Ζώντας στο ζοφερό κλίμα που έχει επιβάλει μια επικίνδυνη και αδίστακτη ακροδεξιά κυβέρνηση, είναι λογικό να αναζητούμε τις πιθανές, μελλοντικές εναλλακτικές λύσεις. Ακολουθώντας την ψυχρή λογική, στο δεδομένο τοπίο του αστικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, κάθε πιθανή εναλλακτική λύση περιλαμβάνει τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Παρακολουθώντας, όμως, τη διαρκή διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία και την εγκατάλειψη των βασικών αρχών της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όλο και θαμπώνει αυτή η προοπτική, μιας και όταν αρχίζεις να μοιάζεις με το «τέρας» είναι δύσκολο να σε ξεχωρίσουν.
Στη συζήτηση στη βουλή με θέμα το Ελληνικό, το κυρίαρχο στοιχείο ήταν η τραγική ανακολουθία, η οποία μεταφράστηκε τελικά σε άνευ όρων συνθηκολόγηση, των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως του αρχηγού του. Στις ομιλίες τους προσπαθούσαν με όλους τους τρόπους να αποδομήσουν τη σύμβαση για το Ελληνικό, την οποία τελικά έσπευσαν να ψηφίσουν. Αν θέλει κάποιος να ερμηνεύσει πολιτικά αυτό το φαινόμενο, δεν έχει παρά να το παραλληλίσει με πολλές αντίστοιχες αποφάσεις των κομμάτων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που με τη διαρκή πολιτική τους διολίσθηση έφτασαν σε ντροπιαστικές επιλογές, με κορυφαία την ενεργή εμπλοκή στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας του απόγονου του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Μάσιμο Ντ’ Αλέμα.
Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταλήξει πλέον να είναι ένα κόμμα που τις αποφάσεις τις παίρνει ο «πρωινός καφές» στην Κουμουνδούρου. Οι τοπικές κι οι θεματικές Οργανώσεις Μελών δεν παίζουν κανένα ρόλο, ενώ η Κεντρική Επιτροπή και η Πολιτική Γραμματεία υφίστανται ως διακοσμητικά όργανα. Τα πρώην πασοκικά στελέχη δίνουν τον τόνο των πολιτικών επιλογών κι ο Αλέξης Τσίπρας λειτουργεί ως απόλυτος κυρίαρχος και μοναδικός εκφραστής των πολιτικών αποφάσεων. Στο θέμα, μάλιστα, της σύμβασης για το Ελληνικό αγνόησε προκλητικά τις τοπικές οργανώσεις της περιοχής, που έχουν δώσει τόσους αγώνες και τώρα νιώθουν προδομένοι από το ίδιο τους το κόμμα. Αποκαρδιωτική, επίσης, είναι η εικόνα της κοινοβουλευτικής ομάδας και του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ, μια εικόνα άβουλων προσώπων που δεν τολμούν να διαφοροποιηθούν σε άνωθεν αποφάσεις, που συναινούν τελικά σε πολιτικές επιλογές που αναιρούν στοιχειώδεις αρχές της Αριστεράς. Και φυσικά δεν πείθουν κανένα, απεναντίας αποτελούν αξιοθρήνητη επικοινωνιακή διαμεσολάβηση, αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια όπως το «Όχι ευχαριστώ» του Πάνου Λάμπρου για τη σύμβαση του Ελληνικού. Η κωμικοτραγική κατάληξη άσκησης πολιτικής μέσω των σόσιαλ μίντια αποτελεί μια ακόμη απόδειξη της αυτοακύρωσης και του διακοσμητικού ρόλου των κομματικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Δημήτρης Γιατζόγλου είναι ένα ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού με σημαντική θεωρητική κατάρτιση. Στο κείμενό του στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο «Τίτλοι τέλους» περιγράφει εύστοχα τους λόγους για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει να μην υφίσταται πλέον ως κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς:
«Διότι το πρόβλημα με τις «αρχές» δεν είναι η συχνότητα της εκφώνησής τους σε συνέδρια, σε σεμινάρια, σε κείμενα διακηρύξεων, στις επετείους. Το πρόβλημα είναι πόσο υπαρκτή είναι η σύνδεσή τους με τις τρέχουσες πολιτικές σου επιλογές και την πολιτική σου πράξη και αν αυτή η σύνδεση γίνεται κατανοητή από τον κόσμο και πρωτίστως από τον κόσμο της Αριστεράς. Πόσο, αλήθεια, ανιχνεύσιμη έστω είναι η ύπαρξη αρχών στην υπερψήφιση της σύμβασης για το Ελληνικό, στη συναίνεση για τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα, στην από δεξιά κριτική στους χειρισμούς της κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά, στην κατά κανόνα επικέντρωση της αντιπαράθεσης με τη Ν.Δ. στο ζήτημα της διαχειριστικής της επάρκειας, στην αμήχανη αφωνία απέναντι στο αγοραίο ιδεολόγημα της «συνέχειας του έθνους» το οποίο ενσωματώνει την επαναστατική στιγμή του ’21 στη νεοφιλελεύθερη αναπτυξιακή παλιγγενεσία; Στο εγχείρημα της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς πέφτουν βιαστικά οι τίτλοι του τέλους».
Και μιας και ο Χάρης Γολέμης, στις «Ιδέες» της περασμένης «Εποχής», μας θύμισε τις παλιές καλές εποχές του ευρωκομουνισμού και του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ας παραθέσουμε την ιδιαίτερα διδακτική παρατήρηση του Δημήτρη Γιατζόγλου σε σχέση με την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ: «Μοιάζει να αγνοούμε ότι η διαδρομή από τον Μπερλινγκουέρ και τον Ινγκράο στον Ρέντσι οδηγεί τελικά στον Ντράγκι».