Τις τελευταίες μέρες ο λογοτεχνικός κόσμος της χώρας έγινε μάρτυρας μιας άνευ προηγουμένου στοχοποίησης. Αυτή των εκδόσεων «Θράκα» από την Athens review of books, τον Τάκη Θεοδωρόπουλο στην «Καθημερινή» και τον Γιώργο Παπαχρήστο στα «Νέα». Φτηνοί χαρακτηρισμοί, σοβαροφάνεια, έλλειψη ενημέρωσης και fake news, ακατάσχετες εξυπνάδες, ηλικιακός και τοπικιστικός ρατσισμός χαρακτήρισαν και τα τρία άρθρα πολεμικής.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο εκδότης της «Athens Review of Books» Μανώλης Βασιλάκης θέλοντας να ασκήσει κριτική στις επιχορηγήσεις του υπουργείου Πολιτισμού στον χώρο του βιβλίου επέλεξε τις εκδόσεις ως κεντρικό απαξιωτικό επιχείρημα της διαδικασίας. Πιο συγκεκριμένα στο άρθρο του ανέφερε πως οι εκδόσεις έλαβαν το ποσό των 18.000 ευρώ, με σκοπό να το δαπανήσουν σε «τσίπουρο και μεζέδες». Στην πραγματικότητα, όπως μπορεί κάποιος να δει ακόμα και στην ανακοίνωση του υπουργείου, οι εκδόσεις έλαβαν 7.000 ευρώ για λόγους που διευκρινίζονται παρακάτω. Το φανταχτερό ψέμα λειτούργησε με αποτέλεσμα να αναπαραχθεί αυτούσιο από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο στην «Καθημερινή». Και στη συνέχεια, ο Γιώργος Παπαχρήστος θα καλέσει μέχρι και τον πρωθυπουργό να ελέγξει την επιχορήγηση των εκδόσεων κάνοντας λόγο για «περίεργα πράγματα».
Δυστυχώς, ο χώρος της στήλης δεν είναι αρκετός ώστε να περιγράψουμε αναλυτικά την ιστορία ή τα δημοσιεύματα (όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει όλα τα στοιχεία εδώ: https://thraca.gr/2021/07/h-%ce%b8%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b1-%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%cf%83%cf%85%ce%ba%ce%bf%cf%86%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%82.html ). Τα σημεία όμως στα οποία θα θέλαμε να επικεντρωθούμε είναι, πρώτον, το έργο του εκδοτικού που δυσφημίστηκε στο πλαίσιο μιας προσωπικής αντιπαράθεσης και, δεύτερον, το γεγονός πως αυτή η στοχοποίηση αφορά στο σύνολο της νεότερης λογοτεχνικής γενιάς.
Η «Θράκα» είναι εκδοτικός οίκος και λογοτεχνικό περιοδικό με έδρα την Λάρισα. Στα λίγα χρόνια λειτουργίας της, έχει καταφέρει να εκδώσει ποιητικές συλλογές που συμμετείχαν και συχνά κέρδισαν σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία (Κρατικά βραβεία, βραβείο Αναγνώστη κτλ). Ταυτόχρονα, η «Θράκα» οργανώνει το Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης, ένα διεθνές φεστιβάλ στις τέσσερις μεγάλες πόλεις της Θεσσαλίας με συμμετοχή τόσο τοπικών καλλιτεχνών όσο και λοιπών Ελλήνων καλλιτεχνών και διεθνείς συμμετοχές από κάθε άκρη της Ευρώπης (ενδεικτικά θα μπορούσε κανείς να αναφέρει τις συμμετοχές του Μιχάλη Γκανά, του Φοίβου Δεληβοριά, των Χειμερινών Κολυμβητών και πολλών ακόμη). Τέλος, η «Θράκα» διοργανώνει το μοναδικό λογοτεχνικό Residency στην Ελλάδα (και η ντροπή που θα έπρεπε να αναδείξουν οι συντάκτες πολεμικής είναι πως υπάρχει μόνο ένα τέτοιο residency σε όλη την Ελλάδα τοποθετώντας την στον πάτο της Ευρώπης). Πιο συγκεκριμένα το Καταφύγιο του Οδυσσέα, ένα διεθνές δίκτυο residency για ποιητές, συγγραφείς και μεταφραστές, το οποίο διαχειρίζεται η «Θράκα» και οι συνεργάτες της από την Κροατία, την Σερβία, την Σλοβενία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το residency χρηματοδοτείται από την Creative Europe και ταυτόχρονα από τα υπουργεία Πολιτισμού όλων των εμπλεκόμενων χωρών. Τα χρήματα, λοιπόν, δεν πήγαν σε «τσίπουρα και μεζέδες» αλλά σε ένα διεθνές δίκτυο ανταλλαγής λογοτεχνών (κάτι τέτοιο θα μπορούσε εύκολα να το ανακαλύψει κανείς με μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο).
Όπως λοιπόν καταλαβαίνουμε η «Θράκα» είναι μια από τις πιο δραστήριες λογοτεχνικές ομάδες στο παρόν της ελληνικής λογοτεχνίας. Συνδυάζει την πολιτιστική αποκέντρωση και την ανάδειξη τοπικών φωνών με την λογοτεχνική εξωστρέφεια και ανταλλαγή με χώρες του εξωτερικού. Δίνει βήμα σε πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα των βιβλίων της, παρουσιάζει και προτείνει νέους ποιητές από διαφορετικές χώρες της Ευρώπης. Ενσαρκώνει, με λίγα λόγια, πολλά από τα πιο υγιή χαρακτηριστικά της νεότερης λογοτεχνικής γενιάς αποτελώντας μια από τις πιο ελπιδοφόρες περιπτώσεις της.
Τα ευκαιριακά, λοιπόν, αυτά άρθρα δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να περιγράφουν την επιθετική αδιαφορία ενός μυωπικού κατεστημένου απέναντι στην νεότερη γενιά Ελλήνων συγγραφέων. Την άνευ όρων απαξία στο όνομα ενός δήθεν κοσμοπολιτισμού, που αποδεικνύει από τα ίδια του τα λόγια τον βαθμό άγνοιας που έχει για τη λογοτεχνική κίνηση στη χώρα. Την ευκολία με την οποία συγκεκριμένοι αρθρογράφοι στιγματίζουν υπολήψεις και δουλειές ανθρώπων, χωρίς να μπουν στον κόπο να κάνουν ένα χαλαρό ψάξιμο στο διαδίκτυο.
Βρισκόμαστε μπροστά στη σύγκρουση δύο κόσμων: ενός κόσμου αδικαιολόγητης υπεροψίας και άνευ όρων πολεμικής που αισθάνεται πως μπορεί να σπιλώνει με την έναρθρη γκρίνια του υπολήψεις και δραστηριότητες, με έναν κόσμο δημιουργίας και εξωστρέφειας.