Άνοιξη έφυγαν κι οι δυο, τέτοιον καιρό. Έφυγαν, αλλά μας σφράγισαν, με τον τρόπο του ο καθένας. Ο Γιάννης με την πολιτική του διορατικότητα, την προσήλωσή του στην ενότητα της Αριστεράς, την αξεπέραστη συνθετική του σκέψη, τη στράτευσή του, το αριστερό ήθος και το υπέροχο χαμόγελό του. Ο Περικλής με το σπινθηροβόλο πνεύμα του, την ανεξάντλητη ριζοσπαστική του διάθεση, τη διαρκή αναζήτηση μεθόδων και παρεμβάσεων στο ζωντανό κίνημα, τη φυσιογνωμία ενός ελκυστικού μποέμ αριστερού, που ξέρει να γλεντάει, κι ενός ακτιβιστή, που υποστηρίζει τις ιδέες του με καθημερινή πράξη.
Πολλά έχει κάποιος να θυμηθεί από αυτές τις τόσο σημαντικές και ιδιαίτερα επιδραστικές προσωπικότητες της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Θα γράψω τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό. Στην πρώτη περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ένα από τα σημαντικότερα επίδικα ήταν ο ηγεμονικός ρόλος του Συνασπισμού. Με αφορμή κάποιο κείμενο του «δικηγόρου του διαβόλου», ένα μέλος της Π.Γ. του Συνασπισμού, μάλιστα από την αριστερή-ριζοσπαστική του τάση, εγκάλεσε την «Εποχή» που φιλοξένησε τέτοιες «αμετροεπείς, ανακριβείς κι ανυπόστατες απόψεις». Τότε ήταν που ο Γιάννης μου είπε: «μην ακούς κανέναν, γράφε αυτά που πιστεύεις κι εγώ είμαι εδώ!». Την ίδια περίπου εποχή γινόταν η σύνοδος του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στην περιοχή του Ελληνικού, με βασικό συντελεστή τον τότε ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα, ως φάντασμα ενός ενδόξου κινηματικού παρελθόντος, έρχεται να ψηφίσει την περίκλειστη καζινοποίηση της ίδιας περιοχής. Περιμένοντας τις βραδινές συναυλίες, δέχτηκα μια κλήση από τον Περικλή που με καλούσε στο σπίτι του, όπου είχε οργανωθεί μια βραδιά με καλεσμένους από το Φόρουμ. Εκεί αντίκρισα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση μια πολυεθνική γκάμα ακτιβιστών, με εμφανή την πλειοψηφία γάλλων συνδικαλιστών, να χαίρονται τη φιλοξενία της Μαρίας και την κοσμοπολίτικη μποέμικη διάθεση του Περικλή. Μια από τις πιο χαλαρές και γεμάτες στιγμές εκείνης της άνοιξης του κινήματος! Σημαδιακή, επίσης, ήταν η παρουσία του Γιάννη και του Περικλή, ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην παρουσίαση ενός βιβλίου του συντρόφου και φίλου Μόδη Γούναρη στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο «Νοσότρος», στα Εξάρχεια. Δύο βουλευτές της Αριστεράς, χωρίς στεγανά και προκαταλήψεις, να ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια σε ένα στέκι αναρχικών!
Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η εκλογή, το φθινόπωρο του 2007, του Γιάννη και του Περικλή. Ας θυμηθούμε ένα κείμενο που γράφηκε στην στήλη τότε, αμέσως μετά τα αποτελέσματα των εκλογών:
«Σε αυτές τις εκλογές έγιναν θαυμάσια πράγματα. Η Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά έδεσε με τα κινήματα, μίλησε στην ψυχή του κόσμου, αγκάλιασε τη νεολαία, έπεισε κι ενέπνευσε. Το όνομα ΣΥΡΙΖΑ καταξιώθηκε επικοινωνιακά κι εδραιώθηκε πλέον στο πολιτικό λεξιλόγιο σαν μια νέα, ελπιδοφόρα, ενωτική προσπάθεια. Ανάμεσα στο μεγάλο αριθμό των βουλευτών που εξελέγησαν, υπάρχουν δυο ονόματα με μεγάλη σημασία, συμβολική μα και ουσιαστική: ο Γιάννης Μπανιάς κι ο Περικλής Κοροβέσης.
Ο Γιάννης ήταν η ηγετική φυσιογνωμία του μικρού κομματιού που προέκυψε από τη διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ εσωτερικού, πριν περίπου 20 χρόνια. Θα μπορούσε να είχε υποκύψει στις σειρήνες του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ ή του ΚΚΕ και να ήταν ήδη αρκετά χρόνια βουλευτής. Προτίμησε, όμως, να ακολουθήσει το δύσβατο δρόμο της προσέγγισης των δυνάμεων της Αριστεράς και τελικά να γίνει ο αρχιτέκτονας της ενωτικής προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλα αυτά με χαμηλούς τόνους, συντροφικότητα και συνέπεια που αρμόζουν στο μεγαλείο της Αριστεράς. Με την εκλογή του Γιάννη, ο κόσμος της Αριστεράς που δεν ακολούθησε εύκολες και κυρίαρχες επιλογές, που γνώρισε ήττες κι ίσως αποστασιοποιήθηκε, δικαιώνεται και ξαναβγαίνει στο πολιτικό προσκήνιο.
Η παρουσία του Περικλή στη Βουλή έρχεται να ταράξει τον ύπνο πολλών σοβαροφανών συναδέλφων του. Είναι ένας “ασύμμετρος” κίνδυνος που λίγοι τον περίμεναν. Είναι μια ιστορική δικαίωση του Μάη του ‘68 που δεν εξαργυρώθηκε, της κινηματικής συμπεριφοράς, της εναλλακτικής πολιτικής θέασης. Μια ευκαιρία για αντισυμβατική παρουσία που θα τινάξει τη μούχλα των βουλευτικών εδράνων, για γοητευτικό και πρωτότυπο πολιτικό λόγο, που ταυτόχρονα θα είναι απλός και προσιτός. Όλα αυτά βέβαια δεν είναι εύκολα, ούτε δεδομένα. Χρειάζεται προσοχή, μέθοδος και φαντασία. Γιατί το σύστημα δεν ανέχεται επικίνδυνους αντιπάλους και θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει για να δυσφημίσει, να παραποιήσει και να ακυρώσει όποιες προσπάθειες απειλούν την παντοδυναμία του».