Ο παλιός μας σύντροφος από τα χρόνια της ΑΚΟΑ Τάκης Μαστρογιαννόπουλος είχε το θάρρος της γνώμης και την τόλμη της διαφοροποίησης σε κρίσιμες περιόδους. Το ίδιο πράττει και με το πρόσφατο κείμενό του στην «Εποχή» με τίτλο «Αχ, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%» όπου, επιτέλους, αναφέρεται με ονοματεπώνυμο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι ακέραιες ευθύνες του στο μείζον ζήτημα της πασοκοποίησης του κόμματος. Η εναγώνια αναζήτηση της βουλευτικής έδρας μέσω εκλογοδικείων, όπως έγινε με την περίπτωση Κουρουμπλή και συνεχίζεται στην Ημαθία με την περίπτωση Τόλκα, είναι τελείως ξένη με το ήθος της Αριστεράς και αναδεικνύει το βάθος της πασοκικής διάβρωσης την οποία έχει πλέον υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κύριο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την εξέλιξη έχει ο πρόεδρος του κόμματος, δυστυχώς όμως δεν βλέπουμε να κάνει καμιά κίνηση να φρενάρει τέτοιες πρακτικές. Λέει, λοιπόν, ο Τάκης Μαστρογιαννόπουλος: «Στο σημείο αυτό θέλω να υπενθυμίσω ότι στη μεγάλη διαμάχη που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Αλέκο Αλαβάνο (τότε ήμουν μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ), διαμάχη που είχε φέρει το κόμμα στα πρόθυρα μιας πρόωρης διάσπασης, πολλοί και πολλές από εμάς είχαμε υποστηρίξει τον Α. Τσίπρα. Τότε δηλαδή που, βασιλικότερος του βασιλέως σήμερα, ο Π. Κουρουμπλής ήταν ακόμα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Το αναφέρω αυτό γιατί ποτέ τα πρόσωπα δεν είναι πάνω από το κόμμα. Γι’ αυτό μπορούμε να εκφέρουμε ελεύθερα την άποψη μας, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα κάνουμε «κακό» στο κόμμα. Η αλήθεια δεν κάνει πότε κακό. Έτσι μπορώ να πω ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει ευθύνη που αφήνει το κόμμα να υποφέρει από τόσο δυνατούς εσωτερικούς τρανταγμούς. Που αφήνει τις διάφορες, διαλυτικού τύπου κατηγορίες, όπως αυτή του Κουρουμπλή, να αιωρούνται. Έχει ευθύνη, γιατί εκτιμά –εντελώς λάθος κατά την γνώμη μου- ότι το άνοιγμα στα στελέχη του τέως ΠΑΣΟΚ και η στροφή προς την κεντροαριστερά θα διευκολύνει την επάνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας. Ότι χρειάζεται στην ουσία ένα νέο κόμμα».

 Το παραπάνω απόσπασμα μας θυμίζει μια περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία υπάρχουν πολλές άγνωστες και σκοτεινές πτυχές. Ήταν τότε που η μετάβαση της εξουσίας από τον Αλέκο Αλαβάνο στον Αλέξη Τσίπρα έγινε συναινετικά, αγαπησιάρικα και με τους καλύτερους οιωνούς για την λειτουργία του κόμματος. Τι συνέβη και τα πράγματα στράβωσαν και ξέσπασε μια ανελέητη διαμάχη μεταξύ των δύο ανδρών; Ποτέ, κανείς δεν ξεκαθάρισε αυτό το σημαντικό ζήτημα, το οποίο μπήκε κάτω από το χαλί κι έκτοτε, μέσα στην παραζάλη της ανοδικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, αποσιωπήθηκε και ξεχάστηκε. Πολλά στελέχη αλλά και οργανωμένες τάσεις και συνιστώσες - με προεξάρχουσες την ΑΚΟΑ, την Ρόζα και το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο του Συνασπισμού - έπιναν νερό στο όνομα του Αλέξη Τσίπρα κι αποτέλεσαν τα βασικά στηρίγματα της εξουσίας του. Δυστυχώς από όλους αυτούς, είτε έφυγαν είτε έμειναν μετά το καλοκαίρι του 2015, δεν ακούστηκε ούτε η ελάχιστη αυτοκριτική για την συμβολή τους στη δημιουργία, εξέλιξη και γιγάντωση του αρχηγικού μοντέλου εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είχαν καταλάβει το εύρος και τις επιπτώσεις του; Δεν έβλεπαν τη συνεχή υποβάθμιση των κομματικών οργάνων και την αντικατάστασή τους από τον προεδρικό περίγυρο; Συμμετείχαν σ’ αυτό και αντλούσαν οφέλη;

 Όλα αυτά φαινόντουσαν από την αρχή και κάποιοι τα λέγαμε και τα γράφαμε από τότε. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία κι αυτή η εσωτερική κομματική παθογένεια οδήγησε στη σημερινή εξελικτική πορεία προς την πασοκοποίηση και την σοσιαλδημοκρατία. Γι’ αυτό και πέρα από την αναγκαία σημερινή κριτική για τις ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα απαιτείται και μια γενναία αυτοκριτική για την πολύχρονη ανοχή που οδήγησε σε έμμεση στήριξη του αρχηγικού μοντέλου του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Υ.Γ. Η ανοησία της Αριστεράς δεν έχει όρια! Στις 6 Μάη στη Θεσσαλονίκη είχαμε τέσσερις χωριστές πορείες. Το ΠΑΜΕ όπως πάντα μόνο και «καθαρό», ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτός μόνος και διακριτός από την λοιπή Αριστερά, ώστε να μη φοβίσει το μεσαίο χώρο, η ΟΚΔΕ έχοντας μαζί τους μηχανοκίνητους ντελιβεράδες θέλησε να το κεφαλαιοποιήσει, τακτική που δεν άρεσε στους ΝΑΡίτες που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας της Καμάρας κι έτσι είχαμε έναν ακόμη διαχωρισμό. Στην κατάθεση στεφανιών στο μνημείο του Εργάτη, οι μεν τραγουδούσαν τη «Διεθνή» κι οι δε φώναζαν συνθήματα για να καλύψουν το τραγούδι (;). Τέτοια βλέπει ο Μητσοτάκης και καταλαβαίνει ότι θα κάνει περίπατο και στα εργασιακά.

Ο δικηγόρος του διαβόλου Περισσότερα Άρθρα
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet