«Δεν πρέπει να υποτιμάτε την κατάσταση που επικρατεί στα πανεπιστήμια, ούτε πρέπει να υποτιμάμε τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του οργανωμένου εγκλήματος και ομάδων οι οποίες είναι συστηματικά παραβατικές και χρησιμοποιούν διάφορα κενά που υπάρχουν στο νόμο –ένα από αυτά ήταν τα πανεπιστήμια– για να οργανώνουν τις εγκληματικές τους δραστηριότητες. Μην τα αποσυνδέουμε»…
Ο ισχυρισμός ότι το Πανεπιστήμιο συνιστά, ως χώρος ελευθερίας και δημοκρατίας, «κενό νόμου» το οποίο χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς το οργανωμένο έγκλημα, και η υπόμνηση ότι αυτά τα δύο –Πανεπιστήμιο και οργανωμένο έγκλημα— είναι, σε τελική ανάλυση, αλληλένδετα («Μην τα αποσυνδέουμε» είναι η προτροπή…) ανήκει στον υπουργό Εσωτερικών του Κυρ. Μητσοτάκη, Μ. Βορίδη. Διατυπώθηκε σε απάντηση ερώτησης που του έγινε προ ημερών σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή: πώς εξηγείται η κυβέρνηση, ενώ εμφανίζεται απούσα από την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, με τα συμβόλαια θανάτου και τις δολοφονίες να διαδέχονται η μια την άλλη απρόσκοπτα, να επείγεται να μπάσει στα πανεπιστήμια τον «νόμο» υπό μορφή αστυνομικού σώματος ειδικού σκοπού;
Απαράδεκτος, επικίνδυνος ισχυρισμός, που παραπέμπει σε βαθιά αντιδημοκρατικές πεποιθήσεις, σε σκοτεινές εποχές του πολιτικού βίου της χώρας, που όμως πέρασε σχεδόν απαρατήρητος, ίσως επειδή, λίγες ώρες αργότερα, επισκιάστηκε από μια είδηση εξίσου αποκαλυπτική του τι επιφυλάσσει στη Δημοκρατία η κυβέρνηση.
Ο λόγος για ένα έγγραφο της πρυτανείας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο οποίο φαίνεται το αστυνομικό τμήμα Λευκού Πύργου της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης να ζητά εγγράφως από τη διοίκηση του πανεπιστημίου τα στοιχεία των εκλεγμένων προέδρων των φοιτητικών παρατάξεων του ΑΠΘ, βάσει των τελευταίων φοιτητικών εκλογών. Μάλιστα, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής γνωστά από τον Τύπο, ο πρύτανης αρχικά φάνηκε να αποδέχεται την απαίτηση της αστυνομίας με έγγραφο που κοινοποίησε, αν και λίγο αργότερα, σύμφωνα πάντα με πληροφορίες, υπαναχώρησε, σημειώνοντας ότι «δεν απαιτείται η αποστολή των στοιχείων των εκλεγμένων προέδρων των φοιτητικών παρατάξεων του ΑΠΘ. Το εν λόγω ερώτημα θα απαντηθεί από την Πρυτανεία χωρίς κανένα στοιχείο».
Δυστυχώς για τη Δημοκρατία, για την ποιότητα του πολιτικού βίου, την ισονομία, την κοινωνική γαλήνη εν τέλει, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι αποφασισμένη να επανασυνδέσει τη συντηρητική παράταξη με τις πιο αντιδημοκρατικές παραδόσεις της μετεμφυλιακής Δεξιάς, από τις οποίες ένα σημαντικό μέρος της παράταξης αυτής είχε επιχειρηθεί να αποστασιοποιηθεί μεταπολιτευτικά.
Η σκληρή Δεξιά επιστρέφει στην παραδοσιακή δυσανεξία της προς τη νεολαία και ιδιαίτερα τη φοιτητική. Δυσανεξία που εντάθηκε λυσσαλέα επί δικτατορίας και που δεν εξέλειπε ούτε μετά τη Μεταπολίτευση, απλώς κρατήθηκε συγκαλυμμένη, όπως συγκαλυμμένη κρατήθηκε η δυσαρέσκεια της Άκρας Δεξιάς για την αναίρεση του μετεμφυλιακού καθεστώτος μεταπολιτευτικά.
Την αναίρεση αυτή η σκληρή Δεξιά την «χρεώνει» στην αντίσταση της νεολαίας, στην οποία κατέχει δεσπόζουσα θέση η φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου, ως συμβολικό μέγεθος και όχι μόνο. Όπως, αντίστροφα, στη συλλογική δημοκρατική συνείδηση η πτώση της δικτατορίας έχει «πιστωθεί» στη φοιτητική αντίσταση κατά κύριο λόγο.
Αυτό, σε συνδυασμό με τους αγώνες της φοιτητικής νεολαίας τις πρώτες μεταδικτατορικές δεκαετίες για αποχουντοποίηση, εκδημοκρατισμό των θεσμών, εξάλειψη των καταλοίπων του εμφυλίου, συνέβαλε αποφασιστικά, και εύλογα, στο να ταυτιστεί η έννοια Πανεπιστήμιο με τον εκδημοκρατισμό και την ελεύθερη έκφραση του φρονήματος.
Η σημερινή μετάλλαξη της Δεξιάς είναι αποφασισμένη να τελειώνει με τη Μεταπολίτευση. Αν ξεκινά να το κάνει αρχίζοντας από το ανοιχτό στην κοινωνία δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι επειδή σε αυτό το ελεύθερο, ανοιχτό Πανεπιστήμιο δεν βλέπει μόνο έναν σημαντικό γενεσιουργό παράγοντα των ανατροπών που επέφερε η Μεταπολίτευση. Βλέπει τον κοινωνικό χώρο που πρώτος θα αμφισβητήσει κάθε προσπάθεια εγκαθίδρυσης καθεστώτος νοθευμένης δημοκρατίας, παρακράτους, αστυνομοκρατίας και θεσμικού αποκλεισμού της Αριστεράς, της δημοκρατικής παράταξης συνολικά, κατ’ απομίμηση του μετεμφυλιακού κράτους –με «εκσυγχρονιστικό» μανδύα, εννοείται…
Η επιχείρηση συνολικής οπισθοδρόμησης την οποία έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση, έχει, όπως κάθε όμοιά της, ως βασική προϋπόθεση την καλλιέργεια κλίματος διχασμού. Ο Κυρ. Μητσοτάκης, στην ομιλία του πρόσφατα στο Ζάππειο για τα 40 χρόνια από την είσοδο της χώρας στην (ΕΟΚ τότε και νυν) Ευρωπαϊκή Ένωση, έδωσε το στίγμα των διχαστικών μεθοδεύσεων στις οποίες σκοπεύει να καταφύγει η κυβέρνησής του, χαρακτηρίζοντας «σκοτεινό διάλειμμα» τη διακυβέρνηση της χώρας από την Αριστερά. «Τότε που», όπως είπε, «η χώρα οδηγήθηκε ένα μόλις βήμα πριν από τον γκρεμό…».
Η ευθεία συσχέτιση του Πανεπιστημίου με το οργανωμένο έγκλημα από τον Μ. Βορίδη αυτή τη γραμμή υπηρετεί. Με συγκεκριμένο στόχο: τον διχασμό του πολιτικού σώματος, τη διάκριση σε θιασώτες της ανομίας και σε φιλήσυχους πολίτες. Και με συγκεκριμένο παραλήπτη: ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι του μετριοπαθούς έως και συντηρητικού πληθυσμού που διακατέχεται, εξαιτίας της πολυετούς και πολυδιάστατης κρίσης, από ατομική ανασφάλεια και συλλογική πολιτική σύγχυση.
Στην κηδεμόνευση αυτού του κομματιού του πολιτικού σώματος αποσκοπεί η κυβέρνηση, στην προοπτική προκήρυξης εκλογών σε χρόνο που η ίδια θα επιλέξει, με ενορχηστρωτή τον υπουργό Εσωτερικών και εισηγητή του δόγματος «θεσμικά μέτρα για να μην ξανακυβερνήσει η Αριστερά», Μ. Βορίδη.
Η δημοκρατική αντιπολίτευση συνολικά, κάθε κόμμα του δημοκρατικού τόξου χωριστά, έχουν κάθε λόγο να μην επιτρέψουν να διαπεράσει και τα ίδια ο διχασμός στον οποίο υπολογίζει για τη διάσωσή της η κυβέρνηση. Έχουν κάθε λόγο να επαγρυπνούν. Δεν είναι καιρός για εφησυχασμό.
Μπορεί η κατάλυση του ελεύθερου, δημοκρατικού, δημόσιου Πανεπιστημίου να κατέχει κεντρική επιδίωξη της διχαστικής προπαγάνδας της κυβέρνησης στην προοπτική πρόωρων εκλογών, όμως δεν αποτελεί απαραιτήτως προϋπόθεση για την πραγματοποίησή τους. Εκλογές μπορεί κάλλιστα να προκηρυχθούν και πριν η αστυνομία εγκατασταθεί στο Πανεπιστήμιο, για να γράψει τον επίλογο στο κεφάλαιο «Μεταπολίτευση», τον πρόλογο του οποίου έγραψε το Πανεπιστήμιο με την αντίστασή του στη δικτατορία.