Τι σκέφτεστε για το πολιτιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κατά την πανδημία, το οποίο πια παίρνει και πολιτικές πρωτοβουλίες;

Ο τομέας του πολιτισμού χτυπήθηκε πολύ σκληρά από την πανδημία. Σκληρότερα από άλλους τομείς. Γιατί έχασε τους ζωτικούς του χώρους όταν έκλεισαν θέατρα, κινηματογράφοι, γκαλερί, μουσεία. Και έμειναν οι χώροι αυτοί πάρα πολύ καιρό κλειστοί στην Ελλάδα, περισσότερο από ό,τι αλλού. Είναι προφανές ότι αυτό οδήγησε σε ανεργία πάρα πολύ κόσμο. Δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί, οι χορεύτριες και οι χορευτές, είναι και οι άνθρωποι που εργάζονται ας πούμε στα «παρασκήνια», οι τεχνικοί, οι διοργανωτές εκδηλώσεων κτλ. Η δε επιδότηση των εργαζομένων αποφασίστηκε με καθυστέρηση και δυστυχώς δεν κάλυψε όλες τις περιπτώσεις, αφού δεν λήφθηκε υπόψη ότι υπάρχει μεγάλη πολυμορφία στο καθεστώς εργασίας στον χώρο, όπως πολλαπλές ιδιότητες εργαζομένων, πολλαπλοί εργοδότες, μερική απασχόληση, αυτοαπασχόληση. Με δεδομένα όλα τα προηγούμενα, δεν είναι έκπληξη που αναπτύχθηκε ένα μαχητικό κίνημα από τους ανθρώπους του πολιτισμού, για να πιέσει την πολιτεία να δώσει την υποστήριξη που χρειάζεται. Με πρωτότυπες μορφές διαδηλώσεων, όπως θα περίμενε κανείς από δημιουργικούς ανθρώπους, ευαισθητοποίησαν την κοινή γνώμη και ήταν πια αδύνατο για την πολιτεία να αδιαφορήσει για το πρόβλημα. Μπορούν και πρέπει, βεβαίως, να γίνουν κι άλλα πολλά.

 

Πώς αποτυπώθηκε αυτό το κίνημα στην Ευρώπη;

Καταρχάς στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών υπήρχαν αντίστοιχες κινητοποιήσεις και σε άλλες χώρες στην Ευρώπη. Οι πιο πρόσφατες, κυρίως τον Φλεβάρη και τον Μάρτη, αφορούσαν την ανάγκη επανεκκίνησης της λειτουργίας των χώρων του πολιτισμού, προφανώς με την προϋπόθεση της χρήσης υγειονομικών πρωτοκόλλων, όπως αποστάσεις, μάσκες κτλ. Στη Γαλλία, μάλιστα, το κίνημα αυτό ήταν πολύ δυναμικό, προχώρησε σε πολυήμερες καταλήψεις κρατικών θεάτρων σε διάφορες πόλεις. Και στην Ιταλία κατέβηκαν οι άνθρωποι της Τέχνης στις πλατείες από το Τορίνο μέχρι το Παλέρμο. Βέβαια, υπήρχαν και χώρες που έλαβαν το μήνυμα του κινήματος νωρίτερα, όπως η Ισπανία, που ολόκληρο το 2021 κράτησε ανοικτούς τους χώρους του πολιτισμού, τηρώντας αυστηρά μέτρα, όπως πώληση μόνο του 1/3 των εισιτηρίων κάθε κινηματογράφου, θεάτρου κτλ., ώστε να τηρηθούν οι αποστάσεις. Έγιναν και πιλοτικές δοκιμές σε κάποια κράτη–μέλη, για να βρεθούν ασφαλείς τρόποι επανεκκίνησης, όπως η χρήση γρήγορων τεστ (rapid test) για την ανίχνευση ασθενών COVID–19 πριν την είσοδο σε χώρο εκδηλώσεων ή εκθέσεων. Θεσμικά την περσινή χρονιά καταφέραμε μαζί με άλλους ευρωβουλευτές τη δημιουργία του Ψηφίσματος για την Πολιτιστική Ανάκαμψή της Ευρώπης και δώσαμε μία μεγάλη μάχη για την αύξηση του κονδυλίου του προγράμματος Δημιουργική Ευρώπη, όπου και πετύχαμε. Στην ουσία, όμως, για το ζήτημα της επανεκκίνησης του πολιτισμού η πρώτη σοβαρή εκδήλωση ήταν πριν μερικές μέρες όπου συνυπογράψαμε από όλες τις πολιτικές ομάδες πλην της ακροδεξιάς [Λαϊκό Κόμμα (EPP)], Σοσιαλδημοκράτες (S&D), Ανανέωση Ευρώπης (Renew Europe), Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές (ECR) , Πράσινοι (Greens) και η Αριστερά (European Left) «Κοινή Δήλωση για την υποστήριξη μιας ισχυρής επανεκκίνησης του πολιτισμού». Βασικές προτάσεις είναι η γενναιόδωρη χρηματοδότηση του πολιτισμού από τα κονδύλια του Σχεδίου Ανάκαμψης, η γρήγορη επανεκκίνηση λειτουργίας των ζωτικών χώρων του πολιτισμού με την τήρηση των κατάλληλων μέτρων και η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πλαισίου για τις συνθήκες εργασίας στον τομέα αυτόν, ώστε να αντιμετωπισθεί η επισφάλεια. Ο τελευταίος στόχος δεν αφορά, προφανώς, μόνο την πανδημία.

 

Γιατί αυτή η επιθετικότητα της κυβέρνησης απέναντι στον πολιτισμό; 

Η προσωπική μου γνώμη, την οποία πλέον όλο και περισσότεροι αρχίζουν να ενστερνίζονται, είναι ότι ο πολιτισμός ενώνει, δεν διχάζει. Στο Ευρωκοινοβούλιο από πέρυσι τον Σεπτέμβριο, όταν με συντριπτική πλειοψηφία ψηφίστηκε στην Ολομέλεια ένα ψήφισμα για την υποστήριξη του πολιτισμού, αυτό φαίνεται να ισχύει σε σημαντικό βαθμό. Δηλαδή ο πολιτισμός είναι ένα θέμα στο οποίο αποδεικνύεται πιο εύκολο να καταλήξουν σε συμφωνία οι πολιτικές ομάδες, τουλάχιστον αυτές του δημοκρατικού τόξου. Πρέπει η πολιτεία να καταλάβει ότι ο πολιτισμός είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για τη χώρα μας. Ακόμα κι αν το σκεφτεί κανείς στενά οικονομικά, θα συνειδητοποιήσει πρώτον ότι απασχολεί πολλές χιλιάδες ανθρώπους που συνεισφέρουν στα έσοδα του κράτους με τη φορολογία τους. Δεύτερον, ότι παίζει τεράστιο ρόλο για τον τουρισμό μας. Μόνο ένα παράδειγμα θα δώσω: Αν φερθούμε με σεβασμό στα μοναδικής αξίας αρχαία που βρέθηκαν στον σταθμό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, μπορούμε να κερδίσουμε τη σφραγίδα του Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και να τονώσουμε αφάνταστα την επισκεψιμότητα της πόλης. Ελπίζω να καταλάβουν όλοι το διακύβευμα.

 

 

O Αλέξης Γεωργούλης είναι ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία / The Left και μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού και Παιδείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Δανάη Ψωμοπούλου Περισσότερα Άρθρα
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet