζήσαμε αυτές τις μέρες ιδίως υπό την επήρεια του αντιπαραθετικού κλίματος που συνοδεύει, πάντα, εσωκομματικές διαδικασίες όπως οι νομαρχιακές συνδιασκέψεις. Όπου καταγράφηκαν δισταγμοί για συμμετοχή ή τον τρόπο συμμετοχής (π.χ. θα έχουν πανό οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ή όχι;) σε προγραμματισμένες συγκεντρώσεις σε γειτονιές από κινήσεις ή ομάδες πολιτών. Εκφράστηκαν, ακόμη, και κάποιες επιφυλάξεις για το κατά πόσο ήταν σωστή ή όχι η παρουσία των τριών βουλευτών μας –παρέμβαση καίριας σημασίας που μας συνδέει με το κίνημα για την παιδεία και τους νέους– έξω από τη Γραμματεία του ΑΠΘ.
Ασφαλώς και η προφύλαξη και η σύνεση, ιδιαίτερα σε τόσο δύσκολες, λεπτές και σύνθετες καταστάσεις, λόγω και της πανδημίας, λόγω της μεγάλης δύναμης πυρός που έχει η κυβέρνηση στα ΜΜΕ είναι παλληκαριά. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να χάνουμε το κύριο: για τον ΣΥΡΙΖΑ η επόμενη μακρά περίοδος μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολη και δύσβατη αλλά συγχρόνως είναι καθήκον του, με όρους πάλι ιστορικούς, να μπει στη φωτιά. Με προγραμματικές προτάσεις διεξόδου και προτάσεις δράσης, θεσμικές και κινηματικές. Όπως είναι και ευνοϊκό πεδίο, για να κερδίσει έδαφος, να τροφοδοτήσει την προϊούσα ανασυγκρότησή του με ιδέες και πρακτικές πάνω σε έδαφος που ενισχύει τον ριζοσπαστισμό του και την επαφή του με την κοινωνία.