Σε άλλο κλίμα και ποιότητα, σε σχέση με το σχόλιο μας για την άρση ασυλίας του βουλευτή Σταύρου Αραχωβίτη, οδηγούνται τα πράγματα στην περίπτωση του Σταύρου Κοντονή. Οι ειδήσεις γνωστές στο πανελλήνιο με δηλώσεις που, αστόχαστα, προσφέρονται στη δημοσιότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ απάντησε με την αναμενόμενη οργή και γλώσσα. Η ΝΔ και η κυβέρνηση έσπευσαν να ωφεληθούν. Δεν χρειαζόταν πολλά να πουν εκείνοι, αρκούσαν όσα ειπώθηκαν από τον ίδιο.
Έτσι, ξαναρχόμαστε σε κάτι που συναντάμε συχνά στην ιστορία, και της Αριστεράς. Όταν σου προτείνουν ένα αξίωμα, σε όλες τις περιπτώσεις, στην Αριστερά πολύ περισσότερο, πρέπει να σκέφτεσαι σοβαρά όχι μόνο πώς θα ανταποκριθείς, πώς θα το υπηρετήσεις, αλλά και πώς θα συμπεριφερθείς όταν δεν θα το κατέχεις, όταν θα το στερηθείς για οποιοδήποτε λόγο, ακόμη και άδικο. Φαίνεται ότι αυτό δεν το σκέφτηκε ο Σταύρος Κοντονής όσο έπρεπε, όταν του προτάθηκε υπουργικό αξίωμα. Ή, κάτι που είναι το ίδιο, επειδή δεν το σκέφτηκε από τότε σοβαρά, τώρα εμφανίζεται με συμπεριφορές που προκαλούν σοβαρή βλάβη στη δική του διαδρομή στην Ανανεωτική Αριστερά και ασύμμετρη βλάβη στον ΣΥΡΙΖΑ και στον κόσμο του, που τον εμπιστεύτηκαν και τον πρότειναν στους πολίτες της Ζακύνθου για βουλευτή και μετά είδαν με ικανοποίηση να του ανατίθεται η ευθύνη υπουργείων. Δίκαια τώρα μένουν με την πικρία τής παράκαμψής τους από πλευράς του και με την απορία για την αργοπορημένη αντίδραση του βουλευτή τους, καθώς έχουν να λογαριαστούν με ό,τι τροφοδοτεί η στάση του σε έναν κόσμο με τον οποίο συμπορεύτηκε. Τώρα, το μόνο που μπορεί να πει κανείς, είναι ότι πάντα υπάρχει καιρός για αφύπνιση και συνειδητοποίηση της άμετρης φθοράς -και στον ίδιο- που συντελείται από ένα τόσο βαρύ ολίσθημα. Για το οποίο δύσκολα θα βρει κάποιον να το δικαιολογήσει…