Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Ως «μάχη των μαχών» έχει χαρακτηριστεί από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ο αγώνας που θα δώσει το κόμμα για την απόσυρση του αντεργατικού νομοσχεδίου, το οποίο ετοιμάζεται να φέρει προς ψήφιση η κυβέρνηση της ΝΔ στο κοινοβούλιο. Η κρυφή γοητεία του βερμπαλισμού αποτελεί μια «ένοχη απόλαυση» κάθε πολιτικού χώρου που σέβεται τον εαυτό του, ειδικά αν ο βερμπαλισμός μπορεί να αποτελέσει πανάκεια για το έλλειμμα μιας εμπεριστατωμένης πολιτικής ανάλυσης, που θα συνοδεύεται από ένα σχέδιο σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και μιας αναιμικής κινηματικής δράσης σε μια περίοδο έντονου κινηματικού αναβρασμού στην κοινωνία.
Η ανάλυση και η θεωρία που παράγει ένα αριστερό πολιτικό κόμμα ως συλλογικός διανοούμενος, αποτελεί το διανοητικό προϊόν που θωρακίζει ιδεολογικά τα μέλη του απέναντι στις σειρήνες των ιδεολογικών μηχανισμών του αστικού κράτους και παράλληλα τα κρατά σε επαγρύπνηση για τον οραματικό στόχο του κοινωνικού μετασχηματισμού. Η ηθικολογική, μανιχαϊστικού τύπου ρητορική σε βάρος του ιδεολογικού αντιπάλου παράγει έναν λόγο ικανό να σταθεί σε αντιπαραθέσεις στα τηλεπαράθυρα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κερδίζοντας τις εντυπώσεις στις περισσότερες των περιπτώσεων, ωστόσο αδυνατεί να ψηλαφήσει την ουσία της ίδιας της πολιτικής και της ταξικής πάλης που αποτελεί συστατικό της στοιχείο. Η παρουσίαση των πολιτικών της ΝΔ στα εργασιακά ως ένα αποσπασματικό γεγονός που εκπορεύεται από την «ανηθικότητα» του πολιτικού της προσωπικού, αποτελεί την ουσία του παραπάνω συλλογισμού.
Μια πιο προσεκτική παρατήρηση της συγκυρίας θα μας φανερώσει μια οικονομική κρίση που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, ενταγμένη στα πλαίσια της σκέψης του Μαρξ. Με τμήματα του κεφαλαίου να καταστρέφονται, ώστε να συγκεντρωποιηθεί στη συνέχεια κεφάλαιο σε νέα χέρια και με τη διαδικασία αυτή συνολικά να συμβάλλει στην ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευση της εργασίας και την εισβολή του κεφαλαίου σε νέες αγορές, όπου οι καπιταλιστικές σχέσεις δεν είχαν πλήρως εισχωρήσει (πχ λαϊκές αγορές, Υγεία, Παιδεία). Αν δεν μπορέσουμε να αντιληφθούμε το παραπάνω πλαίσιο, θα αποτύχουμε σε πρώτο επίπεδο να κατανοήσουμε το νομοσχέδιο που κομίζει η ΝΔ ως τον «οδοστρωτήρα», που θα ανοίξει τον δρόμο για να διευκολύνει την περαιτέρω ένταση της ελαστικής συσσώρευσης του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Ενώ, σε δεύτερο επίπεδο, δεν θα έχουμε κατορθώσει να το εντάξουμε κάτω από τη σκέπη των πάγιων επιδιώξεων της ελληνικής και ξένης αστικής τάξης και εντός της ταξικής πάλης, που ποτέ δεν εφησυχάζει.
Όσο βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στα πλαίσια που τίθενται από το αστικό κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, τόσο η μαρξιστική θεωρία θα παραμερίζεται και θα βρισκόμαστε αέναα σε αμυντική στάση, αγωνιζόμενοι για τη διατήρηση των ελάχιστων προνομίων της εργασίας, μη θίγοντας τις ίδιες τις παραγωγικές σχέσεις που αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνικής ανισότητας εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η εμμονική πίστη στη δυνατότητα «δικαιότερης ανάπτυξης» και «δικαιότερης κατανομής» του πλούτου αποτελεί αυταπάτη, που δεν μπορεί να τεκμηριωθεί στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και στο μόνο που συμβάλλει είναι στην απώλεση της ταξικής συνείδησης του κόσμου της εργασίας και στην εμπέδωση της λογικής της «αστικής διαχείρισης».
Παρά την καλόπιστη κριτική μας, δεν μπορούμε να μην χαιρετίσουμε τη στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ να επιδιώξει και μέσω κινηματικών μορφών δράσης να αντιπαρατεθεί στα σχέδια της κυβέρνησης, καθώς και τη σχετικά ικανοποιητική παρουσία του κομματικού μηχανισμού στις απεργιακές κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η συντεταγμένη απουσία του κόμματος και των μελών του (δεν αναφερόμαστε στους/στις έχοντες/έχουσες ζητήματα υγείας) από τα κινηματικά δρώμενα των τελευταίων μηνών, αποτελεί αρνητική παρακαταθήκη για τον χώρο.
Για να είναι κοινωνικά χρήσιμο ένα κόμμα της Αριστεράς οφείλει να γειώνεται σε κάθε κοινωνικό χώρο. Η βέλτιστη μεθοδολογία γείωσης μέσω του zoom ερευνάται ακόμη.