Οι Έλληνες έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα, αυτή τη φορά χωρίς περιθώρια χάριτος



Του Νίκου Τσαγκρή

«Η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π. Χ.», συνήθιζε να λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, υπό την έννοια ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να ανασυγκροτηθεί ως κοινωνία των πολιτών: «η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται… ».
Απ’ αυτή την άποψη, η τριπλή προσφυγή του Αλέξη Τσίπρα στον ελληνικό λαό μέσα σε εννέα μήνες δημιουργεί, αν όχι την αίσθηση της ομοίωσης, εκείνη της προσομοίωσης με μια ιδιότυπη συνθήκη άμεσης δημοκρατίας. Την αίσθηση μιας απόπειρας συγκρότησης του λαού μας σε «πολιτική κοινωνία». Και μια «συναίσθηση», ότι η συγκεκριμένη, πειραματική ας την πούμε, πολιτική κοινωνία απεφάνθη τρις: «ο λαός στην κυβέρνηση – ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία». Ή μήπως «ο λαός στην κυβέρνηση – ο Τσίπρας στην εξουσία»;
«Ο λαός στην κυβέρνηση – ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα στην εξουσία», είναι μια τρίτη, (η πιο κοντινή στο προφίλ του εκλογικού αποτελέσματος) καστοριάδεια, να πούμε, προσέγγιση· ενώ μια τέταρτη πετάει έξω από το κάδρο το λαό, το ΣΥΡΙΖΑ, την «κοινωνία των πολιτών» και τον… Καστοριάδη της. Και, σαρκάζοντας την αλληλουχία απατηλών αισθήσεων και συναισθήσεων που αρθρώσαμε ως εδώ, αποφαίνεται: ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα!

Χιλιάδες μικροί Καμύ

«Χαίρω πολύ!» είναι η απάντησή μου στη τελευταία προσέγγιση. Την αναγνωρίζω, την κατανοώ, τη σέβομαι περισσότερο από κάθε βαρετή ανάλυση κάθε βαρύγδουπου αναλυτή εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλά ελάχιστα με συγκινεί, γιατί με αφήνει απ’ έξω. Για την ακρίβεια, αφήνει απ’ έξω την κοινωνία των πολιτών. Και μαζί της χιλιάδες – δεκάδες χιλιάδες, ίσως – μέλη της, που «ανήκουν» στην Αριστερά. Και γράφουν, ερήμην της, την ιστορία της:

«Κύριε Καμύ, ανήκετε στην Αριστερά»;
«Ναι, παρά τη θέλησή της και τη δική μου»

Παρά τη θέλησή της και με τη δική μου τραυματισμένη, με μια πικρή γεύση στο στόμα, όπως όταν μασάς πικραμύγδαλο, με μεγαλύτερη αγωνία από ποτέ για το αποτέλεσμα των εκλογών και κυρίως το αύριο, θα πάω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτήν τη φορά, η ψήφος μου έχει μια ποιοτική διάφορα: είναι ψήφος μηδενικής ανοχής. Τέλος η σιωπή και η αυτολογοκρισία. Καλή ψήφο σύντροφοι.

Μόλις διαβάσατε το σημείωμα ενός διαδικτυακού φίλου, του Κυριάκου Αγγελάκου, όπως αναρτήθηκε στο «προφίλ» του στο φέισμπουκ, λίγο πριν ψηφίσει στις εκλογές της Κυριακής. Ο Κυριάκος είναι μέλος της «κοινωνίας των πολιτών» (αν υπάρχει τέτοια) και, σίγουρα, ένα ξεχωριστό μέλος της, εκτός των τειχών της Αριστεράς, κοινωνίας της αριστεράς, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ: «Κύριε Καμύ, ανήκετε στην Αριστερά»; «Ναι, παρά τη θέλησή της και τη δική μου»…

Αγωνία για το αύριο

Παραθέτω το «σημείωμα» του Κ. Α. ως τεκμήριο κουλτούρας των χιλιάδων μικρών Καμύ, που συνιστούν την εκτός των τειχών της Αριστεράς κοινωνία της αριστεράς. Αλλά κυρίως, ως ποιοτικό αποτύπωμα των ενδόμυχων σκέψεων, των αισθημάτων και συναισθημάτων τους, της πολιτικής ψυχολογίας τους στον δρόμο προς τις κάλπες της 20ης Σεπτεμβρίου: «Παρά τη θέλησή της (σ. σ: της Αριστεράς) και με τη δική μου τραυματισμένη, με μια πικρή γεύση στο στόμα, όπως όταν μασάς πικραμύγδαλο, με μεγαλύτερη αγωνία από ποτέ για το αποτέλεσμα των εκλογών και κυρίως το αύριο, θα πάω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ».
Μεγαλύτερης αξίας, ωστόσο, είναι η κατακλείδα του μικρού αυτού σημειώματος. Η οποία, πέρα από το γεγονός ότι προσφέρει πολύτιμη τροφή για τη σκέψη των αναλυτών εκλογικών αποτελεσμάτων, αποτελεί και ένα προαναγγελθέν σήμα κινδύνου – μια ευκρινή αποκωδικοποίηση των διαθέσεων της «κοινωνίας της Αριστεράς» απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και τη νεοσυσταθείσα κυβέρνησή του: αυτήν τη φορά η ψήφος μου έχει μια ποιοτική διάφορα, είναι ψήφος μηδενικής ανοχής. Τέλος η σιωπή και η αυτολογοκρισία…
Έχω τη βεβαιότητα ότι παρόμοια είναι και η γενικότερη (πέρα από ιδεολογίες) διάθεση του συνόλου των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στην Αριστερά, μια δεύτερη ευκαιρία στον Τσίπρα, αλλά αυτή τη φορά η ανοχή είναι μηδενική, η περίοδος της κοινωνικής σιωπής τελειώνει:«Απλά οι Έλληνες ψήφισαν έξυπνα», αναλύει καλύτερα από κάθε Έλληνα «αναλυτή» ένας Γερμανός φίλος, ο Γκρέγκορ Γκίζι: ξέρουν ότι με μιαν άλλη κυβέρνηση θα υποφέρουν περισσότερο και ότι ο Τσίπρας πήρε όσα μπορούσε να πάρει και θα ξαναπάρει όσα περισσότερα μπορεί να πάρει…
Ο Τσίπρας! Πάντα ο Τσίπρας!.. Ακόμα και ο Γερμανός κομμουνιστής τον τοποθετεί σε πρώτο πλάνο, στο κάδρο της ανάλυσής του: ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα!..
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet