Ως επιτυχής εκκίνηση του αγώνα κατά του νομοσχεδίου Χατζηδάκη κρίνεται η απεργία της Πέμπτης στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και όλες, σχεδόν, τις πόλεις της χώρας, παρά το ότι ο φόβος της πανδημίας ήταν ορατός και η στάση της ΓΣΕΕ δυσκόλεψε την αναγκαία συσπείρωση των εργαζομένων. Από νωρίς, στην Αθήνα, κατέκλυσαν την Κλαυθμώνος, το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους εργαζόμενοι, νέοι και συνταξιούχοι για να δηλώσουν τη ζωντανή παρουσία τους, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των σωματείων ή των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Η πολιτική βαρύτητα αυτής της σύγκρουσης είναι πια φανερή ευρύτερα στην κοινωνία και αυτό το αναμετρά και η ίδια η κυβέρνηση. Γι’ αυτό δεν αποφασίζει ακόμη να καταθέσει το ακριβές περιεχόμενο του νομοσχεδίου, χωρίς ωστόσο να αλλάζει, επί της ουσίας, τον πυρήνα του. Προς το παρόν, περιορίζεται να κατηγορεί την αντιπολίτευση, ξεκόβοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και κατηγορώντας τον για fake news! Ο στόχος είναι διττός: αφενός να υπονομεύσει την επιχειρηματολογία του, αφετέρου να «τρομοκρατήσει» τα άλλα κόμματα ότι γίνονται ουρά του. Συμπληρωματικά στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μπαράζ λειτουργούν και τα άρθρα «σοβαρών αναλυτών» που επανέρχονται σε παλαιότερο μοτίβο που καλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να σοβαρευτεί, αν θέλει «να μείνει κυβερνώσα Αριστερά». Διότι η συμμετοχή του «στο δρόμο», δηλαδή στις απεργίες, τον απομακρύνει…
Ωστόσο, για τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ η μάχη αυτή αναγορεύεται σε «μητέρα των μαχών» και κινητοποιείται όχι μόνο πολιτικά, αλλά και οργανωτικά, όπως φάνηκε με την αισθητή παρουσία του στις απεργιακές συγκεντρώσεις, πανελλαδικά. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρα, που συμμετείχε στη συγκέντρωση της Αθήνας, μίλησε για «κορυφαία μάχη υπεράσπισης του δικαιώματος των εργαζομένων και της λαϊκής πλειοψηφίας». Και αυτό θα επιδιωχθεί να εκφραστεί στη Βουλή και κυρίως στην κοινωνία το επόμενο διάστημα. Είναι θετικό που το ΚΚΕ, το ΜεΡΑ25, κόμματα και κινήσεις της Αριστεράς που είναι εκτός κοινοβουλίου, οι Οικολόγοι – Πράσινοι και το ΚΙΝΑΛ, έχουν τοποθετηθεί εναντίον του νομοσχεδίου.
Βεβαίως, ο αγώνας αυτός προϋποθέτει μεγαλύτερη ενότητα απ’ αυτή που έχει έως τώρα επιτευχθεί και ήταν ικανή με αποφάσεις κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων κ.ά.) να γίνει με επιτυχία η απεργιακή κινητοποίηση της Πέμπτης. Είναι ευθύνη όλων. Το ΚΚΕ, ωστόσο, παραμένει εγκλωβισμένο σε μια ουσιώδη αντίφαση, επιζήμια της αποτελεσματικότητας του αγώνα. Αφενός, ψηφίζει μαζί με άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις σε πολλά συνδικάτα να παίρνονται αγωνιστικές αποφάσεις, αφετέρου, διοργανώνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις, όπως αυτή του Συντάγματος. Σε πολιτικό επίπεδο η υποστήριξη στα ΜΜΕ από στελέχη του ότι αυτά που σχεδιάζει η κυβέρνηση της ΝΔ είναι «συνήθη έργα όλων των αστικών κυβερνήσεων» και ότι, όπως υποστηρίζει ο Ριζοσπάστης, «τσακώνονται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ποιος θα εφαρμόζει καλύτερα» παρόμοιες ρυθμίσεις, δεν είναι μόνο πολιτικές ανιστόρητες απλοϊκότητες, αλλά και ύλη που αποδυναμώνει τον αγώνα. Η κριτική μπορεί, ασφαλώς, να γίνεται και για το θέμα αυτό, αλλά πάντα με αίσθηση προφύλαξης απέναντι στον κοινό κίνδυνο.