Σίγουρα θα έχετε διαβάσει και ακούσει όλοι αναλύσεις επί αναλύσεων απόψεις αθλητικογράφων, ποδοσφαιρικών παραγόντων από την Άνω Ραχούλα μέχρι τον πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ, ακόμη και πολιτικών σχετικά με την σύντομη ζωή της European Super League. Το να προσπαθείς όμως να εξηγήσεις το πρόβλημα, να εξιστορείς το χρονικό είναι η μια πλευρά. Τηλεοπτικά δικαιώματα, άδεια γήπεδα, ψηφιοποίηση, φίλαθλος «κληροδοτήματος (legacy)» ή του 15λεπτου, ευρωπαϊκή αγορά και παγκοσμιοποίηση είναι μερικές έννοιες που χρησιμοποιούνται τα τελευταία 24ωρα κατά κόρον από κάθε έναν που πιστεύει ότι μπορεί να δώσει μια εξήγηση (πολλές φορές με αποσπασματική προσέγγιση του θέματος) για το πώς δρουν, πώς σκέφτονται και τι θέλουν να πετύχουν κολοσσοί αξίας δισεκατομμυρίων μέσω της ενασχόλησής τους με το ποδόσφαιρο.
Η πραγματική συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει όχι από το εάν θέλουμε ή όχι να γίνει η ESL αλλά να με το να αναρωτηθούμε «γιατί μας ενδιαφέρει»; Για ποιο λόγο να πάρουμε θέση, εάν δεν είμαστε οπαδοί της Ρεάλ, της Μπάρτσα, της Μίλαν, της Άρσεναλ, της Ατλέτικο Μαδρίτης, της Τσέλσι, της Ίντερ, της Γιούβε, της Λίβερπουλ, της Σίτυ, της Γιουνάιτεντ και της Τότεναμ;
Όταν πιστεύουμε ότι ο αθλητισμός έχει «ιδιοκτήτες» και «επενδυτές», μήπως θα πρέπει να δεχθούμε ότι αυτοί θα θέλουν να δουν και κέρδη στην επένδυσή τους; Ειδάλλως, γιατί να ασχοληθούν; Έχουμε πρόβλημα με το πώς θα έρθουν αυτά τα κέρδη; Γιατί δεν μιλάμε (και πολλές φορές σιγοντάρουμε) όταν προέρχονται από παράπλευρες δραστηριότητες που ελέγχονται για τη νομιμότητά τους και ξαφνικά θυμόμαστε τον κοινωνικό χαρακτήρα του ποδοσφαίρου. Γιατί ορισμένοι από αυτούς που κατακρίνουν σήμερα την ESL, συμμετέχουν και νομιμοποιούν την Euroleague;
Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. Το θέμα λοιπόν δεν είναι εάν θα προχωρήσει το εγχείρημα της ESL ή όχι, ή εάν είναι ένα προπέτασμα καπνού ή τέχνασμα, ή το ποιος θα ωφεληθεί και ποιος όχι, αλλά ποιο ποδόσφαιρο θέλουμε; Και ποια είναι η ισορροπία μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα και της οικονομικής δραστηριότητας του ποδοσφαίρου; Ποιες δικλείδες ασφαλείας και προστασίας του αθλητισμού υπάρχουν σε νομοθετικό και ρυθμιστικό πλαίσιο, και είναι αρκετές;
Το πραγματικό δίλημμα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι ESL ή όχι, αλλά η σύγκρουση μεταξύ δύο κόσμων: Της προτεραιότητας των κοινωνικών δομών απέναντι στον (άκρατο;) καπιταλισμό.