Γιατί ο Μαρσέλο Μπιέλσα είναι μια ξεχωριστή περίπτωση των πάγκων
«Eίχα μόλις ζήσει την εμπειρία μου στο Παλέρμο, έχω τον αριθμό του Μπιέλσα από ένα άτομο που ζει στην Αργεντινή και του στέλνω ένα μήνυμα στα ισπανικά και του εξηγώ ποιος είμαι. Την επόμενη μέρα λαμβάνω μια κλήση από διαφορετικό αριθμό από αυτόν που έστειλα το μήνυμα. Αυτός ήταν που με κάλεσε, όπως και όλη την προπονητική μου ομάδα, για να δούμε την προπόνηση του για μια εβδομάδα, χωρίς να γνωρίζει πραγματικά ποιος ήμουν. Μας φέρεται με μια τρελή οικειότητα και χαρά, έχει ένα μεταδοτικό πάθος για το ποδόσφαιρο, αλλά μεταξύ του ατόμου και του προπονητή, επιλέγω τον Μπιέλσα ως άτομο. Και αυτό δεν σημαίνει μείωση της φιγούρας του ως προπονητής, απλά είναι εκπληκτικός πρώτα απ' όλα ως άνθρωπος. Η εβδομάδα που μας φιλοξένησε ήταν η εβδομάδα που θα αντιμετώπιζε την Ναντ του Ρανιέρι. Είδαμε όλη την προπόνηση από Τρίτη έως Σάββατο. Υπήρχε μια επιστημονική οργάνωση, έμοιαζε με μια γραμμή συναρμολόγησης. Το εντυπωσιακό ήταν ότι είδαμε όλες τις τακτικές που είχε προετοιμάσει στο γήπεδο εναντίον της Νάντ. Όσο για το άτομο, είχαμε δύο συναντήσεις μαζί του. Μιλήσαμε προηγουμένως για τη ζωή του, για το πώς του αρέσει να διαλέγει τους παίκτες και γιατί δεν του αρέσει να προπονεί μεγάλες ομάδες και για όλη την ιστορία του. Τη δεύτερη φορά που συναντηθήκαμε, μιλήσαμε για το ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, μου έδειξε τέσσερα μεγάλα αρχεία, για τον αντιπάλο της εβδομάδας, για τη Ναντ. Όταν μιλάω γι’ αυτόν, λέω: "Αν τον λέτε τρελό, καλύτερα να αναρωτηθούμε εμείς τι είμαστε". Αν έπρεπε να επιλέξω ένα άτομο από τον κόσμο του ποδοσφαίρου για δείπνο, θα τον διάλεγα χωρίς αμφιβολία. Θέλει να είναι ο ίδιος ταπεινός άνθρωπος, είτε σε μια μεγάλη ομάδα, είτε σε μια μικρότερη. Πρέπει να καταλάβετε τι βάζει ένα άτομο μπροστά στην ιεραρχία των στόχων του... Κάποιος βάζει τους τίτλους, κάποιος άλλος όχι. Ποιος έχει δίκιο; Και οι δυο. Όσοι βάζουν τη νίκη πρώτα, δεν θα καταλάβουν ποτέ τον Μπιέλσα, ο οποίος προτιμά να φτιάξει κάτι από το μηδέν, παρά να κερδίσει ένα πρωτάθλημα με κάθε κόστος. Πολλοί θα πουν: "Το λέτε αυτό επειδή σας συμφέρει, αλλά όχι αυτό δεν ισχύει καθόλου, επειδή υπάρχουν γεγονότα πέρα από τα λόγια"». Με τα παραπάνω λόγια ο προπονητής της Σασουόλο, Ρομπέρτο Ντε Ζέρμπι, μιλάει για τον «τρελό» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, τον Αργεντίνο Μαρσέλο Μπιέλσα, τον «τρελό» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο «El Loco» γεννήθηκε στο Ροζάριο. Την πόλη του Τσε, του “El Flaco” Μενότι, του Λέο Μέσσι, του Λούσιο Φοντάνα. Το εφαλτήριό του, το Ροζάριο, στέκει στην αντίθετη όχθη από τη θορυβώδη και μητροπολιτική πρωτεύουσα της Αργεντινής. Είναι μια πόλη κοσμοπολίτικη, με μια αύρα μποέμ, που γεννά ξεχωριστές και αντιφατικές προσωπικότητες. Όλα εκεί ξεκίνησαν, στο Ροζάριο.
Ο Μαρσέλο είναι γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας. Βγάλτε απ’ το μυαλό σας πονεμένες ιστορίες με παραπήγματα και φαβέλες. Δεν έπαιζε ποδόσφαιρο με αυτοσχέδιες μπάλες από κάλτσες και πανιά, δεν έτρωγε φλούδες από μπανάνες για να ξεγελάσει την πείνα του, δεν άνηκε σε συμμορία για να αποκτήσει σεβασμό στη γειτονιά. Οικογένεια νομικών, με παράδοση και στο δικαστικό και στο δικηγορικό κλάδο, γεγονός που από μόνο του γεννούσε αντεγκλήσεις, αντιφάσεις και αντιπάθειες. Σε περιοχές που το «λαϊκό» ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, το να είσαι γόνος μεγαλοαστών είναι από μόνο του προβληματικό και έχει διττή ανάγνωση. Στο δρόμο σε απορρίπτουν με την ίδια ευκολία που πίσω στο σπίτι απορρίπτεται και το ποδόσφαιρο.
Ο Μπιέλσα «μελέτησε» τους δυο μεγάλους αργεντίνους προπονητές, τον Λουίς Σέζαρ Μενότι και τον Κάρλος Μπιλάρδο. «Ήθελα τόσο πολύ να διαβάζω για τον Μενότι και τον Μπιλάρδο, που ξόδευα όλα μου τα λεφτά, αγοράζοντας κάθε μέρα και τις 12 εφημερίδες στο Ροζάριο. Κάποια στιγμή όταν ξέμεινα, πήγα κι έπιασα δουλειά σε ένα εφημεριδοπωλείο στο κέντρο, μόνο και μόνο για να διαβάζω γι’ αυτούς τους δυο. Είχε γίνει πια εθισμός», θα πει χαρακτηριστικά.
Η προπονητική του καριέρα αρχίζει το 1992 από την Νιουέλς Ολντ Μπόις και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, που βρίσκεται στη Λιντς Γιουνάιτεντ, με ενδιάμεσους σταθμούς την Εθνική Αργεντινής (1998-2004), Εθνική Χιλής (2007-2011), Μπιλμπάο (2011-23), Μαρσέιγ (2014-2015), πάντα με στόχο ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης στο ποδόσφαιρο, τον τρόπο του «El Loco»: «Όλοι μπορούν να ξεχωρίσουν τον καλό από τον κακό ποδοσφαιριστή. Η πραγματική αξία ενός προπονητή αποδεικνύεται όταν μετατρέπει το μέτριο ποδοσφαιριστή σε κάτι ξεχωριστό, αναδεικνύοντας τις ικανότητές του. Μόνο ένας πραγματικά καλός και διορατικός προπονητής οδηγεί τον ποδοσφαιριστή στο σωστό χρόνο στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του. Η άλλη λύση είναι να τον ανακαλύψει πριν το κάνουν οι υπόλοιποι. Τρίτη λύση δεν υπάρχει».