Δεν ήταν ακριβώς ένα πέταγμα της πεταλούδας στον Αμαζόνιο που έφερε βροχή ή σεισμό στην Κίνα. Το τιτάνιο σε μέγεθος «Ever Given», που παρέμεινε κολλημένο στην άμμο της διώρυγας του Σουέζ επί μια εβδομάδα έχει τις σωστές διαστάσεις για να καταλάβει κανείς πόσο αλληλοεξαρτώμενα είναι τελικά, όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό τον πλανήτη. Οι τιμές του πετρελαίου ανέβηκαν, όπως και ασφάλιστρα και αντασφάλιστρα, εμπορεύματα καθυστέρησαν, όπως και πρώτες ύλες, λιμάνια ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τα δικά τους μποτιλιαρίσματα τις επόμενες ημέρες, όπως και οι δρόμοι όπου θα ξεφορτώσουν τα καράβια, δισεκατομμύρια «χάθηκαν» από την παγκόσμια οικονομία έστω και ως προσδοκία παρά ως πραγματικότητα.
Ηταν μια ιστορία, που χάρη στη δύναμη της εικόνας βοήθησε πολλούς να καταλάβουν τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση, τι σημαίνει το «made in China» που μπορείς να διαβάσεις στο πιο απροσδόκητο σημείο του πιο «αδιάφορου» προϊόντος, τι θα πει εφοδιαστική αλυσίδα, τι θα πει ο χρόνος είναι χρήμα. Hταν μια προειδοποίηση για τα όρια της «μεγέθυνσης» της οικονομίας, που πήρε σαν άλλοθι το ολυμπιακό σύνθημα «πιο ψηλά, πιο δυνατά, πιο γρήγορα» για να το κάνει αξίωμα μιας «ανάπτυξης» που απαιτεί πιο πολλά, πιο μεγάλα, πιο βαριά, πιο κερδοφόρα. Οχι μόνο υπερωκεάνεια. Ο άνθρωπος όταν μετατρέπεται σε ον που απλά λειτουργεί με κίνητρο το κέρδος, κατασκευάζει πράγματα αλλά και καταστάσεις που μοιάζουν να μην χωράνε καν στον πλανήτη. Οχι μόνο θωρηκτά 400 μέτρων μήκους.
Η λογική της αέναης οικονομικής μεγέθυνσης, που συνεχίζουν να προσκυνούν οι κλασικοί οικονομολόγοι, έχει έτσι κι αλλιώς αρχίζει να αμφισβητείται από μια νεώτερη γενιά, που προσπαθεί να μετρήσει κι άλλους παράγοντες για την ευημερία μιας κοινωνίας. Και γίνεται όλο και πιο ευάλωτη σε ατυχήματα, σε εξωτερικούς παράγοντες που κανείς δεν είχε προβλέψει, σε ένα σύστημα που έχει μάθει να κινείται διαρκώς σαν το ποντίκι που κυνηγά την ουρά του.
Την ίδια στιγμή, εδώ στην Ελλάδα ακούγαμε πρωθυπουργικές μεγαλοστομίες για δεκάδες δισ. που θα πέσουν στην οικονομία, για 7 μονάδες παραπάνω στο ΑΕΠ και άλλα τέτοια αισιόδοξα. Τι σημασία έχει που τα λεφτά της μόχλευσης, που κάποιοι θεωρούν ότι τα έχουν στο... τσεπάκι πολύ συχνά παραμένουν αόρατα; Ποιός νοιάζεται για το γεγονός ότι ακόμα και οι πιο έγκυροι στις προβλέψεις τους οίκοι, οργανισμοί, ειδικοί, είναι τόσο έγκυροι, που έχουν ως αγαπημένη τους συνήθεια να τις αναθεωρούν κάθε εξάμηνο ή ακόμα και τρίμηνο. Κάτι που ξανά έκαναν (προς τα κάτω) αυτές τις μέρες για την ευρωζώνη.
Τελικά ακόμα και μια στραβοτιμονιά μέσα στη διώρυγα, όπως και μια πανδημία που κρατά μήνες, δεν είναι αρκετά για να τραβήξουν την προσοχή εκείνων, που οι εμμονές τους σε λογικές του χθες τους επιτρέπουν να ξεφουρνίζουν «φτηνά λόγια». Οσα δεν θέλουν να ιδωθούν περνούν απαρατήρητα. Σαν το φτερούγισμα της πεταλούδας.