«Στρόμπολι» και «Umberto D.»
Δύο αριστουργήματα του ιταλικού νεορεαλισμού διασταυρώνουν τα ξίφη τους από την περασμένη Πέμπτη. Εάν σε αυτά προσθέσουμε και τη «Σειρήνα του Μισισιπή», του Φρασνουά Τριφό, που επίσης προβάλλεται από την Πέμπτη, μπορούμε να μιλήσουμε για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εβδομάδα. Οι ταινίες στις οποίες αναφέρομαι είναι το «Στρόμπολι, γη του θεού» (1950) και ο «Umberto D.» (1952) που υπογράφουν δύο μεγάλα ονόματα του ιταλικού κινηματογράφου: ο Ρομπέρτο Ροσελίνι και ο Βιτόριο ντε Σίκα, αντίστοιχα.
Στην πρώτη, ο Ροσελίνι αφηγείται την ιστορία της Καρίν, μια νεαρής Λιθουανής, η οποία μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρίσκεται κλεισμένη σ’ ένα στρατόπεδο προσφύγων. Μην έχοντας άλλο τρόπο διαφυγής, αποφασίζει να δεχθεί την πρόταση γάμου του Αντόνιο, ενός νεαρού φύλακα του στρατοπέδου και τον ακολουθεί στον τόπο καταγωγής του, το νησί Στρόμπολι. Ωστόσο, η ζωή στο νησί δεν διαφέρει και πολύ από τον προηγούμενο εγκλεισμό της. Η Καρίν σταδιακά περιθωριοποιείται και αποξενώνεται ακόμη και από τον ίδιο της το σύζυγο. Είναι όμως αποφασισμένη πάση θυσία να δραπετεύσει.
Με φόντο το ηφαίστειο του νησιού Στρόμπολι, ο Ροσελίνι κινηματογραφεί μια αλληγορία για τον εγκλεισμό αλλά και για την αναγέννηση που ακολουθεί την καταστροφή. Θεματολογία άμεσα συνδεδεμένη με τις πληγές αλλά και με τις ελπίδες που έφερε το τέλος του πολέμου.
Η ταινία σηματοδοτεί την αρχή της συνεργασίας του Ροσελίνι με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν αλλά και την αρχή μιας θυελλώδους ερωτικής σχέσης.
Στη δεύτερη, ο Βιτόρτιο ντε Σίκα αφηγείται την ιστορία του Ουμπέρτο Ντομένικο Φεράρι, ενός πρώην δημόσιου υπάλληλου στη μεταπολεμική Ιταλία ο οποίος σε όλη του ζωή υπήρξε συνεπής και αξιοπρεπής αλλά τώρα πια είναι πάμπτωχος χωρίς οικογένεια με μοναδική του παρέα το μικρό πανέξυπνο σκυλάκι του, τον Φλάικ. Λόγω χρεών κινδυνεύει να μείνει χωρίς σπίτι και η μόνη προοπτική που νιώθει πως έχει είναι ο θάνατος. Μα η θέληση για ζωή βρίσκει τρόπους να θριαμβεύσει.
Ένα διεισδυτικό κινηματογραφικό αριστούργημα που ανιχνεύει την περιθωριοποίηση και την ανθρώπινη μοναξιά. Μια ταινία που αναβλύζει από ανθρώπινη θλίψη αλλά και αξιοπρέπεια, ένα σπαρακτικό κομψοτέχνημα για τη ζωή και τα γηρατειά, ένα ειλικρινές μάθημα ζωής. Εκπληκτική είναι η ερμηνεία του ερασιτέχνη ηθοποιού, Κάρλο Μπατίστι.
Στρα. Κερ.