Για άλλη μια φορά τα social media έγιναν μονοθεματικά. Αφορμή το εξώφυλλο του εβδομαδιαίου ΒΗΜΑgazino. Εμπνευσμένο από την επανάσταση του 1821, το εξώφυλλο αντικαθιστά τα πρόσωπα πορτραίτων των αγωνιστών του 1821 με πρόσωπα σύγχρονων πολιτικών φιγούρων. Και όπως εύκολα κανείς μπορεί να φανταστεί στο κέντρο βρίσκεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται ως Ιωάννης Μακρυγιάννης, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ως Μαντώ Μαυρογένους, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έγινε Νικηταράς, ο Εμμανουέλ Μακρόν Ιωάννης Καποδίστριας, ο Μπόρις Τζόνσον Λόρδος Μπάιρον, ο Μάριο Ντράγκι Ανδρέας Μιαούλης και ο Τζο Μπάιντεν Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Στο ρόλο της Μπουμπουλίνας είναι η Γιάννα Αγγελοπούλου. Η κατακραυγή που έφερε το εξώφυλλο είχε ως αποτέλεσμα να αποσυρθεί από όλα τα σάιτ και τα κοινωνικά μέσα του οργανισμού. Παρ’ όλα αυτά η εικόνα επιβιώνει στις χιλιάδες αναδημοσιεύσεις των χρηστών που το σχολίασαν.
Στο εξώφυλλο, το επιθετικό κιτς της εργαλειακής χρήσης των ηρώων του ’21 συναντά την κακογουστιά του μέτριου φώτοσοπ, εκεί που τα σχήματα και οι στάσεις των κεφαλιών δεν ταιριάζουν με τα σώματα, τα περιγράμματα είναι ορατά όπως σε ένα εφηβικό κολάζ και το σύνολο δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ομοιογενές αποτέλεσμα. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα μπροστά στο πολιτικό κιτς του μηνύματος του εξωφύλλου.
Ξεκινώντας φυσικά από την κεντρική θέση του πρωθυπουργού. Άλλοτε Μωυσής, άλλοτε Τσώρτσιλ, κάποιες φορές Αλέν Ντελόν και άλλες Τζέιμς Ντιν. Φαίνεται πως δεν υπάρχουν παραλληλισμοί και τίτλοι που να μην μπορούν να αγοραστούν από τη λίστα Πέτσα. Η θέση του πρωθυπουργού στο κέντρο του εξωφύλλου και η ταύτισή του με την εθνική παλιγγενεσία που περιγράφει ο βαρύς τίτλος ακριβώς κάτω από το κολάζ, μαρτυρούν την κλίμακα της συστημικής και συστηματικής προπαγάνδας. Μιας προπαγάνδας που δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να κρύψει τον εαυτό της καταλήγοντας στην πομπώδη προσωπολατρία που θυμίζει τις αντίστοιχες κρατών όπως το Αζερμπαϊτζάν ή το Καζακστάν. Ο ηγέτης- σωτήρας ως ενοποιητικό στοιχείο παρελθόντος και μέλλοντος, ως ήρωας και ως ήδη κομμάτι της ιστορίας. Ένας βασιλιάς- ήλιος μιας αυταρχικής δημοκρατίας που μέσα στην πολλαπλή αποτυχία του εκβιάζει το άνευ όρων χειροκρότημα των υπηκόων του.
Και ίσως να είναι αυτή η βασική μέριμνα να εξυψωθεί ο πρωθυπουργός που οδήγησε στην πρόχειρη και σχεδόν τυχαία τοποθέτηση των υπολοίπων προσώπων. Δεν υπάρχει καμία λογική που να αντιστοιχεί με τον οποιονδήποτε τρόπο τον παραλληλισμό του Ντράγκι π.χ. με τον Μιαούλη. Πρόσωπα μιας εθνικής επανάστασης αντικαθίστανται με ξένους ηγέτες δημιουργώντας ένα ασαφές μήνυμα δύσκολα ερμηνεύσιμο. Το αισθητικό βέβαια καρναβάλι του εξώφυλλου είναι τόσο έντονο που δύσκολα κάποιος θα φτάσει στο σημείο να προσπαθήσει να ερμηνεύσει το οποιοδήποτε μήνυμα.
Είναι τέτοια η αστοχία του, που το εξώφυλλο αυτό μπορεί να γίνει αποδεκτό μόνο ως έργο τέχνης. Είναι μια παρωδία που παρωδεί τον εαυτό της, μια υπερβολή που τονίζει τους όρους των υπόλοιπων υπερβολών που έχουν κατακλίσει τα τελευταία χρόνια τα μέσα ενημέρωσης, μια σάτιρα της κυβερνητικής προπαγάνδας και της πρωθυπουργικής αυτοεικόνας. Ένα dada χάπενινγκ και μια καταστασιακή επιτέλεση. Μια υπενθύμιση της χρήσης τους 1821 από τα καθεστώτα της 4ης Αυγούστου και της 21ης Απριλίου, η εθνική ταυτότητα τυπωμένη σε εκτός χρήσης πεντοχίλιαρα και ο εθνικισμός ντυμένος αρχαίος σπαρτιάτης κάπου στην Μακεδονία.
Γιατί είναι πολλά αυτά που πεθαίνουν στην κάθε εκ νέου θέαση του εξωφύλλου. Η ιστορία, η δημοκρατία, η ελευθερία του τύπου. Και τελικά ακόμα και το ίδιο το γέλιο. Όταν η γελοιότητα ξεπερνά τα όριά της δεν κάνει τίποτα άλλο από το να περιγράφει όλους εμάς ως γελοίους. Ως καταναλωτές που θα δεχτούν χωρίς αντίδραση την κάθε προπαγανδιστική μουτζούρα αποδεχόμενοι την καρικατούρα του μηνύματός της. Και αυτό δεν μπορεί να φέρνει γέλιο παρά μόνο οργή.