Πρόσφατα σερφάροντας μουσικά στο διαδίκτυο, στα χωρικά ύδατα της τζαζ που πάντα επιφυλάσσει εκπλήξεις, άκουσα το «6th of December» μια σύνθεση που μέσα στα τρεισήμισι περίπου λεπτά υποβάλλει στον ακροατή την εκρηκτική ατμόσφαιρα μιας διαδήλωσης και ανασύρει την τραγική μνήμη του νεκρού Αλέξη. Δημιουργός του ο τρομπονίστας Χαράλαμπος Χρόνης και το κομμάτι ακούγεται στον δίσκο του «When gray shines the brightest», που κυκλοφόρησε μέσα στον Μάρτη ηλεκτρονικά σε όλες τις πλατφόρμες (spotify, apple music, tidal, deezer κτλ). Οπως μας λέει ο ίδιος ο συνθέτης «το κομμάτι αποτελεί φόρο τιμής στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου καθώς και μια υπενθύμιση του χρέους μας να στεκόμαστε απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία και την αστυνομική βία. 13 χρόνια μετά τίποτα δεν έχει αλλάξει και παρόμοιες καταστάσεις εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας στις πλατείες και στα πανεπιστήμια». Ο δίσκος περιλαμβάνει δικές του συνθέσεις πλούσιες σε μουσικές ιδέες, συγκίνηση και μελαγχολικές μελωδίες. Οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι ο Hristo Goleminov στο τενόρο σαξόφωνο, ο Massimo Imperatore στην κιθάρα, ο Mauro Cottone στο κοντραμπάσσο και ο Νίκος Θεσσαλονικεύς στα τύμπανα.
Ο Χαράλαμπος Χρόνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996, είναι τρομπονίστας, συνθέτης και εκπαιδευτικός. Με έδρα το Άμστερνταμ, αλλά αρχικά από την Ελλάδα, έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 5 χώρες με μεγάλους καλλιτέχνες όπως ο Aaron Parks, ο Alex Sipiagin, ο Reinier Baas, ο Jasper Blom και άλλοι. Στο Αμστερνταμ συνεχίζει τις μουσικές σπουδές του: Bachelor jazz performance στο Conservatorium van Amsterdam με καθηγητές τον Ilja Reijngoud, Bert Boeren, Martijn Sohier. Μιλήσαμε διαδικτυακά και είναι χαρά μας να σας τον συστήσουμε ως έναν από τα πιο δυναμικά νέα πρόσωπα της ελληνικής και διεθνούς τζαζ σκηνής.
Η επίδοσή σου στη μουσική αρχίζει από το Μουσικό Σχολείο Αλίμου ή νωρίτερα;
Θυμάμαι, πριν ακόμα αρχίσω το σχολείο, είχα πάει μαζί με τους γονείς μου σε μια συναυλία του πιανίστα Βασίλη Τσαμπρόπουλου στο Λυκαβηττό. Από τότε ξεκίνησε και το ταξίδι μου στη μουσική αρχικά με πιάνο και θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο.
Πότε ήρθες σε επαφή με το τρομπόνι και γιατί το επέλεξες, ρωτάω γιατί σαν όργανο πέρα από τα εμβατήρια και κάποια κλασικά έργα, το ευρύ κοινό σπάνια το ακούει σε ένα ρεπερτόριο με μοντέρνα στοιχεία; Τα πράγματα δείχνουν ότι έκανες μια πολύ καλή επιλογή.
Το τρομπόνι είναι όντως ένα ιδιαίτερο όργανο, αστειευόμαστε αρκετές φορές οι τρομπονίστες μεταξύ μας ότι οι περισσότεροί το ανακαλύψαμε στην πορεία της μουσικής μας ενασχόλησης. Και με μένα κάπως έτσι συνέβη, αφού άκουσα μια συναυλία της τζαζ μπάντας του Μουσικού Σχολείου Αλίμου και εντυπωσιάστηκα. Όταν έφτασε η στιγμή να επιλέξω το βασικό μουσικό μου όργανο στο Σχολείο ήθελα να γίνω μέλος της τζαζ μπάντας, όποτε μετά από παρότρυνση ενός καθηγητή επέλεξα το τρομπόνι (βοηθούντων και των «μεγάλων» μου χειλιών…).
Πολύ νωρίς, στα 13 σου, εμφανίζεσαι με τους Barakiti Ska Band πραγματοποιώντας πολλές συναυλίες σε πόλεις της Ελλάδας με αποκορύφωμα το Schoolwave Festival. Τι σημαίνουν αυτές οι εμπειρίες για έναν έφηβο μουσικό;
Σημαίνουν ενθουσιασμό, πορτοκαλάδες σε μπαρ στα Εξάρχεια και πολύ υπομονή από την οικογένεια μου, στην αρχή τουλάχιστον. Ειδικά μέσω του Schoolwave απέκτησα τις πρώτες μου επαγγελματικές εμπειρίες, μεγάλες σκηνές, επαγγελματίες ηχολήπτες και εξοπλισμός, CD, βιντεοκλίπ και φυσικά την πρώτη μου επαφή με ένα μεγάλο κοινό, ενθουσιώδες, θερμό και ίσως το καλύτερο που έχω συναντήσει.
Η «τρέλα» με την τζαζ πώς προέκυψε, έπαιξε ρόλο κάποιος δάσκαλός; Από τους Έλληνες δασκάλους ποιος ή ποιοι υποστήριξαν το ταλέντο σου;
Στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου είχα την τύχη να έρθω σε επαφή με πολλά είδη μουσικής και η τζαζ είχε ξεχωρίσει στις προτιμήσεις μου από την αρχή. Επειδή δεν είχα πάντα καθηγητή, πολύ συχνά είχαμε ελλείψεις σε καθηγητές μουσικών οργάνων στο σχολείο, αναγκάστηκα να αναζητήσω καθηγητή σε ωδείο για να μπορέσω να προχωρήσω. Στάθηκα πολύ τυχερός που συνάντησα τον Αντώνη Ανδρέου, έναν εξαιρετικό τζαζ τρομπονίστα, με διεθνή καριέρα, ο οποίος συνέδεσε για την αγάπη μου για την τζαζ με το τρομπόνι. Ο Αντώνης με στήριξε και με στηρίζει ακόμα στη πορεία μου και με έμαθε να μη συμβιβάζομαι με τις δυσκολίες του οργάνου. Ο ήχος του παίξιματός του με συνοδεύει ακόμα και είναι για μένα ένα πρότυπο τόσο τεχνικά όσο και αυτοσχεδιαστικά.
Από τους ξένους;
Έχω πολύ καλή σχέση με τον καθηγητή μου και τρομπονίστα Ilja Reijngoud. Ολλανδός, εξαιρετικός παίχτης, συνθέτης και ενορχηστρωτής με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις στο ενεργητικό του. Έχει υπάρξει μια μεγάλη πηγή έμπνευσης και καθοδήγησης για μένα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου σε ό,τι αφορά το τρομπόνι αλλά και τη σύνθεση και την ενορχήστρωση.
Η δημιουγική σου ενασχόληση με τη σύνθεση πότε ξεκίνησε;
Με τη σύνθεση είχα ασχοληθεί από πολύ νωρίς, σε μια πολύ απλή μορφή δημιουργώντας μελωδίες για τα τραγούδια που συνθέταμε ομαδικά με τις μπάντες που έπαιζα από μικρός. Έπειτα, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να εξωτερικεύσω κάποιες σκέψεις και συναισθήματα και μέσω των μαθημάτων μου στο κονσερβατόριο απέκτησα τις απαραίτητες βάσεις. Ακόμα, έχω την τύχη να ζω μεταξύ εξαιρετικά ταλαντούχων και δημιουργικών μουσικών με διαφορετικές καταβολές και εθνικότητες δημιουργώντας ένα περιβάλλον που με βοηθάει, με εμπνέει και με στηρίζει.
Ποιές είναι οι πιο πρόσφατες δημιουργίες σου;
Πρόσφατα, κυκλοφόρησα την πρώτη μου προσωπική δουλεία «When gray shines the brightest» με το project μου Charalampos. Περιλαμβάνει συνθέσεις μου και προσπαθώ κυρίως να εξωτερικεύσω εμπειρίες και συναισθήματα των τελευταίων χρόνων. Έμπνευση για το τίτλο στάθηκε εν μέρει ο μόνιμα γκρίζος ουρανός του Ἀμστερνταμ, ο οποίος με συντροφεύει τα τελευταία 4 χρόνια, αλλά και η ιδέα ότι σε περιόδους δύσκολες και «μαύρες», οι φωτεινές στιγμές, εκείνες που μετατρέπουν το μαύρο σε γκρι, είναι οι πιο σημαντικές. Ακόμα, περιλαμβάνει το «6th of December», ένα κομμάτι που αποτελεί φόρο τιμής στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου καθώς και μια υπενθύμιση του χρέους μας να στεκόμαστε απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία και την αστυνομική βία. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το Δεκέμβρη του 2008 παρά το νέο της ηλικίας μου και αυτές οι παραστάσεις και εμπειρίες αποτελούν πηγή έμπνευσης για εμένα.
Τι καινούργιο ετοιμάζεις;
Υπάρχει στα σκαριά η επόμενη κυκλοφορία του Charalampos για την άνοιξη του ’22 καθώς και η πρώτη δουλεία των Funk Summit για το καλοκαίρι του ’21. Οι Funk Summit είναι μια μπάντα που έχουμε δημιουργήσει με μια παρέα φίλων και μας ενώνει η αγάπη για το groove και την τζαζ. Επίσης, συμμετέχω στους Etoiles Electriques, μια μπάντα που ασχολείται με τη μουσική της Μέσης Ανατολής και συνεργάζεται με πρόσφυγες-μουσικούς που βρίσκονται στην Ολλανδία (Σύριους, Κούρδους, Ιρανούς). Αναμένεται η κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου στο τέλος του ᾽21.
Εκπλήσσει ευχάριστα το γεγονός πως, ενώ βρίσκεσαι στην αρχή της καριέρας σου, ήδη μετράς πολλές αξιόλογες συνεργασίες με πολύ καταξιωμένα ονόματα της ελληνικής και της ξένης μουσικής. Ποιά θεωρείς πιο σημαντική και πώς προέκυψε;
Από τις μέχρι τώρα συνεργασίες μου, ξεχωρίζω την πρώτη μου εμφάνιση με τον Δημήτρη Καλαντζή, ο οποίος ήταν μάλιστα ένας από τους ανθρώπους που με προετοίμασε για τις εισαγωγικές μου εξετάσεις στο κονσερβατόριο. Ακόμα μέσω του κονσερβατορίου και τη συμμετοχή μου στις μπαντες τις σχολής (CvA Convert Big Band) είχα την ευκαιρία να συμμετέχω σε συναυλίες με μεγάλα ονόματα της τζαζ όπως Aaron Parks και Reinier Baas.
Τι θεωρείς «τύχη» στην μέχρι τώρα καριέρα σου;
Τύχη θεωρώ την ύπαρξη ενός Μουσικού Σχολείου στην γειτονιά μου που μου επέτρεψε να βρίσκομαι σε ένα εξαιρετικά δημιουργικό περιβάλλον από μικρή ηλικία αλλά και τη γνωριμία μου και τη μαθητεία μου με τον Αντώνη Ανδρέου. Τα Μουσικά Σχολεία αποτελούν ένα θεσμό που δημιουργεί όχι απαραίτητα επαγγελματίες μουσικούς αλλά καλλιεργεί ένα δημιουργικό και ανοιχτό περιβάλλον προσφέροντας τόσο σύγχρονή αλλά και παραδοσιακή μουσική παιδεία. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια έχει υποβαθμιστεί λόγω της υποχρηματοδότησης του παρόλ’ αυτα συνεχίζει και παράγει αξιόλογο έργο.
Συνεργάζεσαι επίσης με τους Valvetronic και έχετε ήδη κυκλοφορήσει δύο EP, ετοιμάζετε δισκογραφικά κάτι καινούργιο;
Με τους Valvetronic ετοιμάζουμε την κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου στα τέλη του ᾽21. Οι Valvetronic αποτελούν μια ιδιαίτερή μπάντα καθώς αποτελούμαστε μόνο από πνευστά και κρουστά, και παίζουμε χορευτική μουσική με χιπ χοπ και ηλεκτρονικές καταβολές. Είναι μια μπάντα που στα λίγα χρόνια ζωής της έχει εμφανιστεί σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το North Sea Jazz Festival αλλά και σε πολλά κλαμπ, λόγω ίσως αυτού του ιδιαίτερου παντρέματος των πνευστών με την ηλεκτρονική μουσική.
Τι μουσική ακούς;
Αρκετή τζαζ, χιπ χοπ, κλασική αλλά και ελληνική μουσική μεταξύ άλλων. Συγκεκριμένα, μπορώ να ξεχωρίσω τον τρομπετίστα Ambrose Akinmusire αλλά και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου που έχουν αποτελέσει για μένα πηγή έμπνευσης.
Ποιά είναι η φιλοσοφία σου;
Η φιλοσοφία που έχω υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια έχει στο κέντρο της το συναίσθημα και την ελευθερία της έκφρασης. Γι’ αύτο το λόγο επέλεξα να σπουδάζω τζαζ, αφενός για την τεχνική και αρμονική κατάρτιση που προσφέρει αλλά και επειδή έχει τον αυτοσχεδιασμό, την επικοινωνία και τον σεβασμό στον πυρήνα της.
Σκέπτεσαι να γυρίσεις σύντομα στην Ελλάδα;
Από όταν μετακόμισα στην Ολλανδία το ᾽17, η επιστροφή μου στην Ελλάδα υπάρχει πάντα στο μυαλό μου. Διαθέτουμε μια πλούσια μουσική σκηνή με ταλαντούχους μουσικούς, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετές μουσικές σκηνές για την προβολή της και το βιοπορισμό τους και η κρίση δεν βοηθάει σε αυτό. Ένας από τους συχνούς μου προβληματισμούς είναι αυτός της ανάπτυξης της μουσικής στην Ελλάδα, ίσως μέσω της δημιουργίας κάποιας σχολής στο μέλλον, κάποιου φεστιβάλ ή της δημιουργίας μιας πλατφόρμας - κολεκτίβας καλλιτεχνών από διαφορετικά πεδία.