Το γήπεδο της Σαν Λορέντζο
Από την περασμένη Κυριακή η Λατινική Αμερική ζει στους ρυθμούς ενός πολύ διαφορετικού Κόπα Αμέρικα. Ο ακροδεξιός Μπολσονάρο προσπαθεί να χρησιμοποιήσει για προπαγανδιστικούς λόγους τη φετινή διοργάνωση, ενώ δεκάδες συλλογικότητες φιλάθλων από βραζιλιάνικες (κυρίως…) ομάδες καθημερινά διοργανώνουν εκδηλώσεις ενάντια στους αγώνες, υπό τη σκέπη του #Copadamorte, το κύπελλο του θανάτου! Γι’ αυτό οι σημερινές ιστορίες θα μεταφερθούν στα γήπεδα της λατινικής Αμερικής. Όχι για το Κόπα Αμέρικα του Μπολσονάρο, αλλά μέσα απ’ όσα έζησε ο Θάνος Αλεξόπουλος δυόμιση μήνες και κατέγραψε στο βιβλίο «70 μέρες στη Νότια Αμερική» (Εκδόσεις Βακχικόν).
Από το Μπουένος Άιρες
Η αρχή έγινε στο Μπουένος Άιρες. «Η περιήγησή μου στις ποδοσφαιρικές γειτονιές της πρωτεύουσας της Αργεντινής ξεκίνησε σε μία από τις καλύτερες έδρες της χώρας. Σε μία έδρα που για πολλούς έχει τον καλύτερο παλμό, τα πιο ωραία συνθήματα, με αρκετές συμπάθειες και στην Ελλάδα, αυτή της Σαν Λορέντζο», αναφέρει ο Θ. Αλεξόπουλος που τονίζει στη συνέχεια: «Αναχώρηση με τον συνταξιδιώτη Άγγελο με το λεωφορείο της γραμμής από το Παλέρμο που μέναμε (κουλτουριάρικη περιοχή του Μπουένος με μπαράκια, εκθέσεις, μαγαζιά, κτλ) σχετικά νωρίς, (ο αγώνας είναι βραδινός) για να προμηθευτούμε τα εισιτήρια, να αγοράσουμε κανά σουβενίρ, να κόψουμε γενικότερα κίνηση… Στην διαδρομή μες στο λεωφορείο έχουμε την τύχη να γνωρίσουμε έναν οπαδό της ομάδας, ο οποίος θα “κολλήσει” με την εθνικότητά μας, θα μας πάρει από το χέρι, θα μας αγοράσει τα εισιτήρια από το γκισέ, θα μας πάει για σουβενίρ, και θα μας δώσει ραντεβού στο τέλος του ματς, για να φύγουμε όλοι μαζί. Ο κυριότερος λόγος που έχει αγχωθεί για να μην αργήσουμε στο ραντεβού; Αν καθυστερήσεις και δεν φύγεις με το μπούγιο μετά την λήξη σε κλέβουν, η περιοχή γύρω από το γήπεδο είναι τίγκα στις φαβέλες. Ο Φακούντο κάθεται στο πέταλο, εμείς στη δίπλα θύρα, η ατμόσφαιρα τρελή, τους κοιτάμε πανοραμικά που χοροπηδάνε από κει που είμαστε, ανατριχίλα, το παιχνίδι δεν θα εξελιχθεί καλά, χάνουν 2-1, παρόλα αυτά συνεχίζουν να τραγουδούν (παρεμπιπτόντως το γήπεδο μοιάζει με του Πανιώνιου, ειδικά απ` έξω)! Η επιστροφή στο χόστελ θα είναι κουραστική, γιατί τα λεωφορεία δεν σταματάνε(!) και θα αναγκαστούμε να πάρουμε ταξί με λεφτά που θα μας δανείσει ο Αργεντίνος (χρυσό παιδί, κρατάμε επαφή ακόμα), λόγω του ότι έχουμε πέσει έξω στον προϋπολογισμό».
Στο θρυλικό Μονουμεντάλ
Επόμενος σταθμός ο αγώνας Ρίβερ Πλέιτ – Τίγκρες (Μεξικό), για το κύπελλο Λιμπερταδόρες. «Το Μονουμεντάλ, ιστορικό γήπεδο, εκεί είχε πάρει το μουντιάλ η Αργεντινή το `78, και η περιοχή γενικότερα, να θυμίζει ΟΑΚΑ, πιο κυριλέ. Δεν μπορείς να πεις το ίδιο και για τους φιλάθλους της, σχεδόν σε όλες τις ομάδες οι ίδιες, αγριεμένες ινδιάνικες φάτσες. Είμαστε τριάδα πάλι, ο Γκαστόν είναι Μιγιονάριο (το παρατσούκλι των οπαδών της Ρίβερ), αράζουμε στο γρασίδι πριν την έναρξη και παρατηρούμε τον κόσμο. Οι Μεξικάνοι κυκλοφορούν ελεύθερα, δεν τους πειράζουμε αυτούς μου κάνει ο Γκαστόν, μόνο τους Χιλιανούς και καμιά φορά τους Βραζιλιάνους. Ο αδερφός του δουλεύει στο γυμναστήριο της ομάδας και θα μας βάλει τσάμπα μέσα. Τα μαγικά χαρτάκια τα κρατάνε κάτι ηλικιωμένοι φίλοι τους, είμαστε 6 συνολικά, θα περάσουμε 3-4 ελέγχους έτσι (Ελλάδα μου θύμισε πάλι το σκηνικό), η φάση έχει αγριέψει στην χώρα, τουρνικέ, αστυνομία παντού, τελείως διαφορετικό από αυτό που είδα 8 χρόνια πριν. Το γήπεδο αχανές, σε πιάνει δέος, σχεδόν κατάμεστο, φωνή τρελή για άλλη μια φορά, οι 300-400 Μεξικάνοι προσπαθούν να ακουστούν αλλά μάταια, θα προηγηθούν, στην ισοφάριση της Ρίβερ το Μονουμεντάλ σείεται, ανατριχίλα νούμερο 3! Σημείωση: Οι οπαδοί της έχουν κόντρα και κάθονται ξεχωριστά, στα αντίστοιχα πέταλα. Τελευταία ανατριχίλα και η κορυφαία γηπεδική εμπειρία της ζωής μου μέχρι τώρα...».
Η περιήγηση του συγγραφέα στα γήπεδα της Αργεντινής συνεχίστηκε στο la cancha de Racing club όπου αγωνίστηκαν οι τελευταίοι πρωταθλητές Αργεντινής με τους οπαδούς της Ράσινγκ να έχουν τα πιο τραγουδιάρικα συνθήματα και να, κάνουν την καλύτερη κερκίδα, Στο γήπεδο της Λανούς. «Στο πέταλο με τους Barras Bravas στην Αργεντινή. Στη λήξη, αγκαλιές, φιλιά, να ξαναέρθεις, να σε γυρίσουμε στην γειτονιά, να σε πάμε να φας. Ο γυρισμός στο χόστελ θα είναι μακρύς αλλά ευτυχώς με το αμάξι της Αντονέλας που προσφέρθηκε να με γυρίσει. Στο δωμάτιο προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έζησα... Δακρύζω... Μια χαρακτηριστική φράση μου έχει “κολλήσει” στο μυαλό... Hasta el próximo hermanos (Μέχρι τα επόμενα αδέλφια)! Υ.Γ. Ο αγώνας “σούπα”, 0-0, ποιος νοιάστηκε για αυτό όμως;».