Ποιος δεν θυμάται την πολύμηνη διαμαρτυρία των καθαριστριών έξω από το υπουργείο Οικονομικών, που απολύθηκαν από την κυβέρνηση Σαμαρά - με επικεφαλής τον Μητσοτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης; Ποιος δεν θυμάται τις πορείες, τον ξυλοδαρμό τους από την αστυνομία, τις δικαστικές διώξεις τους, ποιος δεν θυμάται τα κόκκινα γάντια, που είχαν γίνει σύμβολο του αγώνα τους, αλλά και του αγώνα ολόκληρης της ελληνικής αριστεράς ενάντια σε μια ανάλγητη κυβέρνηση;
Το 2014 αναγνωρίστηκε με δικαστική απόφαση ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και ότι, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, οι συμβάσεις τους πρέπει να είναι αορίστου χρόνου. Όμως, εν αναμονή της απόφασης του Αρείου Πάγου, εξακολουθούσαν να εργάζονται με ανανεώσιμες συμβάσεις στις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών.
Το 2015, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, οι μόνιμες επέστρεψαν στις εργασίες τους, ενώ για τις υπόλοιπες προκρίθηκε η λύση διαγωνισμού ΑΣΕΠ, με μεγαλύτερη μοριοδότηση των προηγούμενων ετών εργασίας τους.
Σήμερα, 150 καθαρίστριες βρίσκονται και πάλι στο δρόμο, καθώς αποκλείστηκαν από διαγωνισμό ΑΣΕΠ της ΑΑΔΕ για πρόσληψη 100 ατόμων, λόγω μη επαρκούς μοριοδότησης. Οι περισσότερες εργάζονται πάνω από δεκαπέντε χρόνια, είναι άνω των 50 ετών, κάποιες κοντά στη σύνταξη, με οικογένειες, κάποιες από αυτές μονογονεϊκές, με απόλυτη ανάγκη να διατηρήσουν την εργασία τους.
«Δεν έχουμε κάτι ενάντια στους νεοπροσληφθέντες με ΑΣΕΠ, αλλά και εμείς πρέπει να ζήσουμε. Μέχρι σήμερα ήμασταν χρήσιμες, τώρα, σε εποχή πανδημίας, με αυξημένες ανάγκες, μας διώχνουν; Σε ηλικία άνω των 50 ετών, σε εποχές κρίσης, πού θα ξαναβρούμε δουλειά;» μας λέει η Μαρία Αλιφτήρα, από το Συντονιστικό του αγώνα των απολυμένων καθαριστριών. «Μέχρι 31 Μαρτίου θα είμαστε στη θέση μας, ύστερα είναι άγνωστο τι θα απογίνουμε», συνεχίζει.
Από τη συζήτησή μας παραμένει χαραγμένη στο μυαλό μας η τελική της φράση «δεν είμαστε αναλώσιμα, έχουμε δικαιώματα στην εργασία και στη ζωή».