Αν μπορούσε κανείς να βρει κάτι παρήγορο μέχρι τώρα, σε σχέση με την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αυτό ήταν ότι παραμένει ακόμα χωρισμένη σε δύο μεγάλα στρατόπεδα. Από τη μια, υπάρχει η Ομάδα των αποκαλούμενων «Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών» (European Conservatives and Reformists – ECR 63 έδρες) και, από την άλλη, η ομάδα «Ταυτότητα και Δημοκρατία» (Identity and Democracy – ID 74 έδρες). Οι διαφορές τους δεν έχουν να κάνουν τόσο με το ιδεολογικό πρόσημο, αλλά και με κάποιες εσωτερικές αντιπαλότητες σε κάθε χώρα. Ο «ανελευθερισμός», η ξενοφοβία και ο εθνολαϊκισμός είναι κοινό τους στοιχείο αλλά υπάρχουν και ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα στην ECR συμμετέχουν οι ακροδεξιοί «Αδελφοί Ιταλοί» ενώ στην ID η «Λέγκα» του Σαλβίνι. Στη πρώτη ομάδα βρίσκονται επίσης οι κυβερνώντες Πολωνοί του Κόμματος Νόμου και Δικαιοσύνης, αλλά και οι «Σουηδοί Δημοκράτες» το ολλανδικό «Φόρουμ Δημοκρατίας» και άλλα συγγενικά κόμματα. Στην ID εκτός της Λέγκας ξεχωρίζει η γερμανική «Εναλλακτική» AfD αλλά φυσικά και ο «Εθνικός Συναγερμός» (πρώην Εθνική Συσπείρωση, πρώην Εθνικό Μέτωπο) της Μαρίν Λεπέν από την Γαλλία.
Οι επαφές μεταξύ των δύο στο παρελθόν σκόνταφταν σε διάφορες αντιπαλότητες, μια από τις οποίες έχει να κάνει με τη στάση απέναντι στη Ρωσία. Τα κόμματα της ID διατηρούν καλές σχέσεις με εθνικιστικούς κύκλους της Μόσχας και υπάρχουν κατά καιρούς καταγγελίες και για ενίσχυσή τους με ρωσικά «επιδόματα». Κάτι που φυσικά αποτελεί πρόβλημα για την πολωνική ακροδεξιά, που τρέφεται και από τον αντιρωσισμό.
Ο Όρμπαν ως «συνδετήρας»
Η εξέλιξη που αλλάζει τα δεδομένα είναι η αποχώρηση τώρα του Fidesz, του κυβερνώντος κόμματος της Ουγγαρίας υπό τον Βίκτορ Όρμπαν από τις τάξεις της ευρωπαϊκής «διεθνούς» της Χριστιανοδημοκρατίας, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Αφού επί σειρά ετών η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά ανέχτηκε τα τερτίπια του και απέφυγε να τον αποβάλει από τις τάξεις της, ο Όρμπαν τελικά αναχώρησε για άλλες πολιτείες με δική του πρωτοβουλία. Δεν έκρυψε, μάλιστα, την πρόθεσή του να οικοδομήσει ένα καινούριο μέτωπο με ομοϊδεάτες από όλη την Ευρώπη.
Σε αυτό το πλαίσιο επιχειρεί συναντήσεις με εκπροσώπους και των δύο ομάδων. Την Πέμπτη στη Βουδαπέστη βρέθηκε ο Ιταλός Ματέο Σαλβίνι και ο πολωνός πρωθυπουργός Ματέους Μοραβιέτσκι προκειμένου να συζητήσουν τις δυνατότητες συνεργασίας. Οι επαφές αυτές θεωρούνται ως τα πρώτα μάλλον διερευνητικά βήματα, αφού όπως είπαμε υπάρχουν κακά προηγούμενα μεταξύ ορισμένων κομμάτων. Όμως πολλοί ανατρίχιασαν όταν έκαναν τη μακάβρια πρόσθεση δυνάμεων: 74+63+12=149. Αν δηλαδή δρούσαν όλοι μαζί θα αποτελούσαν τη δεύτερη δύναμη σε αριθμό βουλευτών στην ευρωβουλή, πίσω από το Λαϊκό Κόμμα που μετά την αποχώρηση του Fidesz έχει πέσει στους 163 και πάνω από τους Σοσιαλδημοκράτες με 145 έδρες.
Πέραν του ότι η δύναμη μιας ομάδας της προσδίδει και διάφορα κοινοβουλευτικά προνόμια από τη χρηματοδότηση μέχρι το αντιπροεδρία και προεδρίες σε επιτροπές φαντάζεται κανείς τι θα σήμαινε αυτό και για την πολιτική ατζέντα στην Ευρώπη. Έτσι κι αλλιώς σε αρκετά θέματα, όπως αυτά των δικαιωμάτων η ταύτιση ήδη υπάρχει και εκφράζεται σε διάφορες ψηφοφορίες.
Το καμπανάκι βέβαια θα έπρεπε να είχε χτυπήσει αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Τότε πολλοί πανηγύριζαν επειδή οι εθνολαϊκιστές δεν είχαν ανέβει περισσότερο, ενώ η «διχοτόμησή» τους αποτελούσε την καλύτερη δικαιολογία για την επίδειξη στρουθοκαμηλισμού.
Πάντως, το κλίμα της συνάντησης στη Βουδαπέστη φαίνεται ότι ήταν αρκετά καλό (γι αυτούς). Ακόμα και πίσω από τις μάσκες οι «τρεις σωματοφύλακες της ακροδεξιάς» φαίνονταν χαμογελαστοί και μίλησαν για την ανάγκη μιας νέας «Αναγέννησης» της Ευρώπης. Ο Όρμπαν που έδειχνε πιο κοντά στους Πολωνούς και στην ECR χαρακτήρισε τον Σαλβίνι ως «τον δικό μας ήρωα».
Κι ο ιταλός εθνικιστής, από τη μεριά του, κάθε άλλο παρά μετρημένος, έδειξε τον ενθουσιασμό του: «Μοιραζόμαστε μια κοινή αντίληψη της Ευρώπης που βασίζεται σε συγκεκριμένα ζητήματα, ξεκινώντας από τις κοινές ρίζες, για υγεία, εργασία, ασφάλεια και καινοτομία. Η σημερινή σύνοδος κορυφής σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας, που στοχεύει να προσφέρει ένα εναλλακτικό όραμα σε μια γραφειοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται μακριά από τους πολίτες» είπε ο Σαλβίνι. Ίσως η Ευρώπη να βρίσκεται μπροστά σε μια εξέλιξη, που μπορεί να θυμίζει κάτι από τα παλιά, αλλά μόνο ως φάρσα δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.