Στην γενική απεργία της Πέμπτης, απέναντι στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη που ξεθεμελιώνει ακόμα και τις στοιχειώσεις κατακτήσεις των εργαζομένων επιβάλλοντας έναν αδυσώπητο εργασιακό μεσαίωνα, θα περίμενε κάποιος καλόπιστος τη μέγιστη δυνατή ενότητα και κοινή δράση των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουμε πάλι μάρτυρες των ίδιων άλυτων προβλημάτων και των καταστροφικών παθογενειών που συνοδεύουν εδώ και πολλά χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο παραμένει αγκυλωμένο σε πρακτικές κυβερνητικού και κομματικού εναγκαλισμού οι οποίες υπονομεύουν κάθε δυνατότητα και προοπτική ουσιαστικής κι αποτελεσματικής αντίστασης. Η ανυπαρξία επικοινωνίας και κοινής δράσης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Αριστεράς αποτελεί το πιο τραγικό κι αυτοκαταστροφικό φαινόμενο από το οποίο δεν εξαιρείται καμιά, μικρή ή μεγάλη, δύναμη της Αριστεράς. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά κι απογοητευτικά παραδείγματα:
• Ένα κείμενο των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) των καθηγητών αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο νέος αντεργατικός οδοστρωτήρας της κυβέρνησης επιφέρει νέα σκληρά χτυπήματα στο δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία. Ενσωματώνει την αντιαπεργιακή ρύθμιση, που πρώτη επέβαλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία απαιτεί τη συμμετοχή του 50%+1 για την κήρυξη απεργίας, εισάγοντας και τη δυνατότητα εξ αποστάσεως ψηφοφορίας». Όντως ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να ισορροπήσει στις μνημονιακές του δεσμεύσεις ψήφισε ως κυβέρνηση το 50%+1 για την κήρυξη απεργίας, μόνο όμως για τα πρωτοβάθμια σωματεία τα οποία δεν έχουν πανελλαδική εμβέλεια. Στο νόμο Χατζηδάκη η αντιαπεργιακή ρύθμιση επιβάλλεται σε όλες τις βαθμίδες των συνδικαλιστικών οργανώσεων και είναι άδικο, και άκαιρο μπροστά σε μια μεγάλη απεργιακή μάχη, να εξομοιώνεται το τραυματικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ με το άγριο, ταξικό και ρεβανσιστικό παρόν της Νέας Δημοκρατίας. Τα κείμενα των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων χαρακτηρίζονται πάντα από μια ισοπεδωτική ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία, καλλιεργώντας μια εκατέρωθεν δυσπιστία που γκρεμίζει κάθε δυνατή γέφυρα πολιτικής επικοινωνίας. Μερικές φορές, η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα…
• Από τη μεριά του, ο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης συνεχίζει τον συστημικό του κατήφορο. Οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις καλούν για συμμετοχή στην συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και της ΕΔΟΘ-ΑΔΕΔΥ, που κυριαρχούνται και κατευθύνονται από τους εργατοπατέρες της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝΑΛ. Καμιά προσπάθεια ριζοσπαστικής στάσης, καμιά πρωτοβουλία επικοινωνίας, παγίωση της ανταγωνιστικής σχέσης με τις λοιπές δυνάμεις της Αριστεράς.
• Στην Δ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, το ΠΑΜΕ χρησιμοποιεί κυνικά τις ψήφους της ΔΑΚΕ για να προσθέσει ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, μόνο το πανό κι όχι τον κόσμο του, στην δική του περίκλειστη συγκέντρωση της Πέμπτης. Η ΔΑΚΕ κάνει εύκολα αυτή την ανέξοδη παραχώρηση επενδύοντας στην ιδιαίτερα χρήσιμη γι’ αυτήν σύμπλευση με το ΠΑΜΕ!
«Ξένοι στην ίδια πόλη», γι’ ακόμα μια φορά, οι δυνάμεις της Αριστεράς. Κάποιοι, βέβαια, προχωρούν ακόμα περισσότερο: αφαιρούν το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, ως δύναμη της Αριστεράς, από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατανοητές και σημαντικές οι πληγές που έχει αφήσει πίσω του το καλοκαίρι του 2015 και κατόπιν η υπογραφή κι η υλοποίηση του μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εξοβελίζεται από την Αριστερά και να αντιμετωπίζεται εχθρικά ως αντίπαλη δύναμη. Σε μια πολύ δύσκολη περίοδο όπου η κυβέρνηση επιχειρεί να ανατρέψει ακόμα και τις στοιχειώδεις κατακτήσεις των εργαζομένων, απαιτείται η μέγιστη δυνατή συμπόρευση δυνάμεων που θα αντισταθούν σ’ αυτή την ζοφερή εξέλιξη. Δεν υπάρχει πλέον καμιά πολυτέλεια αριστερής αυτάρκειας και αυταρέσκειας ενώ δίπλα μας γκρεμίζονται τα πάντα ούτε οι αδιέξοδες πρακτικές αποκλεισμών που χαρίζουν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ στο αντίπαλο στρατόπεδο. Και φυσικά, από τη μεριά του ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να επεξεργαστεί όλους τους τρόπους επικοινωνίας με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, να ανακτήσει την κινηματική του αξιοπιστία κι όχι να συναγελάζεται με τις απαξιωμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που με τη στάση τους δίνουν άλλοθι στις ακραία ταξικές επιδιώξεις της εργοδοσίας και της κυβέρνησης.