Στο νέο θεσμικό πλαίσιο όπου η Bουλή συζητά την άρση της ασυλίας ενός βουλευτή, έχουμε αναφερθεί ξανά, με αφορμή την περίπτωση του Θοδωρή Δρίτσα. Διότι το βήμα που έγινε, ώστε ο βουλευτής να προστατεύεται κατά την άσκηση των καθηκόντων του, αλλά και να μη διαφέρει από τις ευθύνες - υποχρεώσεις ενός πολίτη, χρειάζεται και μεγάλη ευθύνη και της Βουλής, όταν κληθεί να αποφασίσει. Στην περίπτωση του βουλευτή Λακωνίας του ΣΥΡΙΖΑ, Σταύρου Αραχωβίτη, όχι μόνο δεν τηρήθηκε αυτή η προϋπόθεση, αλλά αποκαλύφθηκε ότι το πολιτικό σύστημα νοσεί αφάνταστα.
Υπερβάλλουμε; Όποια/ος διαβάσει τα πρακτικά της συζήτησης μένει κατάπληκτος. Να σημειωθεί ότι αφορούσε ένα βουλευτή πράγματι υποδειγματικό και ως προς την επάρκεια - εργατικότητα και ως προς το ήθος του. Αλλά να πάμε και στα στοιχεία: εντελώς αστήρικτα, φτωχά, με απλούς ισχυρισμούς. Εντούτοις, υπερψηφίστηκε η άρση της ασυλίας του, παρά το ότι τα κόμματα που ψήφισαν υπέρ, τόνισαν το καθένα με τον τρόπο του ότι δεν πίστευαν την αποδιδόμενη κατηγορία! Ο εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ, για παράδειγμα, σημείωσε ότι η θετική ψήφος του «έχει τυπικό χαρακτήρα» και ότι «δεν υπάρχει τίποτε, παρά μόνο ένα στήσιμο μιας ιστορίας». Ο αντιπρόεδρος της Βουλής (ΝΔ), αντιγράφουμε από το ρεπορτάζ της Αυγής, μετέφερε τον προβληματισμό του προέδρου της Βουλής ότι οι εισαγγελείς εξακολουθούν να μη φιλτράρουν τις υποθέσεις που στέλνουν στη Βουλή. Αυτό, όμως, δεν θα μπορούσε να το κάνει η Βουλή, θα αναρωτηθεί κανείς; Ασφαλώς, μπορούσε, αλλά νομίζουν τα αντίπαλα κόμματα ότι από την παραπομπή όλο και κάτι μένει, γι’ αυτό και υπερψηφίζουν ελαφρά τη καρδία. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Μ. Συντιχάκης, μάλιστα ανέφερε, επιλέγοντας να καταψηφίσει, ότι υπάρχει «φάμπρικα άρσης ασυλιών για ψύλλου πήδημα». Περί αυτού πρόκειται.