Ο Τζο Μπάιντεν ολοκλήρωσε την περιοδεία του στην Ευρώπη αφήνοντας, όπως ήταν φυσικό πολλές θετικές αλλά και αρνητικές εντυπώσεις. Κατά τη συνάντησή του με τον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν «ξάφνιασε» με τη διπλωματική και εποικοδομητική προσέγγιση των σχέσεων ΗΠΑ – Ρωσίας. Η προσπάθεια του αμερικανού προέδρου είναι μια πρώτη απόπειρα να τεθούν εμπόδια στην κινεζο-ρωσική συμμαχία. Κατά τη συνέντευξη τύπου μετά το τέλος της συνάντησης δήλωσε ότι ανέφερε στον ρώσο πρόεδρο πως θα ανησυχούσε πολύ αν ήταν στη θέση του «επειδή η Ρωσία έχει σύνορα χιλιάδων χιλιομέτρων με την Κίνα, η οποία θεωρεί, ότι είναι η πιο ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη». Στο φόρουμ «Globsec 2021», η γνωστή από τις εξελίξεις στην Ουκρανία το 2014, Βικτόρια Νούλαντ επιβεβαίωσε ότι στη συνάντηση Γενεύης ο Τζο Μπάιντεν κάλεσε το Βλαντίμιρ Πούτιν να σκεφτεί αν αξίζει η Ρωσία να μεγαλώσει την εξάρτησή της από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Κατά τη συνάντηση, ο αμερικανός πρόεδρος αποκάλεσε την Ρωσία «υπερδύναμη», κάτι που απέφευγαν οι αμερικανοί πρόεδροι, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.
Στην προεκλογική περίοδο στις ΗΠΑ πολλές φορές ο Ντόναλντ Τραμπ κατηγόρησε τον Τζο Μπάιντεν ότι είναι διεφθαρμένος και έχει σχέσεις με κινεζικές ελίτ. Οι Ρεπουμπλικάνοι κατηγόρησαν την Κίνα και το Ιράν ότι διεξήγαγαν υβριδική προπαγάνδα υπέρ του Τζο Μπάιντεν. Η νέα αμερικανική κυβέρνηση, όμως, προς το παρόν στρέφεται, κυρίως, εναντίον της Κίνας. Ακολουθείται με μεγαλύτερη ένταση η πολιτική Τραμπ εναντίον της Κίνας, κάτι που κατέκριναν οι Δημοκρατικοί. Τα φιλικά τους μέσα ενημέρωσης πλέον υποστηρίζουν ότι ο κορωνοιός ξέφυγε από τα εργαστήρια της Γιουχάν. Όταν το έλεγε ο Τραμπ, τον κατηγορούσαν για ξενοφοβία και κατασκευή θεωριών συνομωσίας. Πολλοί από τους αμερικανούς αναλυτές που κατηγορούνταν από την Μόσχα για ρωσοφοβία δεν διακατέχονται πλέον ξαφνικά από ρωσοφιλία, αλλά από σινοφοβία. Θεωρούν, ότι η συμμαχία Κίνας-Ρωσίας στρέφεται εναντίον της αμερικανικής κυριαρχίας και όσο πιέζεται η Ρωσία, τόσο πιο κοντά έρχονται οι δύο χώρες.
Η συμπάθεια των ΗΠΑ στην Γερμανία
Από την περιοδεία υπήρξαν και αρκετοί δυσαρεστημένοι, όπως η Πολωνία, οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής και η Ουκρανία. Η Πολωνία ιδιαίτερα παραπονιέται, ότι δεν την υπολογίζουν και ότι αμφισβητείται ο ρόλος της ως δούρειου ίππου εναντίον της Μόσχας. Η Βαρσοβία, η οποία είχε το στάτους «της αγαπημένης και πιστής συζύγου» των Αμερικανών, αισθάνεται ότι υποβαθμίζεται η θέση της και είχε ζητήσει να προηγηθεί συνάντηση του αμερικανού προέδρου με τον πολωνό ομόλογό του και κατόπιν να συναντηθεί με τον ρώσο πρόεδρο. Αυτό δεν έγινε, αντίθετα ο Μπάιντεν δήλωσε ότι η Πολωνία και η Ουγγαρία αποτελούν παραδείγματα μη δημοκρατικών κρατών.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν θεωρεί ότι από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να ενισχύσει κυρίως τις σχέσεις της με την Γερμανία, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας. Ενισχύοντας τις σχέσεις των ΗΠΑ με τις δύο αυτές χώρες πιστεύει ότι ενισχύει την ενότητα των χωρών του Ατλαντικού, την οποία αντιπαραθέτει με τις σχέσεις που αναπτύσσονται στον Ειρηνικό και ευνοούν κατά κύριο λόγο την Κίνα.
Ο Τραμπ έβλεπε την Γερμανία αφ’ υψηλού, την κατέκρινε για το εμπορικό πλεόνασμα και τόνιζε συνήθως ότι το Βερολίνο χρωστάει τεράστια ποσά στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Αυτό οδήγησε σε αύξηση του αντιαμερικανισμού στην Γερμανία. Στις ΗΠΑ πλέον θεωρούν ότι ατόνησε ο γαλλο-γερμανικός άξονας και υπάρχει πλήρης κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τον Ιούλιο, η Μέρκελ θα μεταβεί στην Ουάσινγκτον για τη σύσφιξη των αμερικανο-γερμανικών σχέσεων, οι οποίες υπέστησαν καθίζηση ιδιαίτερα κατά την προεδρία Τραμπ.
Κάποιοι, βέβαια, βλέπουν αρνητικά την κίνηση αυτή, με την Μόσχα να εκφράζει σκεπτικισμό. Προς το παρόν, βολεύονται από την αποφυγή σοβαρών κυρώσεων για τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream-2. Στην Ρωσία, όμως, θεωρούν ότι είναι διαφορετικό ο κύριος σύμμαχος των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι η Πολωνία και πολύ διαφορετικό να είναι η Γερμανία και από θετική σκοπιά και από αρνητική.
Οι θεωρίες για νέο διπολισμό
Επί Μπάιντεν διαφαίνεται μια προσπάθεια επανασύνδεσης του δυτικού κόσμου, για την αντιμετώπιση της κινεζο-ρωσικής συνεργασίας. Οι Αμερικανοί δε δέχονται το διπολισμό στις διεθνείς σχέσεις. Απλά κατανοούν ότι είναι απαραίτητη η ενεργή συμμετοχή τους στα τεκταινόμενα διεθνώς, για να μην απωλέσουν την ηγεμονία τους μελλοντικά. Η ενότητα του δυτικού κόσμου δεν έχει πλέον την ίδια οικονομική σημασία και το ανάλογο πολιτικό βάρος που είχε μετά τη λήξη του Β’ παγκόσμιου πολέμου. Ένα διπολικό σύστημα, Κίνα-Ρωσία από τη μια και Δύση από την άλλη δεν είναι σαφώς παγιωμένο. Οι μεγάλες αντιθέσεις μεταφέρονται από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό και νέες μορφές ολοκληρώσεων ξεπροβάλλουν στο διεθνές προσκήνιο. Οι θεωρίες για ένα νέο διπολισμό είναι αναχρονιστικές και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν νέες προκλήσεις με παλιά μέσα. Η ραγδαία ανάπτυξη της Κίνας δεν αφήνει περιθώρια παγκόσμιας κυριαρχίας από τις ΗΠΑ. Ούτε οι προστατευτικές πολιτικές, ούτε οι εμπορικοί πόλεμοι μπορούν να επιλύσουν τις νέες αντιθέσεις. Από την άλλη, παρ’ όλη τη διπλωματική ευγένεια, οι ΗΠΑ δεν φαίνονται διατεθειμένες να επιστρέψουν στο κλασικό ελεύθερο εμπόριο.