Την ώρα που ο Κρίστιαν Ερικσεν βρισκόταν ξαπλωμένος στο χορτάρι του γηπέδου της Κοπεγχάγης, αυτοί που έκαναν τις πιο παθιασμένες προσευχές για «να σωθεί το παιδί» ήταν πιθανότατα οι αξιωματούχοι της UEFA, της Ευρωπαϊκής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Ηταν σαφές ότι αν δεν είχε αποφευχθεί το μοιραίο δεν θα είχαν καμιά δικαιολογία, όχι μόνο για να βάλουν Δανούς και Φινλανδούς να συνεχίσουν τον αγώνα «με τη θέλησή τους», δυόμιση ώρες μετά τη διακοπή, αλλά ούτε και για να συνεχίσουν το υπόλοιπο πρόγραμμα σαν να μην τρέχει τίποτα.
Ενας θάνατος ποδοσφαιριστή δεν θα μπορούσε να ξεπεραστεί με μελοδραματικές αναφορές και ευχές για γρήγορη ανάρρωση. Βεβαίως οι μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου είναι τόσο ποτισμένοι με την ιδέα εμπορικής υπέρ-εκμετάλλευσης του προϊόντος τους, που πιθανώς να προσπαθούσαν να συνεχίσουν τη διοργάνωση «κανονικά», διανθίζοντας το δόγμα «show must go one» με διάφορα γλυκανάλατα φληναφήματα του τύπου «αυτό θα ήθελε κι ο ίδιος». Αλλά σίγουρα κάποια μικρή πένθιμη διακοπή θα έπρεπε να την σκεφτούν ως ελάχιστη παραχώρηση. Το όλο πρόγραμμα θα ερχόταν πάνω κάτω, οι χορηγοί θα αναστατώνονταν, οι «στοιχηματζήδες» θα έχαναν τον ύπνο τους και ο ΑΝΤ1 θα έπρεπε να ανασύρει πάλι από το χρονοντούλαπο κάποια από τις χιλιοπαιγμένες σειρές, για να τσεκάρει αν έχουμε μάθει απέξω όλους τους διαλόγους.
Τελικά «όλα πήγαν καλά». Για την UEFA. Ο 29χρονος αθλητής ζει. Το παιχνίδι συνεχίστηκε. Η διοργάνωση προχωρά. Η επίπλαστη κανονικότητα, που ήταν από την αρχή το σήμα κατατεθέν μιας διοργάνωσης, που λέγεται «του 2020» αλλά γίνεται στα μισά του 2021, μπορεί να συνεχίζει να κατευνάζει ανθρώπινα ένστικτα που αποζητούν αποδείξεις ότι κερδίζουμε πίσω τη ζωή μας.
Μόνο σποραδικά αναρωτήθηκαν κάποιοι πώς ήταν δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, ένας «υπέρ-αθλητής» που έχει διαρκή και συστηματική ιατρική παρακολούθηση, που έχει παίξει επί χρόνια στο πιο επαγγελματικό και κερδοφόρο πρωτάθλημα του κόσμου, αυτό της Αγγλίας, να κατέρρευσε με τέτοιο τρόπο, να βρέθηκε μια ανάσα από το θάνατο. Εντάξει στην Ελλάδα το πρόβλημα λύθηκε εύκολα. «Εβαλε το χέρι του ο Θεός» είπαν οι σοφοί αθλητικοί συντάκτες. Και ξεμπέρδεψαν.
Ο Θεός προφανώς έχει μεγάλη καρδιά. Και απεριόριστο ελεύθερο χρόνο για να ευλογεί και να προστατεύει «ανθρώπους μηχανές». Καλοπληρωμένους επαγγελματίες, που αναγκάζονται να προσφέρουν θέαμα ασταμάτητα, δύο και τρεις φορές την εβδομάδα, μόνο και μόνο για να μπορεί το εκάστοτε τηλεοπτικό δίκτυο να μας βομβαρδίζει με τις χορηγίες πριν και μετά το ματς, να μας προσφέρει δελεαστικά στοιχήματα, για να γεμίζουν οι «μπουτίκ» και οι «σουίτες» στα γήπεδα και το ποδόσφαιρο να μετατρέπεται σε μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες μπίζνες στη νέα εποχή του αχαλίνωτου καπιταλισμού, ο οποίος δεν είναι πια μια τρομακτική πρόβλεψη για το μέλλον, αλλά παγιωμένη καθημερινότητα.
Το ποδόσφαιρο έχει μεγάλη κοινωνική απήχηση, για αυτό και προ πολλού έχει μετατραπεί σε προνομιακό χώρο για τη διεξαγωγή πειραμάτων, αλλά και για την επιβολή ιδέων, νοοτροπιών αλλά και μέτρων. Το EURO 2020 είναι κι αυτό ένας καθρέφτης των όσων συντελούνται στη σημερινή Ευρώπη. Οπου η μόνη έγνοια δεν αφορά ούτε τα πετσοκομμένα δικαιώματα του πολίτη, ούτε το αβέβαιο μέλλον του εργαζόμενου, αλλά την εξασφάλιση του πιστοποιητικού του εμβολιασμένου. Γιατί μόνο αυτός θα έχει το δικαίωμα να μπαίνει πια σε «ιερούς χώρους», όπως είναι τα γήπεδα.
Ακούσατε μήπως καμιά σκέψη για το τι θα πρέπει να αλλάξει μετά το περασμένο Σάββατο; Είδατε μήπως να κουνά έστω το φρύδι του κάποιος υψηλόβαθμος αξιωματούχος όταν Ρώσοι, Κροάτες και Ούγγροι, απαξίωσαν να συμμετάσχουν στο συμβολικό γονάτισμα του «Black lives matter», στέλνοντας ουσιαστικά το μήνυμα ότι έχουν «το δικαίωμα στο ρατσισμό»; Η μόνη αγωνία των διοργανωτών είναι να τηρείται το πρόγραμμα, να πληρώνονται οι χορηγίες, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα εισιτήρια, να συνεχίσει να ρέει το χρήμα, να τρέφεται αυτή η αδηφάγα βιομηχανία που έχουν στήσει άνθρωποι, που στο παρελθόν βρέθηκαν αντιμέτωποι ακόμα και με βαριές ποινικές κατηγορίες για να μην ξεχνάμε προσωπικότητες, όπως ο Ζεπ Μπλάτερ ή ο Μισέλ Πλατινί. Ασχετα αν οι διάδοχοί τους στην παγκόσμια αυτή ποδοσφαιρική μαφία προσπάθησαν πριν μερικές εβδομάδες να εμφανιστούν ως οι άσπιλοι εκφραστές του παραδοσιακού ποδοσφαιρικού πνεύματος, όταν κάποιοι «κουτοπόνηροι» πήγαν να τους πάρουν το καλύτερο κομμάτι από την πίτα, φτιάχνοντας μια δική τους «Λίγκα των Λίγων».
Σε αυτό το πλαίσιο οι ποδοσφαιριστές έχουν αποδεχτεί το ρόλο του ακούραστου μονομάχου, έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι στις μάχες του πρωταθλητισμού υπάρχουν πάντα και παράπλευρες απώλειες. Ο τρόπος με τον οποίο οι Δανοί παίκτες εκβιάστηκαν να υποκύψουν στο τελεσίγραφο της UEFA για το πότε θα βγουν να παίξουν (ή τώρα ή αύριο το μεσημέρι) είναι αποκαλυπτικός. Δεν αντιμετωπίστηκαν ως ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά ως λεγεωνάριοι σε αρένα, που δεν έχουν την πολυτέλεια να διαθέτουν ανθρώπινα συναισθήματα. Οι φίλαθλοι από τη μεριά τους μεταλλάσσονται σε ιδιόμορφους κομπάρσους, που σε αντίθεση με τους κλασσικούς, όχι μόνο δεν πληρώνονται, αλλά πληρώνουν κιόλας για να πλαισιώσουν το φόντο της «γιορτής».
Ο καπιταλιστής υποτίθεται θα μας πούλαγε το σκοινί, με το οποίο θα τον κρεμάγαμε κάποια στιγμή στα δέντρα. Προς το παρόν μας πουλάει τις χειροπέδες με τις οποίες δενόμαστε όλο και περισσότερο με τις ψευδαισθήσεις μιας αυστηρά προκαθορισμένης, ασφυκτικής κανονικότητας, που μας διασκεδάζει κιόλας. Αλλά πρέπει να τελειώνω τώρα. Αρχίζει ματς σε λίγο...
* * Κάθε Πέμπτη, ο Κώστας Αργυρός
θα μοιράζεται στην ιστοσελίδα της Εποχής
ειδήσεις από την Ευρώπη.
Κάθε πρωινό Πέμπτης στις 8πμ,
ένα κείμενό του θα ανεβαίνει
στην ηλεκτρονική Εποχή αποκλειστικά. * *