Το Ισραήλ ανακοίνωσε το βράδυ της Πέμπτης τη συμφωνία για εκεχειρία μετά από 11 ημέρες ανελέητων βομβαρδισμών της Γάζας. Την πληροφορία επιβεβαίωνε λίγο αργότερα και η Χαμάς. Από τα ξημερώματα της Παρασκευής σταμάτησαν οι εχθροπραξίες σε αυτή την ολότελα άνιση αναμέτρηση.
Ο Τζο Μπάιντεν είχε χρειαστεί 10 ημέρες για να μιλήσει «σε υψηλούς τόνους» στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, όχι μέσα από κάποια επίσημη δημόσια ανακοίνωση, αλλά δια τηλεφώνου. H Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ξοδέψει εννέα μέρες, πριν συνεδριάσουν οι ΥΠΕΞ της, χωρίς να αποφασίσουν τίποτα, αφού η «φίλη του Ισραήλ» Ουγγαρία είχε εμποδίσει ακόμα και ένα κοινό ανακοινωθέν. Έμεινε έτσι ο Ζοζέπ Μπορέλ να προσπαθεί να ξεμπλέξει με μισόλογα για «απαράδεκτα» υψηλό αριθμό άμαχων θυμάτων. Μέχρι ποιό σημείο άραγε αυτός ο αριθμός θα ήταν «παραδεκτός»;
Δεν ήταν, λοιπόν, ο «ξένος παράγοντας», που οδήγησε στην απόφαση του Τελ Αβίβ να διακόψει την αιματοχυσία. Ο ισραηλινός Τύπος είχε από το πρωί της Πέμπτης σημειώσει ότι οι στρατηγοί της χώρας είχαν σε μεγάλο βαθμό επιτύχει τους επιχειρησιακούς τους στόχους. Το αν ο «Μπίμπι» μπορεί να μιλά για «ιστορική νίκη», για την οποία έκανε λόγο η Λία Τσεμέλ είναι αμφίβολο.
Η κατάσταση στη φυλακή της Γάζας είναι πλέον ακόμα πιο απάνθρωπη. Η επόμενη ανάφλεξη μοιάζει τόσο αναπόφευκτη, όσο απίθανη φαντάζει η ελπίδα να υλοποιηθεί κάποτε το όραμα των δύο κρατών. Η εμπειρία έχει δείξει ότι η Χαμάς θα είναι κάποια στιγμή σε θέση να επανέλθει. Η ιστορία έχει αμέτρητες φορές αποδείξει ότι το Παλαιστινιακό δεν μπορεί να λυθεί με στρατιωτικά μέσα.
Αυτό που «κέρδισε» σίγουρα το Ισραήλ ήταν η «χωρίς όρους» υποστήριξη της Δύσης στο «δικαίωμα στην αυτοάμυνα», για την οποία έκανε λόγο η Ανγκέλα Μέρκελ και οι ακολουθούντες. Ο Σεμπάστιαν Κουρτς κέρδισε μια θέση στην καρδιά του Νετανιάχου, υψώνοντας ισραηλινή σημαία στην καγκελαρία της Βιέννης.
Τυφλοί από το ένα μάτι οι Ευρωπαίοι καθάρισαν με γενικόλογες εκκλήσεις για αποκλιμάκωση και σχεδόν ταύτισαν οποιαδήποτε διαμαρτυρία απέναντι στη βαρβαρότητα των ισραηλινών επιθέσεων με «αντισημητισμό».
Η στάση αυτή έρχεται πάντως σε αναντιστοιχία με την αίσθηση μεγάλου μέρος της κοινής γνώμης στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Γιατί το να διαδηλώνεις ενάντια στις δολοφονικές αεροπορικές επιθέσεις δε σε κάνει αυτομάτως συμπαθούντα τζιχαντιστών.
Η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αξιών δεν είναι υπόθεση «α λα καρτ». Στην προκειμένη περίπτωση, η ολική σιωπή των Ευρωπαίων τελικά θα ήταν πιο αξιοπρεπής από τις μισές αλήθειες.