Μετά από 42 χρόνια του καθεστώτος των μουλάδων στο Ιράν, παρά τις προπαγανδιστικές θεωρίες των αρχών ότι τα θεμέλια του καθεστώτος είναι ακλόνητα, τα γεγονότα μοιάζουν να δείχνουν κάτι διαφορετικό. Οι διαδηλώσεις, η σύγχυση και οι διαμάχες της κορυφής του συστήματος που οφείλονται στη διαφθορά και σε ατασθαλίες είναι πλέον εκτός ελέγχου, είναι εκτεθειμένες στο δημόσιο χώρο και δεν είναι δυνατό να κρυφτούν. Οι εκλογές της 18ης Ιούνη ήταν μια ευκαιρία για να εκτεθεί το βάθος της δομικής αδυναμίας του συστήματος. Λόγω αυτής της κατάστασης και κυρίως λόγω της βαθιάς δυσαρέσκειας του λαού, ο ανώτατος άρχων του καθεστώτος Αλί Χαμενεΐ υποχρεώθηκε να ορίσει τον επικεφαλής του δικαστικού σώματος, Εμπραχίμ Ραϊσί, ως τον υποψήφιο της προτίμησής του για την προεδρία. Ο Χαμενεΐ, διαμέσου του Συμβουλίου των Φρουρών που διόρισε ο ίδιος, «απέκλεισε» οποιονδήποτε θα μπορούσε να είναι κύριος αντίπαλός του, συμπεριλαμβανομένου του Αλί Λαριτζανί, σημερινού προσωπικού συμβούλου του Χαμενεΐ. Άρα, ο Χαμενεΐ αποφάσισε να ορίσει δικό του υποψήφιο για την προεδρία και να θυσιάσει τους στενούς του συμμάχους, να θέσει τέλος στο μεταρρυθμιστικό θέαμα που προπαγανδίζεται στο εξωτερικό. Έτσι, οι εκλογές αποδείχτηκαν ένα ψεύτικο θέαμα ενός ατόμου.
Ποιος είναι ο Εμπραχίμ Ραϊσί; Ο ιρανικός λαός αναφέρεται σ’ αυτόν ως τον «εγκληματία της σφαγής του 1988». Υπήρξε υπεύθυνος για τη δολοφονία πάνω από 30.000 πολιτικών κρατουμένων το καλοκαίρι του 1988. Ο Ραϊσί δεν έχει πολιτικές γνώσεις και επιστημονικά ή θρησκευτικά διαπιστευτήρια. Επελέγη λόγω του ρόλου του σε 40 χρόνια καταστολής και εκτελέσεων για τη σωτηρία του καθεστώτος. Ο Χαμενεΐ χρειάζεται ένα άτομο ικανό να αντιμετωπίσει και να καταστείλει τις διαμαρτυρίες του λαού και αυτή η επιλογή είναι στην ουσία μια κήρυξη πολέμου κατά του λαού. Στις ομιλίες του ηγέτη Αλί Χαμενεΐ ενάντια στους «εχθρούς», τους αντιφρονούντες, επανέλαβε επανειλημμένα και ανοιχτά την ωμή συμπεριφορά απέναντι στους διαδηλωτές.
Οι εκλογές της 18ης Ιούνη ήταν μια ήττα για το καθεστώς, γιατί εξήλθε από αυτές πιο αδύναμο από πριν. Το μποϊκοτάζ ξεπέρασε κάθε προσδοκία, παρά τη χρήση διαφόρων τεχνασμάτων προκειμένου να πειστούν οι ψηφοφόροι να προσέλθουν στην κάλπη. Οι αξιωματούχοι του καθεστώτος, μέσα από δίκτυα και ειδικά όργανα υπόσχονταν επιβράβευση του πληθυσμού, ακόμη και με χρήματα, για να ψηφίσει, απειλώντας ταυτόχρονα όποιον αρνιόταν να το κάνει. Μια άλλη μέθοδος ήταν να τεθούν στον ίδιο χώρο οι προεδρικές και οι δημοτικές εκλογές. Στις δημοτικές εκλογές, η προσέλευση είναι γενικά μεγαλύτερη, γιατί οι υποψήφιοι συνδέονται με εθνικούς, συγγενικούς και φιλικούς δεσμούς με τους ψηφοφόρους. Της ψήφου για τα δημοτικά συμβούλια, όμως, προηγείται η ψήφος για τις προεδρικές εκλογές. Δεν είναι δυνατό να ψηφίσει κανείς για το δημοτικό συμβούλιο, αν δεν ψηφίσει πρώτα για την προεδρία.
Όπως θα περιμέναμε, το καθεστώς, για άλλη μια φορά, ανακοίνωσε έναν αριθμό ψηφοφόρων 4-5 φορές μεγαλύτερο από τον πραγματικό. Ένα ζήτημα πολύ σημαντικό σε αυτό το ιστορικό γεγονός ήταν η ενωτική στάση της πλειοψηφίας των αντιπολιτευτικών ομάδων για το μποϊκοτάζ των εκλογών και την απόρριψη συνολικά του καθεστώτος, που οδήγησε στην αποτυχία του εκλογικού θεάματος.
Σε αυτό το σημείο, η πόλωση του πολιτικού κλίματος είναι αναμφισβήτητη. Οι δύο εχθροί είναι το καθεστώς από τη μια πλευρά και από την άλλη είναι ο ιρανικός λαός, αποφασισμένος να ανατρέψει το καθεστώς. Υπάρχουν επομένως δύο δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει κανείς· ή να στηρίξει το καθεστώς ή να ακολουθήσει τον δυσκολότερο δρόμο της σύγκρουσης. Τώρα, κάθε φορέας της αντιπολίτευσης που επιθυμεί την ανατροπή του καθεστώτος πρέπει να αποφασίσει.
Υπάρχει μια αντιπολίτευση που θέλει να ακολουθήσει το δρόμο της σύγκρουσης; Μελετώντας την κατάσταση των αντιπολιτευτικών ομάδων κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, η μοναδική ομάδα που έχει μια ισχυρή και κανονική οργάνωση, ένα πλατύ κοινωνικό δίκτυο και μια ιστορία στον αγώνα ενάντια στο καθεστώς, που το ίδιο αναγνωρίζει ως εχθρό του, είναι η Οργάνωση Μουτζαχεντίν του Λαού (ΜΕΚ). Απομένει να δούμε αν στο σημερινό πλαίσιο κατά το οποίο ο ιρανικός λαός είναι έτοιμος για την ανατροπή, άλλες ομάδες θα ενταχθούν σε έναν συνασπισμό μαζί με το ΜΕΚ, και αν θα είναι σε θέση να δεχθούν μια παρόμοια εναλλακτική.